(تصاویر) بهترین مدل‌های تاریخ «شورلت کامارو»

فرادید| شورولت کامارو تاریخی پر از افتخار و عملکرد درخشان دارد. این خودرو، از مدل‌های اولیه تا نسخه‌های مدرن، همیشه به‌عنوان یکی از بهترین ماسل‌کارها یا خودروهای عضلانی تاریخ شناخته شده است.

به گزارش فرادید، ما در اینجا بایگانی‌ها را مرور کردیم تا بهترین مدل‌های کامارو را گلچین کنیم.

۱. مدل اصلی 

ممکن است برخی موافق این انتخاب نباشند. کاماروهای اولیه از نظر رانندگی چندان عالی نبودند، سنگین و کند و بی‌روح بودند، حتی بر اساس استانداردهای همان زمان. اما کامارو ۱۹۶۷ مزایای مهمی داشت. 

نخستین مزیت، طراحی خیره‌کننده‌اش بود. با مدیریت بیل میچل، این خودرو زیباتر از آن چیزی بود که انتظار می‌رفت، طراحی آن از یک کانسپت مینی ریویرا الهام گرفته بود و این موضوع کاملاً مشهود است. این نکته بسیار مهم است، چون آن زمان فورد موستانگ پس از موفقیت اولیه‌اش در سال ۱۹۶۴، به‌سرعت به یک خودروی حجیم و ارزان‌قیمت تبدیل شده بود. 

دومین مزیت، گزینه‌های گسترده سفارشی‌سازی بود، با ۸۱ آپشن کارخانه‌ای و ۴۱ آپشن نمایندگی، تقریباً برای هر سلیقه‌ای یک کامارو وجود داشت. 

۲. ینکو کامارو (Yenko Camaro) 

شورولت کامارو ابتدا به عنوان یک خودروی اسپرت جمع‌وجور طراحی شد، نه یک خودروی حجیم و پرقدرت. امادان یِنکو، مالک یکی از نمایندگی‌های شورولت در پیتزبورگ، دیدگاه دیگری داشت. 

او سیاست جنرال موتورز را که حجم موتور را به ۶.۶ لیتر محدود می‌کرد، نادیده گرفت و موتور ۷.۰ لیتری V-8 را در تعدادی از کاماروها نصب کرد. سال ۱۹۶۹ او توانست حمایت جنرال موتورز را جلب کند و این خودروها را مستقیماً از کارخانه سفارش دهد، هرچند مجبور شد آن‌ها را از طریق بخش سفارش ویژه (COPO) ثبت کند. 

۳. کامارو Z/۲۸ مدل ۱۹۶۸

یک نمونه عالی از تأثیر مسابقات بر پیشرفت خودروها.

وقتی مدیران جنرال موتورز به شورولت اجازه ندادند یک تیم رسمی برای مسابقات سری Trans-Am تشکیل دهد، هواداران داخل شرکت کار را به راجر پنکس محول کردند. 

مهندسان بااستعداد پنکس، ازجمله راننده مارک دونوهو، توانستند کامارو را از یک خودروی کم‌توان در سال ۱۹۶۷ به یک سلاح مسابقه‌ای تبدیل کنند که در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۶۹ بر سری مسابقات SCCA Trans-Am تسلط یافت. 

میان «نوآوری‌ها»، مهندسان شورولت با قطعات تعلیق و ترمز «ظرفیت بالا» موافقیت کردند. شاید مهم‌ترین نکته این باشد که پیروزی در مسابقات به کامارو کمک کرد از سایه موستانگ بیرون بیاید. 

۴. کامارو ZL-1 مدل ۱۹۶۹

نایاب‌ترین و قدرتمندترین کامارو برای مدت طولانی. 

کامارو ZL-1 یک هیولای واقعی بود: یک موتور آلومینیومی ۷.۰ لیتری که مستقیماً از مشارکت شورولت با تیم مسابقه‌ای Chaparral Can-Am الهام گرفته شده بود. 

قدرت آن ۴۳۰ اسب بخار ارزیابی شده بود و حدود ۱۶۰ پوند سبک‌تر از یک موتور ۴۲۷ با بلوک آهنی بود. 

نتیجه، خودرویی بی‌نهایت سریع بود و قهرمانی ZL-1 کامارو در مسابقات پرو استاک انجمن هات‌راد آمریکا در سال ۱۹۷۱ این موضوع را ثابت می‌کند. تنها ۶۹ دستگاه فروخته شد، چون تعداد کمی از مردم حاضر بودند بیش از ۴.۰۰۰ دلار برای یک گزینه موتور در خودرویی به قیمت ۲.۷۲۷ دلار بپردازند. 

۵. کامارو اوایل دهه ۷۰

جنرال موتورز در اوج قدرت، میلیون‌ها دلار روی این نسل سرمایه‌گذاری کرد. 

میچل طراحی بدنه ساده را بر اساس خودروهای اسپرت ایتالیایی که دوست داشت انجام داد و حتی بیشتر از اولین خودرو، از طراحی‌های بی‌کیفیت و اغراق‌آمیز رقبایش فاصله گرفت. این خودرو پیچیدگی بیشتری داشت، با موقعیت نشستن راحت‌تر و هندلینگ اصلاح‌شده. شرایط سبب تضعیف تمام این تلاش‌ها شد: اعتصاب گسترده کارگران خودروسازی در سال ۱۹۷۰ تولید را به تعویق انداخت، مقررات آلایندگی و تحریم نفتی کشورهای عربی قدرت را کاهش دادند. در نهایت، مقررات جدید تصادف، طراحی را خراب کرد. 

۶. کامارو 1LE مدل ۱۹۸۸-۱۹۹۲

وقتی به طراحی بازسازی شده و مشابه طراحی سال ۱۹۶۹ در کاماروی نسل ششم نگاه می‌کنیم، باید به خودروهای دوران IROC (دوره‌ای خاص از مسابقات ماشین‌های اسپرت) اعتبار بدهیم. نسل سوم نیز هندلینگ قابل توجهی ارائه داد، زیرا از توسعه همزمان نسل چهارم کوروِت بهره برده بود. بهترین مدل از این نسل، کاماروی Z۲.1LE بود که از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ عرضه شد. این مدل با موتور V-8 به ظرفیت ۵.۰ لیتری یا ۵.۷ لیتری در دسترس بود و همچنین دمپرهای سفت‌تر، تانک سوخت مجهز به بفل، سیستم خنک‌کننده روغن و شافت انتقال نیروی آلومینیومی داشت. اما پیش‌درآمد بهترین کاماروی امروزی، یعنی Z/۲۸، فاقد سیستم تهویه مطبوع بود. 

۷. کامارو SS مدل ۱۹۹۸-۲۰۰۲

فروش کامارو با نسل چهارم به طور قابل توجهی کاهش پیدا کرد. این کاهش فروش به دو دلیل اصلی بود: اول اینکه در زمان اوج محبوبیت خودروهای شاسی‌بلند بزرگ، مردم تمایلی به خرید یک کوپه کوچک نداشتند و دوم اینکه ظاهر کامارو خیلی پرحجم و اغراق‌آمیز به نظر می‌رسید. به بیان دیگر، طراحی خودرو از نظر بسیاری از افراد زیبا و جذاب به نظر نمی‌رسید. اما این خودرو در ازای قیمت خود عملکرد بی‌نظیری ارائه می‌داد، به‌ویژه در سال‌های پایانی‌اش که با کمتر از ۲۵.۰۰۰ دلار می‌توانستید موتور V-8 آلومینیومی LS-1 را دریافت کنید که به‌طور محافظه‌کارانه‌ای بین ۳۰۵ تا ۳۲۵ اسب بخار قدرت داشت (بسته به مشخصات). خودروهای دست‌دوم کامارو هنوز هم قیمت مناسبی دارند و این موضوع سبب ناراحتی دلالانی می‌شود که در سال ۲۰۰۲ قصد داشتند آخرین کاماروها را خریداری کرده و به امید افزایش قیمت، آن‌ها را نگه دارند. 

۸. بامبل‌بی (Bumblebee) 

قرار دادن مدل مفهومی کامارو در فیلم ۲۰۰۷ «ترانسفورماتورها» یک حرکت بازاریابی نابغه‌وار بود که نسبت به هر نوع تبلیغات دیگری انتظار و محبوبیت بیشتری برای این خودرو ایجاد کرد. مهم‌تر از همه، این کامارو نوعی محبت بی‌غل و غش یافت، به‌ویژه از سوی کودکان که در دوران بی‌اعتمادی و بدبینی امروزی، کمتر این‌گونه محبت‌ها به سمت خودروها معطوف می‌شود. 

۹. کامارو Z/۲۸ مدل ۲۰۱۴

دقیقاً مانند نسخه اصلی، کاماروی جدید که سال ۲۰۱۰ معرفی شد، در رانندگی عملکرد استثنایی نداشت. این خودرو هنگام عبور از پیچ‌ها کنترل ضعیفی داشت و سنگین‌تر از آنچه که بود به نظر می‌رسید. با این حال، شورولت بیش از ۹۰.۰۰۰ دستگاه از آن را در ۱۲ ماه اول تولید فروخت، بنابراین به نظر می‌رسید خریداران اهمیتی نمی‌دهند، اما مهندسان اهمیت می‌دادند. خودروی نسل پنجم هر سال بهتر شد، طوری که مدل‌های ۲۰۱۴ فرمان‌های متفاوت، لاستیک‌های متفاوت و در بسیاری از نسخه‌ها، هندسه تعلیق متفاوتی نسبت به آنچه که سال ۲۰۱۰ معرفی شده بود، دارند. Z/۲۸ اوج تمام این تلاش‌هاست، کامارویی که ترس از آمریکا را در دل مالکان پورشه ۹۱۱ پیست‌ران می‌اندازد. 

۱۰. فایربرد (Firebird)

بله، فایربرد یکی از بهترین کاماروها است. واقعیت اینست که در تجلیل از کامارو نمی‌توانیم از همدم قدیمی‌اش غافل شویم. باید سال‌های شرم‌آور و ناخوشایند فایربرد را نادیده بگیریم، زمانی که این خودرو دیگر چیزی جز یک کیت بدنه زشت نبود. به جای آن، روی اواسط تا اواخر دهه ۱۹۷۰ تمرکز کنید، زمانی که فایربرد یکی از جذاب‌ترین خودروهای آمریکا بود. پونتیاک مدت زمان بیشتری نسبت به شورولت از موتورهای با عملکرد بالا استفاده کرد و یک موتور V-8 سوپر دیوتی به حجم ۷.۵ لیتری را تا سال ۱۹۷۵ ارائه داد. وقتی موتورهای با عملکرد بالا (موتور سوپر دوتی پونتیاک) دیگر کارایی نداشتند یا از رده خارج شدند، پونتیاک به بهبود هندلینگ (کنترل و فرمان‌پذیری خودرو) تمرکز کرد، همراه با استفاده از برچسب‌های تزئینی و تبلیغاتی با حضور برت رینولدز، بازیگر مشهور آن زمان.

مترجم: زهرا ذوالقدر