سلّاخی بزرگ؛ چگونه جمعیت بوفالوها از «60 میلیون» به «هزار» رسید؟

فرادید| بزرگ‌ترین پستاندار آمریکای شمالی، همچنین یکی از قدیمی‌ترین ساکنان این قاره است. اجداد آن‌ها صدها هزار سال پیش وارد قاره شدند و نوادگانشان از آن زمان تاکنون در این سرزمین زندگی کرده‌اند؛ تا زمانی که انسان‌ها کمابیش موجب نابودی کامل آن‌ها شدند. آن حیوانات نمادین که تا آستانه انقراض پیش رفتند، بایسون‌ها (Bison) (بوفالو یا گاومیش کوهان‌دار) بودند. 

به گزارش فرادید، بله، همان گاومیش کوهان‌داری که امروز «پستاندار ملی آمریکا» شناخته می‌شود. این موجودات قدرتمند می‌توانند بین ۵۰۰ تا ۹۰۰ کیلوگرم وزن داشته باشند و با وجود این وزن سنگین، قادرند با سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعت حرکت کنند و از موانع بالای ۱.۵ متر بپرند. ممکن است از نگاه ناآشنا مهربان به نظر برسند، اما موجوداتی قدرتمندهستند که اگر خشمگین شوند می‌توانند خطرناک باشند. 

برای برخی از مردم، گاومیش کوهان‌دار مقدس نیز شمرده می‌شود. هزاران سال مردم بومی آمریکای شمالی کنار آن‌ها زندگی می‌کردند و این حیوانات به بخشی اساسی از زندگی آن‌ها تبدیل شده بودند؛ هم به عنوان منبع غذا، لباس و ابزار و هم نقش مهمی در آیین‌ها و مراسم داشتند. 

اما در قرن نوزدهم، مهاجران اروپایی در آمریکا بوفالوها را تقریباً به مرز انقراض رساندند. آن‌ها عمدتاً برای به‌دست آوردن پوست و زبان حیوان‌ها اقدام به شکار می‌کردند و بدن‌های باقی‌مانده را رها می‌کردند تا فاسد شوند، برخلاف روش بومیان که تمام حیوان را استفاده می‌کردند. رفتار جمعی گله‌ها نیز باعث می‌شد که با کشتن یک بوفالوی واحد، سایر اعضای گله به‌راحتی در معرض شکار قرار گیرند و تعداد زیادی حیوان در یک بار از بین برود.

دلایل تجاری و اقتصادی نقش مهمی در گسترش شکار داشتند. پوست بوفالو برای تولید لباس، کمربند ماشین‌آلات و صادرات به اروپا استفاده می‌شد. شکارچیان حرفه‌ای، گاهی هزاران حیوان را در طول عمر خود شکار می‌کردند و فعالیت آن‌ها با حمایت خطوط راه‌آهن و حضور نظامیان، تسهیل می‌شد. قطارها به شکارچیان اجازه می‌دادند از روی حرکت قطار به گله‌ها شلیک کنند و پوست‌ها را به بازارهای شرقی منتقل کنند.

دولت ایالات متحده نیز شکار گسترده را تشویق می‌کرد تا جمعیت بومیان را تحت فشار قرار دهد و آن‌ها را به اقامتگاه‌های سرخ‌پوستان منتقل کند. همه این عوامل در کنار یکدیگر به یکی از بزرگترین سلاخی‌های تاریخ منجر شدند که در آن، میلیون‌ها  بوفالو در طی چند دهه کشته شدند.

انبوهی از جمجمه‌های گاومیش‌ها که  منتظر پردازش بودند؛ آن‌ها به موادی مانند چسب، کود یا زغال استخوان تبدیل می‌شوند. 

این اقدامات، افزون بر عواقب بلندمدت بر زندگی بومیان، جمعیت گاومیش‌های کوهان‌دار آمریکای شمالی را به طرز وحشتناکی کاهش داد. پیش از نیمه قرن نوزدهم، برآورد می‌شود بین ۳۰ تا ۶۰ میلیون رأس از آن‌ها در قاره وجود داشته، اما پس از آنچه «کشتار بزرگ» نامیده شد، کمتر از هزار رأس باقی ماند. 

البته خوشبختانه، افرادی برای جلوگیری از نابودی کامل آن‌ها وارد عمل شدند. وزارت داخله آمریکا توضیح می‌دهد: «اگر چند نفر از افراد خصوصی که با قبایل، ایالت‌ها و وزارت داخله همکاری می‌کردند، نبودند، امروز گاومیش‌های کوهان‌دار منقرض شده بودند.» 

نتیجه آن تلاش‌های حفاظتی که تا به امروز ادامه دارد، اینست که اکنون حدود ۳۱.۰۰۰ رأس گاومیش کوهان‌دار وحشی در ایالات متحده و کانادا زندگی می‌کنند و کمابیش ۳۶۰.۰۰۰ رأس نیز به عنوان دام نگهداری می‌شوند. 

بیشترین جمعیت گاومیش‌های وحشی در پارک ملی یِلواِستون یافت می‌شود، تنها جایی در آمریکا که این حیوانات از دوران ماقبل تاریخ تاکنون به‌طور مداوم زندگی کرده‌اند. با وجود اینکه جمعیت آن‌ها در سال ۱۹۰۲ تنها به ۲۴ رأس کاهش یافته بود، اکنون بیش از ۴.۵۰۰ رأس است و در سال‌های اخیر حتی به نزدیک ۶.۰۰۰ رأس رسیده است.

مترجم: زهرا ذوالقدر