نگاهی به ماجرای تحریم افطاری رئیس‌جمهور

محمد جواد ترابی در هفت صبح نوشت: «سلام آقای رئیس جمهور، من به افطاری شما نخواهم آمد...» این جملات آغاز بلوایی بود که. آناهیتا همتی به راه انداخت؛ او سعی کرده با ربط و اتصال عبارت‌هایی مانند «بیماری و فقر در استان‌های سیستان و بلوچستان»، «وضعیت زلزله زده‌های بم و کرمانشاه»، «کشته شدن کولبران»، «وضعیت زنان» که به زعمش روز به روز اسفبارتر می‌شود، اسید پاشی و قوانین عقب افتاده»، «پول دارو» و «ماجرای فروش اعضای بدن برای تامین هزینه ها»، «ممنوعیت هنرمندان»، «سانسور هنر»، «حذف آدمها» و «سرپنجه آهنینی که گلوی مان را سال هاست سخت می‌فشارد» دلیل تحریم افطاری رئیس جمهور را شرح دهد.

اما شاه بیت غمنامه و نامه سرگشاده اش به رئیس جمهور اینجاست که می‌گوید: «واقعا در چنین شرایطی که من و مردم با فقر دست و پنجه نرم می‌کنیم، در حالی که کوچک‌ترین اعتراضی هم سرکوب می‌شود، برای خودم حضور در چنین مکانی را جایز نمیدانم.»

آناهیتا همتی در ۳۶ مجموعه تلویزیونی صدا و سیما بازی کرده است و کارنامه سینمایی اش در تمام این سال‌ها به ۱۰ اثر نمی‌رسد. آیا او هیچ وقت صداوسیما را تحریم کرده؟ خیر! آیا او دست رد به سینه تهیه کننده‌هایی زده که از بودجه‌های پرحاشیه تامین بودجه سریال سازی در حوزه نمایش خانگی می‌کنند؟

فهرست ۱۲ مجموعه نمایش خانگی که بازی کرده می‌گوید: خیر! با این حال حرکت او موجی را رقم زد که چندین بازیگر و هنرمند دیگر نیز به آن پیوستند.

پرستو گلستانی، مهناز افشار، سپیده گلچین، فلور نظری، احسان کرمی، مازیار میری، پرویز پرستویی، برزو ارجمند، شیلا خداداد، حمیدرضا آذرنگ، سارا بهرامی و فاطمه گودرزی، تمام نام‌هایی بود که ما توانستیم با پایش توئیتر و البته همصدایی قابل انتظار خبرگزاری‌های تندرو اصولگرا و صدای آمریکا در گزارش این اتفاق برای حمله به دولت پیدا کنیم.

در این میان حضور چهره‌های معتبر و سرشناسی مثل پرویز پرستویی در این موج شگفت انگیز است. پرستویی همیشه نکته سنج‌تر و دقیق‌تر بوده است. به هر حال به نظر می‌رسد چنین حرکت اعتراضی با این هیاهو آن هم بدون آنکه هیچ هزینه‌ای به معترضین (هزینه مالی البته) وارد کند و در عوض به آن‌ها ژست نخبگان دلسوز ببخشد، کار قابل دفاعی نیست و بار نمایشی آزارنده‌ای دارد.

بهتر بود این چهره‌های معترض هنگام قرارداد بستن با موسسات بزرگ فیلمسازی دولتی یا وابسته به نظام، سریال‌های شبکه‌های خانگی که بر مبنای وام‌های کلان بانک‌های نیمه دولتی شکل گرفته اند یا در مقابل پیشنهاد بازی در سریال‌های پرخرج و پرفایده تلویزیونی، اعتراض خود را به شکل مشخصی ارائه دهند که حتما نتیجه بهتری خواهد داشت.

شرکت نکردن در یک ضیافت افطاری که چندان مسئله سرنوشت سازی نیست. یکی پایش درد می‌کند و نمی‌رود یکی در خانه آش نذری دارد و افطاری نمی‌رود و یکی سرش درد می‌کند و نمی‌رود. لازم نیست از یک افطاری نرفتن یک حرکت ملی بیافرینید.

روز گذشته محمدباقر نوبخت در مقام سخنگوی دولت و در نشست خبری خود، به ماجرای انصراف برخی هنرمندان و سلبریتی‌ها از شرکت در افطاری نهم خرداد رئیس جمهور واکنش نشان داد و گفت: «ما در دولت همه تلاش خود را کردیم که اقتصاد رشد داشته باشد، ولی دولت چه کاری می‌توانسته انجام دهد و آن را انجام نداده است؟ آیا سفره‌های مردم در اردیبهشت سال قبل خیلی پر رنگ‌تر بود که الان کمرنگ‌تر شده باشد؟ چه کسی دوست دارد سفره مردم پر بارتر نباشد؟»

البته او در ادامه، طبق معمول به آمار‌های کلان اقتصادی اشاره کرد که خب از حساب و کتاب آن همگان سر در نمی‌آورند.

تحریم افطاری رئیس جمهوری که با هشتگ «ما به افطاری نخواهیم رفت» به چند بازیگر و مجری محدود مانده، خیلی خوب توانسته موج و فشاری بر تمام فشار‌های دولت بیفزاید بدون اینکه باری بردارد. این فهرست بازیگران را خوب است که فراموش نکنیم و سال دیگر کارنامه یک سال شان را مرور کنیم و ببینیم با کدام شبکه صداوسیما، با کدام نهاد بالادستی و با کدام تهیه کننده خاص قرارداد بسته اند؛ این روز‌ها لگد زدن به دولت، کم آب و نان ندارد.