تفاوت نیروهای کلاه سبز و رنجر در ارتش آمریکا؛ طول دوره ها و آموزش های کلیدی

در میان نیروهای ارتش ایالات متحده، دو نیروی مخصوص عملیات ویژه بسیار محترم و شناخته شده هستند –  تکاور  (Ranger) و  کلاه سبز  (Green Beret). اگرچه هدف آن ها مشابه است اما این سربازان نخبه آموزش های متفاوتی دیده اند تا با چالش های متمایزی در میدان نبرد مواجه شوند.

در دنیای پرمخاطره نظامی، شهرت تکاوران و کلاه سبزهای ارتش ایالات متحده بسیار شناخته شده است. از مأموریت‌های اقدام سریع جسورانه در سرزمین‌های متخاصم گرفته تا نفوذ مخفیانه به سرزمین‌های خارجی برای آزادی اسرا، تکاوران و کلاه سبزهای ارتش آمریکا مظهر قدرت در زمینه‌های تخصصی خود هستند. اما چه چیزی آنها را متمایز می کند؟ ویژگی های تعیین کننده هر یک از این نیروهای ویژه چیست؟

تکاور در مقابل کلاه سبز

تکاور یا رنجر و کلاه سبز، دو نیروی خاص برای عملیات های ویژه در ارتش ایالات متحده، با ویژگی های متفاوت هستند. این واحدهای نخبه از طریق آموزش های دقیق شکل می گیرند و هر کدام دارای مهارت ها و ماموریت های منحصر به فردی هستند.

تکاور ارتش، یکی از اعضای هنگ مشهور ۷۵اُم تکاور، در ماموریت های اقدام سریع و مستقیم تخصص دارد. این سربازان در انجام حملات برق آسا، کمین و عملیات تهاجمی در پشت خطوط دشمن متخصص هستند. آموزش آنها بر تاکتیک های یگان های کوچک، نبرد نزدیک و عملیات حمله هوایی تأکید دارد. رنجرها دوران طاقت فرسای آموزش در مدرسه رنجری را که یکی از چالش برانگیزترین برنامه های آموزشی نظامی است، تحمل می کنند و این افتخار را برای آنها به ارمغان می آورد تا کلاه برنزه ای را که نمادی از قابلیت های استثنایی آنهاست، بر سر بگذارند.

از سوی دیگر، کلاه سبزها یا نیروهای ویژه ارتش ایالات متحده، مترادف با جنگ های غیر متعارف و مقابله با شورش های خارجی است. این سربازان خاص در سراسر جهان و از نزدیک با نیروهای بومی در محیط‌های مختلف و حساس سیاسی همکاری می‌کنند و آموزش می‌دهند. کلاه سبزها با تخصص در شناسایی ویژه و مبارزه با تروریسم، دوره سخت صلاحیت نیروهای ویژه را می گذرانند که مهارت زبانی، دانش فرهنگی، مهارت های پزشکی و مهارت های رزمی آنها را ارتقا می دهد. کلاه سبزِ نمادین آنها نشان دهنده تسلط شان در جنگ های غیر متعارف است.

در حالی که هر دو نیرو در عملیات پشت خطوط دشمن مهارت دارند، ماموریت ها و نقش های اصلی آنها به طور قابل توجهی متفاوت است. قلمرو رنجرها در حملات سریع و دقیق برای خنثی کردن تهدیدات نهفته است، در حالی که کلاه سبزها در ایجاد رابطه با جوامع محلی و ایجاد اتحادهای پایدار برای دستیابی به اهداف استراتژیک تخصص دارند.

الزامات آموزشی متفاوت تکاورها و کلاه سبزها

الزامات آموزشی برای تکاورها و کلاه سبزها، دو نیروی عملیات ویژه نخبه در ارتش ایالات متحده، به دلیل ماموریت ها و نقش های متمایز آنها تفاوت های قابل توجهی دارد. در اینجا یک مرور کلی از آموزش هر نیرو آمده است:

آموزش تکاورهای ارتش:

• آموزش رزمی پایه (BCT): همه سربازان ثبت نام شده در ارتش ایالات متحده، از جمله آنهایی که می خواهند تکاور شوند، باید دوره BCT را بگذرانند، که مهارت های نظامی اولیه و آمادگی جسمانی را پوشش می دهد.
• آموزش فردی پیشرفته (AIT): بعد از دوره BCT، رنجرهای بالقوه در دوره آموزشی AIT شرکت می کنند، جایی که آموزش های تخصصی را بر اساس تخصص نظامی انتخابی خود (MOS)، مانند پیاده نظام یا توپخانه دریافت می کنند.
• برنامه ارزیابی و انتخاب تکاور (RASP): RASP یک فرآیند بسیار پرمشقت و انتخابی است که نامزدهای مناسب برای هنگ ۷۵ تکاور را شناسایی می کند. این بخش شامل چالش های فیزیکی و ذهنی، راهپیمایی های طولانی مدت گروهی و تمرینات تاکتیکی است.
• مدرسه تکاوری: در حالی که مدرسه تکاوری پیش نیازی برای تبدیل شدن به یک تکاور ارتش نیست، بسیاری از تکاوران این دوره رهبری طاقت فرسا را انتخاب می کنند. حضور مدرسه تکاوری هم برای سربازان ثبت نام کرده و هم افسران آزاد است و بر تاکتیک‌های واحدهای کوچک، رهبری و استقامت تمرکز دارد.

آموزش کلاه سبزها:

• آموزش رزمی پایه (BCT): مانند نامزدهای تکاوری ارتش، کسانی که می خواهند کلاه سبز باشند باید ابتدا دوره BCT را بگذرانند که مهارت های نظامی ضروری را پوشش می دهد.
• ارزیابی و انتخاب نیروهای ویژه (SFAS): SFAS فرآیند انتخاب اولیه برای نیروهای ویژه ارتش ایالات متحده است. آمادگی جسمانی، قدرت ذهنی و پتانسیل جنگ غیر متعارف نامزدها در این دوره ارزیاب می شود.
• دوره صلاحیت نیروهای ویژه (SFQC): SFQC یک برنامه آموزشی گسترده و دقیق است که حدود یک سال طول می کشد. از چندین مرحله تشکیل شده است که عبارتند از:
  • مرحله مهارت های فردی: بر تاکتیک های واحدهای کوچک، تیراندازی و مهارت های نظامی تمرکز دارد.
  • آموزش MOS: نامزدهای کلاه سبز شدن آموزش تخصصی در یکی از چندین تخصص شغلی نظامی (MOS)، مانند سلاح، مهندسی، ارتباطات یا پزشکی دریافت می کنند.
  • رابین سیج: این تمرین نهایی کاندیداها را در یک سناریوی جنگی واقع بینانه و غیر متعارف قرار می دهد و باید برای دستیابی به اهدافی خاص با مردم محلی همکاری کنند.
• آموزش زبانی و فرهنگی: کلاه سبزها در طول دوره آموزشی خود تحت آموزش زبان و فرهنگی مربوط به منطقه ای قرار خواهند گرفت که در آن فعالیت خواهند کرد.

فرآیند ارزیابی و انتخاب رنجر (RASP)

فرآیند ارزیابی و انتخاب تکاور (RASP) یک برنامه گزینش بسیار دشوار و سختگیرانه است که برای شناسایی نامزدهای مناسب برای خدمت در هنگ ۷۵ رنجر، یک نیروی ویژه عملیات ویژه در ارتش ایالات متحده طراحی شده است. RASP به طور خاص برای انتخاب و آماده سازی سربازان برای انجام وظایف در سه گردان تکاور (گردان ۱ تکاور، گردان ۲ تکاور و گردان ۳ تکاور) و گردان نیروهای ویژه هنگی طراحی شده است.

برنامه RASP در سال ۲۰۱۰ جایگزین برنامه قبلی تلقین رنجر (RIP) شد، با هدف آماده سازی بهتر نامزدها برای چالش هایی که در هنگ رنجر با آنها روبرو خواهند شد. این برنامه به دو مرحله تقسیم می شود:

RASP 1:

• RASP 1 مرحله ارزیابی اولیه است و تقریباً ۸ هفته طول می کشد.
• نامزدها، شامل افسران و سربازان ثبت نام شده، باید قبل از شرکت در RASP 1 دارای حداقل سطح آمادگی و مهارت در مهارت های اساسی ارتش باشند.
• این برنامه شامل مجموعه‌ای از ارزیابی‌های سخت‌گیرانه از نظر جسمی و روحی، مانند راهپیمایی‌های گروهی طولانی مدت، دوره‌های موانع، ارزیابی بقا در آب در میدان نبرد، و تست‌های آمادگی جسمانی است.
• کاندیداها بر اساس توانایی هایشان برای کار به عنوان بخشی از یک تیم، پتانسیل رهبری و استقامت فیزیکی و ذهنی شان ارزیابی می شوند.
• نرخ فرسایش در RASP 1 می‌تواند بالا باشد، زیرا بسیاری از نامزدها نمی توانند فرآیند پرمشقت انتخاب را با موفقیت به پایان برسانند.

RASP 2:

• RASP 2 مرحله دوم فرآیند گزینش است که برای داوطلبانی طراحی شده که RASP 1 را با موفقیت به پایان رسانده و برای خدمت در هنگ ۷۵ تکاور انتخاب شده اند.
• RASP 2 بر تاکتیک های پیاده نظام پیشرفته، عملیات واحدهای کوچک و مهارت های تخصصی مورد نیاز برای وظایف هنگ تکاور تمرکز دارد.
• آموزش تخصصی تر و سخت تر می شود و نامزدها را برای چالش هایی که به عنوان بخشی از یک واحد رنجر با آنها روبرو خواهند شد آماده می کند.
• نرخ فرسایش و ریزش در RASP 2 معمولاً کمتر از RASP 1 است، زیرا داوطلبان قبلاً توانایی خود را تا حدودی در مرحله اولیه ثابت کرده اند.

دوره ارزیابی نیروهای ویژه (SFQC)

دوره ارزیابی نیروهای ویژه (SFQC) یک برنامه آموزشی گسترده و دشوار است که برای آماده سازی داوطلبان برای خدمت در نیروهای ویژه ارتش ایالات متحده، که معمولاً به عنوان کلاه سبز شناخته می شود، طراحی شده است. SFQC یکی از چالش برانگیزترین و معتبرترین دوره های آموزشی نظامی در جهان است و بر توسعه مهارت ها و قابلیت های تخصصی مورد نیاز برای جنگ های غیر متعارف و ماموریت های دفاعی در خاک کشورهای دیگر تمرکز دارد.

SFQC از چند مرحله تشکیل شده است که هر کدام مجموعه ای از چالش ها و اهداف خاص خود را دارند:

۱- ارزیابی و انتخاب نیروهای ویژه (SFAS):

• SFAS فرآیند انتخاب اولیه برای نامزدهایی است که مایل به تبدیل شدن به کلاه سبز هستند. این یک دوره بسیار طاقت فرسا از نظر جسمی و ذهنی است که برای شناسایی افراد دارای پتانسیل برتری در جامعه نیروهای ویژه طراحی شده است.
• داوطلبان از نظر آمادگی جسمانی، قدرت ذهنی، توانایی های حل مسئله و مهارت های کار تیمی ارزیابی می شوند.

۲-مرحله مهارت های فردی:

• این مرحله بر ایجاد پایه ای محکم از مهارت های نظامی متمرکز است و شامل مهارت در تسلیحات، مسیریابی زمینی، ارتباطات، آموزش پزشکی و مهارت های بقاست.
• داوطلبان آموزش می بینند تا در محیط های دشوار و چالش برانگیز به طور موثر عمل کنند.

۳- آموزش MOS:

• در طول این مرحله، نامزدها آموزش های تخصصی در یکی از چندین تخصص شغلی نظامی (MOS) ارائه شده در نیروهای ویژه، مانند سلاح، مهندسی، ارتباطات، اطلاعات، یا پزشکی را دریافت می کنند.
• این آموزش تضمین می کند که داوطلبان در زمینه تخصصی انتخابی خود تخصص کافی را کسب می کنند.

فاز جنگ غیر متعارف (UW):

• مرحله جنگ غیرمتعارف هسته اصلی دوره SFQC است، جایی که نامزدها اصول و تکنیک های جنگ غیر متعارف را یاد گرفته و تمرین می کنند.
  به آنها آموزش داده می شود که با نیروهای بومی در کشورهای خارجی کار کنند و آنها را آموزش دهند، جنگ های چریکی را انجام دهند و با مردم محلی رابطه برقرار کنند.

آموزش زبان و فرهنگ:

• در سراسر دوره SFQC، کاندیداها آموزش زبان و فرهنگی فشرده ای مخصوص منطقه ای را که احتمالاً در آن مستقر می شوند، دریافت می کنند.
• کلاه سبزها به دلیل توانایی خود برای فعالیت موثر در محیط های فرهنگی متنوع و حساس شناخته شده اند.

۶- رابین سیج:

• رابین سیج تمرین اصلی در دوره SFQC است. این یک تمرین جنگی غیر متعارف است که نامزدها را در یک سناریوی واقع بینانه قرار می دهد که در آن با مردم محلی برای دستیابی به اهدافی خاص کار می کنند.
• این تمرین توانایی داوطلبان را برای بکارگیری آموزش ها و مهارت های خود در یک سناریوی واقعی ارزیابی می کند.

تکمیل موفقیت‌آمیز دوره SFQC باعث می‌شود نامزدها نشان و کلاه سبز را دریافت کرده و واجد شرایط خدمت به عنوان نیروهای ویژه باشند.

نتیجه گیری

تکاور و کلاه سبز، دو نیروی عملیات ویژه منحصربفرد در ارتش ایالات متحده، مظهر برتری نظامی هستند.تکاوران یا رنجرها، با ماموریت های اقدام مستقیم سریع و مرگبار خود، توان بدنی و دقت مورد نیاز برای خنثی کردن تهدیدات در پشت خطوط دشمن را دارند. مهارت آن‌ها در تاکتیک‌های یگان‌های کوچک، نبرد نزدیک، و عملیات تهاجمی هوایی، تطبیق پذیری و آمادگی برای واکنش سریع در محیط‌های متخاصم است. طول دوره تخصصی تکاوران در حال حاضر ۶۲ روز است.

در همین حال، تخصص کلاه سبزها در جنگ های غیر متعارف و دفاع از کشورهای متحد است که آنها را به عنوان استادان ایجاد اتحاد و برقراری ارتباط با جوامع محلی متمایز می کند. کلاه سبز با مهارت زبانی، آگاهی فرهنگی و تعهد به توانمندسازی نیروهای بومی، به عنوان نیروهای تامین امنیت و منافع در خارج از کشور شناخته می شوند. طول دوره کلاه سبزها در ارتش ایالات متحده در حال حاضر ۶۳ هفته و در مجموع شش دوره است.

منبع: روزیاتو