نقد فیلم سقوط (Drop)؛ بُکُش تا کشته نشی!

تریلر یا ژانر تعلیق که زیرژانر سینمای جنایی به‌حساب می‌آید، همیشه مورد قبول مخاطب بوده است. فیلم‌هایی که از هیجان و اضطراب به‌عنوان سوخت برای ایجاد کشش در بیننده استفاده می‌کنند. تریلرها معمولا با ژانرهای دیگر تلفیق می‌شوند تا به خود عمق بهتری ببخشند. تریلرها را می‌توان در همه جا یافت از آثار کمدی گرفته تا جنایی، سیاسی و علمی‌تخیلی. حتی درام‌ها نیز می‌توانند از خصوصیات این ژانر استفاده کنند و به داستان خود تعلیقی ظریف و جذاب ببخشند. تریلرها طبق ویژگی‌های خودشان تعریف می‌شوند، المان‌هایی که شاید هم‌اکنون شبیه یک کلیشه به‌چشم بیایند، به‌همین دلیل است که فیلمسازان امروزی سعی دارند تا برای ساخت فیلم‌شان به یک ترکیب ژانری برسند.

فیلم سقوط یا Drop هم یک تریلر است. یک تریلر عاشقانه و روانشناختی که البته سینمای ملودرام و روانشناسانه در آن کمتر به چشم می‌آید. این فیلم بیشتر روی خصوصیات ژانر تریلر تمرکز دارد تا اینکه بیاید و داستان عاشقانه‌اش را بسط دهد. فیلم سقوط سعی دارد که اثری بی‌نقص باشد، فیلمی که بلندپروازی می‌کند اما نمی‌تواند همه‌ی آنچه که در سطرهای فیلمنامه دارد را به‌‌درستی اجرا کند. سقوط اثری است که بیشتر روی شانه‌های بازیگر اصلی‌اش سوار است تا اینکه به فیلمنامه و کشمکش‌های دراماتیکی متکی باشد.

در ادامه داستان فیلم لو می‌رود

این رستوران شرایط لازم برای موش و گربه بازی‌های ویولت را فراهم کرده است. فضای گرفته و تاریک‌اش مثل فرمی قصه‌ی دلهره‌انگیز اما نپخته‌ی آن را هدایت می‌کند. حالا بیایید بررسی کنیم که چرا سقوط فیلم خوبی نیست؟ اصلی‌ترین مشخصه‌ی ژانر تریلر، تعلیقی است که باید در سرتاسر اثر حضور داشته باشد. عنصری لازم و حیاتی که اگر وجود نداشته باشد، فیلم در همان سکانس‌های ابتدایی ماهیت خودش را از دست می‌دهد و مخاطب را از خود می‌راند. در این فیلم تعلیق وجود ندارد و یا اگر وجود دارد آنقدری نیست که مخاطب را تحت کنترل خودش قرار دهد.

این فیلم نیز دقیقا دچار همین مشکل شده است. برای قهرمان قصه در این محیط داستان زیادی وجود ندارد و همین اتفاق باعث می‌شود تعلیق به‌طرز چشم‌گیری اثرگذاری خودش را از دست بدهد ویولت به جز رفتن به سرویس بهداشتی و بار کار زیادی از دستش برنمی‌آید همه‌ی این‌ها کنش‌های کمرنگی هستند که باعث خفه شدن تعلیق خواهند شد. همیشه ضدقهرمان‌های قدرتمند، قهرمان‌هایی قدرتمند می‌سازند، اگر شخصیت اصلی داستان در اینجا تخت و منفعل است مقصر ضدقهرمان‌هایی هستند که او را تنها با چند پیام و تصویر تهدید می‌کنند. درواقع هم ضدقهرمان‌ها و هم قهرمانان فیلم همه‌شان بویی از کنش‌های دراماتیک نبرده‌اند. آن‌ها یک گوشه سر جایشان نشسته‌اند و تنها گهگداری واکنشی از خود نشان می‌دهند.

پیچش‌های داستانی عناصر مهمی برای تریلرها به‌حساب می‌آیند. درواقع این ویژگی یکی از المان‌های اصلی سینمای جنایی و معمایی است که اگر نباشد، هم تعلیقی خلق نمی‌شود و هم اینکه فیلم در پرده‌ی سوم خیلی لخت و تخت به چشم می‌آید و چیزی برای غافل‌گیری مخاطب ندارد. فیلم سقوط از چنین ویژگی برخوردار نیست. این فیلم پیچش داستانی ندارد، مخاطب هر لحظه منتظر یک غافل‌گیری است اما فیلم چنین شانسی را به او نمی‌دهد. پرده‌ی سوم به راحتی وارد گره‌گشایی می‌شود ویولت ضدقهرمان را شکست می‌دهد و همه چیز تک بُعدی به پایان می‌رسد. درواقع همه چیز یک تریلر به پیچش داستانی‌اش متکی است. اگر این عنصر باشد فیلم اثری استاندارد خواهد بود.

مشکل دیگر این فیلم نحوه‌ی گره‌گشایی آن است. ویولت خیلی راحت ضدقهرمان را پیدا می‌کند و باهاش روی یک میز می‌نشیند. او به‌سرعت با کسی که در حال تهدید کردن‌اش است وارد بحث و گفتگو می‌شود و همه چیز بدون تعلیق عمیقی به نقطه‌ی پایان می‌رسد. از همه بدتر اینکه مردی که تمام سعی‌اش را کرده تا مو لای درز نقشه‌اش نرود به یکباره عصبی می‌شود و روی همه اسلحه می‌کشد. او که تا این لحظه از دوربین‌ها می‌ترسید چه شد که به یکباره جلوی این همه آدم دست به کاری به‌شدت خطرناک زد و نقشه‌اش را خراب کرد؟ می‌توانست آنجا را ترک کند و به‌دنبال پادزهر و یا دارویی برای خودش باشد. با این تفاسیر فیلم سقوط، اثری ماندگار نیست با اینکه آمار تماشای بالایی داشته است.