نزدیک شدن یک دنبالهدار «شاخدار» به زمین (تصویر)
یک «دنبالهدار شیطانی آتشفشانی» که در حال نزدیک شدن به زمین است، یک بار دیگر در شب هالووین امسال فوران کرد و باعث شد «شاخهای» متمایزش دوباره رشد کنند.
فرادید| طغیان اخیر، که دومین طغیان در عرض یک ماه و سومین طغیان از جولای بود، یادآور این است که این دنبالهدار در ادامه سفر خود به سمت قلب منظومه شمسی از نظر آتشفشانی فعالتر میشود.
به گزارش فرادید؛ این دنبالهدار که 12P نام دارد، یک دنبالهدار آتشفشانی سرد است. مانند دیگر دنباله دارها، 12P دارای یک هسته جامد است که با یک پوسته سخت و یخی پر از یخ، گاز، غبار و ابری مبهم از موادی که از درون دنبالهدار نشت میکنند احاطه شده است.
اما بر خلاف دنبالهدارهای غیرآتشفشانی، تابش خورشید میتواند فضای داخلی 12P را فوقگرم کند و باعث افزایش فشار تا زمانی شود که پوسته هسته را از داخل میشکند و رودههای یخی آن را به فضا میپاشد. این فورانها باعث میشود که ابر دنبالهدار گسترش یابد و روشن شود زیرا نور خورشید بیشتری را به سمت زمین منعکس میکند.
شکل خاص فوران آتشفشانی در این دنبالهدار، حالتی شبیه به یک جفت شاخ «شیطانی» را در پشت آن ایجاد میکند
هنگامی که دنبالهدار فوران میکند، دنبالۀ آن حالتی شبیه «شاخهای شیطان» را تشکیل میدهند. این امر به این دلیل رخ میدهد که هسته بزرگ 12P، که حدود 10.5 مایل (17 کیلومتر) عرض دارد، دارای یک بریدگی غیرمعمول در سطح خود است که مانع از خروج کرایوماگما به فضا میشود و باعث میشود ابر یا دنبالۀ منبسط شده آن با شکلی نامنظم رشد کند.
کمتر از دو هفته قبل، در 31 اکتبر، ستاره شناس آماتور، الیوت هرمان، طغیانی را در این دنبالهدار مشاهده کرد، زیرا 12P تقریباً 100 برابر بیشتر از حد معمول روشن شد.
هرمان دربارۀ این مشاهده میگوید: «در روز هالووین، شیطان دوباره با طغیان بزرگی منفجر شد که تا روز بعد ادامه یافت. او افزود که مشاهدات بعدی نشان داد که ابر دنباله به طور قابل توجهی گسترش یافته و شاخهایش دوباره رشد کرده است، اگرچه آنها به اندازه فورانهای قبلی متمایز نبودند».
نزدیک شدن به زمین
12P مداری بیضوی دارد، به این معنی که قبل از پرتاب شدن به بیرون منظومه شمسی بیرونی به خورشید نزدیک میشود. این مسیر بسیار شبیه به مدار ستاره دنباله دار سبز نیشیمورا است که در ماه سپتامبر مانور مشابهی را به دور خورشید انجام داد.
حدود 71 سال طول می کشد تا 12P یک سفر کامل به دور خورشید انجام دهد که بیشتر آن در منظومه شمسی بیرونی پنهان می شود. در نتیجه، ستاره شناسان تنها زمانی می توانند به وضوح دنباله دار را ببینند که شروع به نزدیک شدن به خورشید می کند؛ چیزی که اکنون در حال وقوع است.