زمین در دوران دایناسورها برای آدم فضایی‌ها دیدنی‌تر بود

امروز انسان با ابزار و فناوری‌های پیشرفته در جستجوی فرازمینی‌های هوشمند و غیرهوشمند است؛ اما شاید آن‌ها میلیون‌ها سال پیش ما را دیده باشند.

امروزه بشر تصور می‌کند برای یافتن سیاره‌های میزبان حیات یا حتی تمدن‌های پیشرفته آماده است، با این حال ممکن است آن‌ها صدها میلیون سال پیش سیاره زمین را دیده باشند.

در آن زمان بشری در کار نبود و زمین با خزندگان غول‌پیکر اشغال شده بود. پژوهشی جدید به بررسی این فرضیه می‌پردازد که زمین احتمالا در دوره‌ی دایناسورها، شناسایی‌پذیرتر از امروز بود.

در عصر کنونی، انسان علاوه بر جستجوی علائم احتمالی که به‌صورت عمدی یا غیرعمدی توسط تمدن‌های فرازمینی در فضا منتشر می‌شوند، در حال جستجوی نوسان‌های نوری ستاره‌ها است که ناشی از حرکت سیاره‌های فراخورشیدی هستند. پس از یافتن سیاره‌ فراخورشیدی می‌توان معیارهایی مثل موقعیت قرارگیری آن در منظومه‌ ستاره‌ای را برای بررسی سکونت‌پذیری آن رصد کرد.

گازهای موجود در جو سیاره‌ها هم طول موج‌های نوری مشخصی را مسدود می‌کنند و با بررسی طیف آن‌ها می‌توان به داده‌هایی از ترکیب شیمیایی سیاره‌ی موردنظر رسید.

از آنجا که زمین تنها سیاره‌ی شناخته‌شده‌ی میزبان حیات است، عجیب نیست که به جستجوی سیاره‌هایی با ترکیب شیمیایی مشابه سیاره خود برویم. بااین‌حال پژوهش جدید دانشمندان دانشگاه کرنل نشان می‌دهد که در وضعیت فعلی احتمالا برای فرازمینی‌ها شناسایی‌پذیر نباشیم.

به گفته‌ی لیزا کالتنگر، رئیس مؤسسه کارل سیگن، آثار نوری زمین امروزی به الگویی برای شناسایی سیاره‌های زیست‌پذیر تبدیل شده‌اند؛ اما در زمان‌های گذشته این اثر زیستی برجسته‌تر بود و بهتر علائم حیات را نشان می‌داد.

پژوهشگرها به بررسی ۵۴۰ میلیون سال‌ گذشته‌ی تکامل زمین و آثار شیمیایی که در بازه‌های صد میلیون سال منتشر شدند، پرداختند. جو زمین به شکل چشمگیری در طول تاریخ تکاملی تغییر کرده است.

برای مثال، به مدت میلیاردها سال پیش از آنکه سیانوباکتری‌ها به تولید انرژی از نور خورشید بپردازند و اکسیژن در جو منتشر کنند، آتشی روی زمین وجود نداشت. پیش از آن، متان به لطف حیات باکتریایی درحال ظهور در سیاره فراوان بود.

دوره‌ی فانروزوئیک تنها ۱۲ درصد تاریخ اخیر زمین را شکل می‌دهند، اما تقریبا تمام شکل‌های حیات پیچیده‌تر از میکروب و اسفنج در آن قرار دارند. در طول این دوره، سطح اکسیژن بین ۱۵ تا ۳۰ درصد نوسان کرد.

می‌دانیم زیر ۱۳ درصد چیزها نمی‌سوزند و بیشتر از ۳۵ درصد ماده آن‌قدر خوب می‌سوزد که دیگر امکان رشد جنگل‌ها و حفظ آن‌ها وجود نخواهد داشت.

با رشد دایناسورها، اکسیژن به اوج ۳۰ درصدی خود رسیده بود. اگر چنین نشانه‌ای را در سیاره‌ای دیگر پیدا کنیم احتمالا می‌تواند نشانه‌ای بر وجود موجودات غول‌پیکر در آن سیاره باشد.

با بررسی تاریخ ۵۴۰ میلیون سال اخیر، پژوهشگرها دو جفت اثر شیمیایی اکسیژن و متان و همچنین اوزون و متان را پیدا کردند که در حدود ۱۰۰ الی ۳۰۰ میلیون سال پیش آشکارشدنی‌تر از امروز بودند.

این نشانه‌ها علاوه بر این که به ما می‌گویند سیاره‌مان در گذشته چگونه بود به تصحیح دیدگاهمان برای جستجوی سیاره‌های فراخورشیدی و فرازمینی‌ها هم کمک خواهند کرد. همچنین این امید وجود دارد که یافتن علائم حیات به ویژه حیات پیچیده در کیهان آسان‌تر شود.

منبع: خبرآنلاین