(عکس) ستاره‌ای درخشان‌تر از خورشید
تلسکوپ فضایی هابل این ابرنواختر را در کهکشانی در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از زمین رصد کرده که ۲.۵ میلیارد برابر بیشتر از خورشید انرژی آزاد می‌کند.
تلسکوپ هابل کهکشانی را به تصویر کشیده است که میزبان یک ابرنواختر ۲.۵ میلیارد برابر درخشان‌تر از خورشید است.
تلسکوپ فضایی هابل این ابرنواختر را در کهکشانی در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از زمین رصد کرده که ۲.۵ میلیارد برابر بیشتر از خورشید انرژی آزاد می‌کند.
به نقل اسپیس، تصویر جدید تلسکوپ فضایی هابل، کهکشان کوچک یوجی‌سی ۵۱۸۹ای(UGC ۵۱۸۹A) را که در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی شیر قرار دارد، با جزئیات خیره کننده‌ای نشان می‌دهد.
تلسکوپ فضایی هابل که از سال ۱۹۹۰ جهان را در نور فروسرخ رصد می‌کند، از سال ۲۰۱۰ به مطالعه این کهکشان پرداخته است و دانشمندان از این تحقیقات برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ابرنواختری که بیش از ۱۵۰ میلیون سال پیش در این کهکشان رخ داده، استفاده می‌کنند.
زمانی که یک ستاره به پایان عمر هسته‌ای خود می‌رسد یک فروپاشی رخ می‌دهد که آن را انفجار ابرنواختری می‌نامند.
تنها در طول سه سال، این ابرنواختر به نام SN ۲۰۱۰jl حداقل ۲.۵ میلیارد برابر بیشتر از خورشید انرژی مرئی ساطع کرد.
SN ۲۰۱۰jl یک ابرنواختر نوع دوم است به این معنی که مرگ ستاره‌ای پرجرم را نشان می‌دهد که در طول زندگی‌اش جرمی حداقل ۴۰ تا ۵۰ برابر خورشید داشته است. این انفجارها زمانی اتفاق می‌افتند که سوخت این ستارگان عظیم برای همجوشی هسته‌ای تمام می‌شود و انرژی که میلیون‌ها یا میلیاردها سال از آنها در برابر فشار گرانش و فروپاشی به درون محافظت کرده، متوقف می‌شود.
در حالی که مطالعه ابرنواخترها برای دانشمندان ارزش بسیار زیادی دارد، بررسی بقایایی که این انفجارهای کیهانی از خود به جا می‌گذارند می‌تواند به همان اندازه مهم باشد. به عنوان مثال، مطالعه محیط اطراف ستاره‌های منفجر شده می‌تواند شرایط مورد نیاز برای ایجاد یک ابرنواختر و چگونگی تغییر آن را نشان دهد.
هابل بارها نگاه خود را به سمت یوجی‌سی ۵۱۸۹ای برگردانده است. این تصویر جدید از داده‌های جمع‌آوری‌شده در طول سه دوره رصدی آخر تلسکوپ فضایی هابل از این کهکشان دور که تنها ۳۶ هزار سال نوری وسعت دارد، ایجاد شده است. این کهکشان در مقایسه با کهکشان راه شیری ما با وسعت ۱۰۰ هزار سال نوری، کوچک‌تر است.
تصویر یوجی‌سی ۵۱۸۹ای را به صورت یک دیسک مسطح و تا حدودی بد شکل با یک منحنی رو به بالا نشان می‌دهد.
در سمت راست کهکشان نور آبی مشخص شده است که نشان دهنده توده‌هایی از گاز و غبار درخشان است. سمت چپ کمتر چشمگیر است و با پوشش گاز و گرد و غبار کمی تیره‌تر پوشیده شده است.
در خارج از دیسک روشن اصلی کهکشان، یک دنباله قهوه‌رنگ تیره قرار دارد که به گوشه سمت چپ بالای تصویر منتهی می‌شود.
در حالی که پس‌زمینه کهکشان عمدتاً تاریک است، چند کهکشان کوچک را می‌توان دید که سیاهی جوهری را مشخص می‌کنند، و یک ستاره به وضوح در گوشه سمت راست بالای تصویر هابل قابل مشاهده است.
هابل تنها این کهکشان را مطالعه نکرده است تا بقایای ابرنواختر را نمایان کند. این تلسکوپ فضایی همچنین چندین کهکشان میزبان ابرنواختر دیگر را که در فاصله ۱۰۰۰ میلیون سال نوری از ما واقع شده‌اند، بررسی کرده است که حداقل آن‌طور که ما می‌بینیم، در گذشته خود شاهد انفجارهای ستاره‌ای بوده‌اند.
منبع: ایسنا
