پس از شلیک موشک هسته‌ای کره شمالی به سمت آمریکا چه اتفاقی می‌افتد؟

جنگ هسته‌ای آنقدر ویران‌گر است که بازماندگان حسرت مردن را خواهند خورد. در یک حمله هسته ای از سوی کره شمالی، رئیس جمهور آمریکا در شرایطی قرار می‌گیرد که تنها ۶ دقیقه برای تصمیم‌گیری درباره سرنوشت جهان فرصت دارد.

جنگ هسته‌ای با یک نقطه روی صفحه رادار آغاز می‌شود و هنگامی که قدرتمندترین موشک قاره‌پیمای این کشور آی‌سی‌بی‌ام (ICBM) پرتاب شود در یک میدان ظاهراً خالی در ۳۰ کیلومتری پایتخت کره شمالی، ابری از آتش در چند متری زمین ظاهر می‌شود. این موشک که «هیولا» (the Monster) نامیده می‌شود، صعود خود را آغاز می‌کند.

سیستم هشدار به صدا درمی‌آید: پرتاب موشک بالستیک!

پرتاب‌های موشک‌های بالستیک چیز نامعمولی نیست. بطور معمول، کشورهای دارای سلاح هسته‌ای، از طریق کانال‌های دیپلماتیک پشت پرده، یکدیگر را از آزمایش‌های موشک‌های بالستیک مطلع می‌کنند، زیرا هیچ کس نمی‌خواهد به اشتباه جنگ هسته‌ای را آغاز کند.

حتی روسیه همچنان ایالات متحده را از پرتاب‌های آزمایشی خود مطلع می‌سازد. اما کره شمالی تنها کشوری است که اعلام قبلی نمی کند. هیچ یک از بیش از ۱۰۰ موشکی که از ژانویه ۲۰۲۲ آزمایش کرده – از جمله تسلیحات قابل حامل کلاهک هسته‌ای – پیشاپیش اعلام نشده است.

۱ تا ۵ ثانیه پس از پرتاب

برخی از سریع‌ترین سیستم‌های رایانه‌ای جهان، شروع به محاسبه مسیر حرکت آی‌سی‌بی‌ام می‌کنند. اگر محاسبات نشان دهد این موشک مانند یک پرتاب ماهواره ای به سمت فضا نمی رود و یا مانند یک آزمایش معمولی به سمت دریای ژاپن نیست. این سوال پیش می آید که آیا این یک آزمایش تحریک‌آمیز است یا یک حمله هسته‌ای؟

یک شبکه گسترده جهانی از منابع اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی آمریکا شروع به جمع‌آوری اطلاعات می‌کند. در کلرادو، خلبانان رزمی به سمت جنگنده‌هایی که در باند فرودگاه منتظر پرواز هستند، می‌دوند.

۱۵ ثانیه پس از پرتاب

آی‌سی‌بی‌ام به اندازه کافی پیش رفته تا سنسورهای ماهواره‌ای بتوانند مسیر آن را دقیق‌تر تعیین کنند. فرض کنیم محاسبات فاجعه‌بار است و «هیولا» به سمت خاک قاره آمریکا در حرکت است.

۲ دقیقه پس از پرتاب

در زیرزمین پنتاگون، درون دفتر فرماندهی هسته‌ای، وزیر دفاع و رئیس ستاد مشترک کنترل عملیات را به دست می‌گیرند. پس از آنکه رادارهای زمینی تأییدیه ثانویه ارسال کردند که یک موشک مهاجم به سمت ساحل شرقی آمریکا در حرکت است، راهبرد خطرناک جنگ هسته‌ای مطرح می‌شود: شلیک به محض هشدار.

این بدان معناست که این کشور منتظر برخورد هسته‌ای نخواهد ماند و حمله متقابل خود را آغاز خواهد کرد.

۳ دقیقه پس از پرتاب

رئیس جمهور آمریکا مطلع می شود. وزیر دفاع از زیرزمین پنتاگون به رئیس جمهور می‌گوید کره شمالی یک موشک به سمت آمریکا پرتاب کرده است. رئیس جمهور آمریکا در یک بازه زمانی محدود، مجبور به تصمیم گیری می شود. آنچه در این موقعیت باید اتفاق بیفتد، توسط همه حاضران در ارتباطات ماهواره‌ای تمرین شده، به جز احتمالاً خود رئیس جمهور. مانند اکثر رؤسای جمهور آمریکا از زمان جان اف کندی، رئیس جمهورها کاملاً از چگونگی مدیریت جنگ هسته‌ای هنگام وقوع آن بی‌اطلاع هستند.

رئیس جمهور تنها ۶ دقیقه فرصت دارد تا درباره استفاده از سلاح‌های هسته‌ای برای حمله متقابل تصمیم بگیرد.

همانطور که رونالد ریگان در خاطرات خود گلایه کرده است: «۶ دقیقه برای تصمیم گیری درباره یک نقطه بر روی صفحه رادار و آغاز یک آخرالزمان! چگونه می‌توان در چنین زمانی به خرد متوسل شد؟»

و اینگونه از رئیس جمهور خواسته می شود تصمیم به حمله متقابلی بگیرد که می‌تواند ده‌ها میلیون نفر را در آن سوی جهان به کام مرگ بکشاند و ممکن است تمدن، ظرف چند ساعت پایان یابد.

در میان همه حاضران که برای حل بحران آماده شده‌اند، مأموران سرویس مخفی از سایرین تمرین بیشتری داشته اند.

۹ دقیقه پس از پرتاب

در پایگاه هوایی کلیر در آلاسکا، رادار تشخیص دور برد، اولین دید خود را از موشک، دریافت می‌کند. یکی از اعضای نیروی هوایی، تلفن قرمز رنگ مقابلش را برمی‌دارد. او گزارش می‌دهد: «اینجا کلیر است. گزارش محل معتبر است. یک شی دیده می شود.»

این تأسیسات در آلاسکا یکی از شش تأسیسات رادار زمینی هشدار اولیه است که از زمان جنگ سرد مراقب هشدار حمله هسته ای است. دیگر تأسیسات در کالیفرنیا، ماساچوست، داکوتای شمالی و گرینلند هستند.

اکنون تلاش برای رهگیری آغاز می شود. اما تنها ۵۵ درصد شانس وجود دارد که «هیولا» قبل از اینکه به هدف خود برسد، سرنگون شود.

۱۰ دقیقه پس از پرتاب

رئیس جمهور به یک پناهگاه زیر بال شرقی کاخ سفید که در اصل برای پنهان کردن روزولت در جنگ جهانی دوم ساخته شده بود، منتقل می شود.

در کنار او یک افسر نظامی با کیف اضطراری، یک کیف آلومینیومی و چرمی حاوی دستورالعمل های اجرایی که باید در صورت وقوع حمله هسته ای اجرا شود، ایستاده است. رئیس جمهور ایالات متحده تنها مرجع مجاز برای شلیک سلاح های هسته ای این کشورش است.

وزیر دفاع با احتیاط یادآور می شود که شلیک در این لحظه، جنگ گسترده تری را به همراه خواهد داشت.

هیچ راهی برای دانستن این وجود ندارد که آیا این موشک بالستیک برای فریب رئیس جمهور آمریکا برای شروع جنگ هسته ای پرتاب شده یا حتی اینکه آیا کلاهک آن هسته ای است یا نه، وجود ندارد.

رئیس جمهور دست در جیب می برد و کارت کدهای هسته ای را که همیشه باید همراه داشته باشد، بیرون می آورد که در اصطلاحات امنیتی به آن «بیسکوییت» می گویند.

اعضای تیم ضد حمله، مسلح به تفنگ های کالیبر ۱۶ وارد اتاق شده و رئیس جمهور را خارج می کنند.

۱۴ دقیقه پس از پرتاب

رئیس جمهور به سمت وان مارین ، یک هلیکوپتر مقاوم در برابر پالس الکترومغناطیسی که با انفجار هسته ای همراه است، منتقل می شود. با این حال، هیچ کس هنوز ایده ای ندارد که آیا این سیستم در جنگ هسته ای از کار می افتد و باعث سقوط آن می شود یا خیر.

حتی ممکن است قبل از صدور دستور شلیک از جانب رئیس جمهور، او را از اتاق فرماندهی بیرون برند.

۱۶ دقیقه پس از پرتاب

فرض کنید سنسورهای ماهواره ای، گازهای خروجی یک موشک بالستیک شلیک شده از زیردریایی (اس‌اِل‌بی‌ام) را که از سطح اقیانوس آرام در ۵۶۰ کیلومتری ساحل کالیفرنیا، شناسایی کرده اند. دیگر همه مطمئن می شوند که جنگ هسته ای رخ داده است. در حیاط کاخ سفید، هلیکوپتر فرار برای پرواز آماده می شود. بسیاری از مشاوران رئیس جمهور در مرکز عملیات اضطراری باقی می مانند.

۲۱ دقیقه پس از پرتاب

موشک زیردریایی احتمالا به سمت نیروگاه دیابلو کانیون، تنها نیروگاه هسته ای فعال در کالیفرنیا پرتاب می شود. زمانی که یک سلاح هسته ای در هوا منفجر می شود، تشعشع آزاد شده در اتمسفر با گذشت زمان پراکنده خواهد شد.

حمله به یک راکتور هسته ای با یک موشک مسلح به سلاح هسته ای کاملاً متفاوت است. این امر تقریباً به طور قطع منجر به ذوب هسته راکتور و در نتیجه یک فاجعه هسته ای می شود که هزاران سال ادامه خواهد داشت.

این اقدام نقض کنوانسیون های ژنو و قوانین تعیین کننده آنچه می تواند در جنگ انجام شود، است. اما همانطور که جهان به زودی متوجه خواهد شد، در جنگ هسته ای هیچ قانونی وجود ندارد.

موشکی که از زیردریایی شلیک می شود، در دره دیابلو منفجر خواهد شد. نیروگاه هسته ای در نور اتمی محو می گردد. یک توده آتش عظیم به وجود می آید. انفجاری که تأسیسات را نابود می کند. یک ابر قارچی هسته ای و ذوب هسته راکتور رخ می دهد.

این بدترین سناریو است که متخصصان، به آن «سناریوی شیطانی» می گویند.

۲۳ دقیقه پس از پرتاب

به رئیس جمهور آمریکا گفته می شود که یک بمب هسته ای به کالیفرنیا اصابت کرده است. او کارت کد را از کیفش بیرون می آورد و آماده می شود تا مجوز حمله متقابل علیه کره شمالی را صادر کند؛ حمله ای که در آن ۸۲ کلاهک هسته ای به کار می رود. این حمله انتقامی، تقریباً مرگ میلیون ها نفر و شاید حتی ده ها میلیون نفر را تنها در شبه جزیره کره تضمین می کند.

۲۴ دقیقه پس از پرتاب

تصاویر و ویدیوها به سرعت در اینترنت پخش می شود.

برخلاف زمانی که یک شهر هدف قرار می گیرد، حمله به یک نیروگاه هسته ای به این معنی است که قطعات رادیواکتیو از میله های سوخت مصرف شده در آوار پخش می شوند و به صورت گسترده پراکنده می گردند. دیابلو کانیون هرگز بازسازی نخواهد شد.

۳۲ دقیقه پس از پرتاب

وزیر دفاع همچنان بر برقراری ارتباط با رئیس جمهور روسیه متمرکز است. موشک های قاره پیمای بالستیک آمریکا که از یک میدان موشکی در وایومینگ شلیک شده اند، باید مستقیماً از فراز روسیه عبور کنند تا به کره شمالی برسند.

عبور یک بار سنگین از موشک های قاره پیمای بالستیک آمریکا از آسمان روسیه، تقریباً به طور قطع به عنوان یک حمله ورودی تفسیر خواهد شد. باید به روسیه هشدار داده شود.

۳۳ دقیقه پس از پرتاب

موشک قاره پیمای کره شمالی در حالی که به سمت پنتاگون شتاب می گیرد، وارد فاز پایانی – ۱۰۰ ثانیه آخر قبل از انفجار – می شود.

در کسری از ثانیه پس از انفجار، یک لحظه درخشش نور، هوا را تا ۱۸۰ میلیون درجه فارنهایت داغ می کند و یک توده آتش عظیم ایجاد می کند که همه چیز در نزدیکی خود را به خاکستر تبدیل می کند.

هیچ چیز در درون توده آتش باقی نمی ماند. هیچ حیات سلولی. هرگز در تاریخ بشریت، تعداد انسان های کشته شده به این سرعت زیاد نخواهد بود.

۱۰ ثانیه می گذرد. توده آتش تا ۵ کیلومتر ارتفاع می گیرد. کسانی که چندین کیلومتر دورتر از مرکز انفجار جان سالم به در برده اند، در جاده های آب شده گیر می افتند و زنده زنده می سوزند.

۳۸ دقیقه پس از پرتاب

در شعاع ۲۴ کیلومتری اطراف پنتاگون، آتش فراگیر می شود. برق و تلفن قطع خواهد شد. شماره اورژانس از کار می افتد. در پناهگاه های فرماندهی هسته ای در سراسر کشور، ارتباط با رئیس جمهور از دست می رود.

اگر وزیر دفاع بتواند با روسیه ارتباط برقرار کند، به آنها می گوید که ایالات متحده تحت حمله هسته ای قرار گرفته است و اضافه می کند که ضروری است روسیه تا زمانی که این دو رقیب هسته ای نتوانند با دو رئیس جمهور خود تماس بگیرند، از هرگونه اقدام نظامی خودداری کند.

۴۳ دقیقه پس از پرتاب

رئیس جمهور روسیه خشمگین می شود که چرا رئیس جمهور آمریکا با او تماس نگرفته است. روسیه باور می کند که روسیه هدف حمله است. با مواجهه آنچه او صدها کلاهک هسته ای در حال نزدیک شدن به خاک روسیه می بیند – که توسط آمریکایی های فرصت طلب در یک حمله پیشدستانه مخفیانه شلیک شده اند – رئیس جمهور روسیه تصمیم می گیرد حمله متقابل هسته ای به ایالات متحده را آغاز کند. هزار موشک قاره پیمای بالستیک اکنون به سمت آمریکا در حرکت هستند.

۴۹ دقیقه و ۳۰ ثانیه پس از پرتاب

سیستم های هشدار اولیه ماهواره ای، ورود موشک های روسیه را اعلام می کنند. در جنگ هسته ای، چیزی به نام تسلیم شدن وجود ندارد.

۵۵ دقیقه پس از پرتاب

در ارتفاع ۴۸۰ کیلومتر بالاتر از ایالات متحده، کره شمالی یک سلاح پرقدرت الکترومغناطیسی را منفجر می کند. سلاح پالس الکترومغناطیسی به انسان ها، حیوانات یا گیاهان آسیب نمی رساند، اما بخش های عمده ای از هر سه شبکه برق آمریکا را نابود می کند.

سیستم کنترل رایانه ای و رابط انسانی از کار می افتد. قطارهای مترو، قطارهای باری و قطارهای مسافربری با یکدیگر برخورد می کنند یا منحرف می شوند. هواپیماها کنترل خود را از دست می دهند و سقوط می کنند.

خطوط لوله نفت و گاز می ترکند و منفجر می شوند. فاضلاب در همه جا ریخته می شود. سدها می ترکند و سیل عظیمی راه می افتد. دیگر آب آشامیدنی تازه، بهداشت و آب و هوای سالم وجود نخواهد داشت. تماس تلفنی، روشنایی، سوخت یا تجهیزات بیمارستانی کارآمد نخواهد بود. مردم در همه جا شروع به پیاده فرار کردن می کنند.

۵۷ دقیقه پس از پرتاب

کلاهک های هسته ای روسیه شروع به بارش بر روی ایالات متحده می کنند. اهداف در سراسر اروپا همزمان هدف قرار می گیرند. پایگاه های هوایی در سراسر قاره نابود می شوند و پایتخت هایی از جمله لندن با کلاهک های هسته ای هدف قرار می گیرند. میلیون ها نفر می میرند و صدها شاهکار تمدن، نابود می شوند.

۷۲ دقیقه پس از پرتاب

در سراسر ایالات متحده، اروپا و شبه جزیره کره، صدها میلیون نفر مرده و در حال مرگ هستند، در حالی که صدها هواپیمای نظامی بی هدف در آسمان پرواز می کنند تا زمانی که سوخت آنها تمام شود. آخرین زیردریایی های مسلح به سلاح هسته ای به آرامی در دریا حرکت می کنند و دایره وار گشت می زنند تا زمانی که غذای خدمه تمام شود.

در خشکی، بازماندگان در پناهگاه ها پنهان می شوند تا جرأت بیرون رفتن پیدا کنند یا هوای پناهگاه تمام شود.

تعداد اندکی از بازماندگانی که سرانجام از این پناهگاه ها بیرون می آیند، با آنچه رهبر شوروی در دوران جنگ سرد نیکیتا خروشچف پیش بینی کرده بود، مواجه خواهند شد. او درباره جنگ هسته ای گفت: «بازماندگان حسرت مردگان را خواهند خورد.»

منبع: روزیاتو