(عکس) فسیل شاه‌کانگورو پیدا شد

دانشمندان با بررسی فسیل‌های تازه‌کشف‌شده در استرالیا فهمیده‌اند که حوالی ۴۰ هزار سال پیش، کانگوروهایی غول‌پیکر با ارتفاع ۳ متر و وزن ۱۷۰ کیلوگرم در این قاره جداافتاده جولان می‌داده‌اند.

دیرینه‌شناسان بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ (۱۳۹۲ تا ۱۳۹۸) اسکلت‌های متعددی از گونه‌های باستانی کانگورو را در استرالیا کشف کردند؛ اما در مطالعه جدیدی که بر این بقایا تمرکز داشت، سه گونه کانگورو منقرض‌شده که تاکنون ناشناخته مانده بودند، آشکار شده‌اند.

یکی از گونه‌های تازه شناسایی‌شده پروتمنودون ویاتور Protemnodon viator نام دارد که با وزنی بالغ بر ۱۷۰ کیلوگرم، تقریباً دو برابر سنگین‌تر از بزرگ‌ترین گونه زنده از کانگوروها (کانگوروی قرمز با وزن حدود ۹۰ کیلوگرم) است و نمونه نسبتا کاملی از آن را در تصویر فوق، می‌بینید. دو فسیل دیگر نیز متعلق به گونه پروتمنودون هستند که ۴۰ هزار سال پیش منقرض شده‌اند و مامکورا mamkurra و داوسونای dawsonae نام دارند.

دکتر آیزاک کِر، نویسنده اصلی این مطالعه و دیرینه‌شناس در دانشگاه فلیندرز می‌گوید: «کانگوروهای زنده در حال حاضر نیز حیوانات شگفت‌انگیزی هستند، بنابراین فکر کردن به اینکه آن کانگوروهای باستانی غول‌پیکر چگونه بوده‌اند و چه رفتاری داشته‌اند، هیجان‌انگیز است».

معرفی سه گونه فسیلی کانگورو

دانشمندان حدود ۱۵۰ سال است که گونه پروتمنودون را می‌شناسند. ریچارد اوون، دیرینه‌شناس بریتانیایی که کلمه دایناسور را نیز ابداع کرد، اولین گونه پروتمنودون را در سال ۱۸۷۴ کشف کرد.

یکی از گونه‌هایی که او به‌درستی توصیف کرد، کانگوروی پروتمنودون آناک anak بود که حدود ۱۳۱ کیلوگرم وزن داشت. با مطالعات بیشتر، گونه دیگری به نام پروتمنودون roechus آشکار شد که کانگوروی غول‌پیکری به وزن تقریباً ۱۶۶ کیلوگرم بود.

گونه تازه شناسایی‌شده ویاتور، از آناک سنگین‌تر بوده و احتمالاً وزنی برابر یا بیشتر از roechus داشته که آن را به یکی از حجیم‌ترین گونه‌های فسیلی کشف‌شده از کانگورو تبدیل کرده است. نویسندگان حدس می‌زنند که ویاتور در همان بخش‌هایی از استرالیای مرکزی زندگی می‌کرده که در حال حاضر زیستگاه کانگوروی قرمز است.

این کانگوروی غول‌پیکر، پاهای بلندی داشته که به آن اجازه می‌داد تا با سرعت مناسبی بپرد و بر این اساس، احتمالاً می‌توانسته مسافت‌های طولانی را نیز طی کند.

اما گونه دوم یعنی مامکورا، استخوان‌های ضخیم سنگینی داشته و احتمالا نمی‌توانسته کارایی و تواناهای کانگوروهای امروزی را داشته باشد؛ بنابراین با وجود داشتن جثه بزرگ، احتمالاً مانند خرموش کانگورویی امروزی حرکت می‌کرده است. با این حساب، مامکورا احتمالاً به‌ندرت می‌پریده و شاید تنها زمانی که مبهوت می‌شده، می‌پریده است.

سومین گونه فسیلی کانگورو که پژوهشگران شناسایی کردند، داوسونای نام دارد. این نام به افتخار «لیندال داوسون»، دیرینه‌شناس و کانگورونویس مشهور استرالیایی گرفته شده است.

اعضای این گونه می‌توانسته‌اند سریع‌تر و بهتر از مامکورا پرش کنند، اما نه به‌خوبی ویاتور. آن‌ها مانند والابی‌های مردابی امروزی، کیسه‌داران کوچک و کانگورومانندی بوده‌اند که در سواحل شرقی استرالیا زندگی می‌کرده‌اند.

دردسرهای دیرینه‌شناسی

گونه پروتمنودون همانند پازلی است که قطعات آن در سراسر استرالیا پراکنده شده است. دیرینه‌شناسان پیوسته استخوان‌های مجزایی از فسیل‌های پروتمنودون را در استرالیا پیدا می‌کنند اما به‌ندرت پیش می‌آید که موفق به کشف یک اسکلت کامل شوند.

این امر، مقایسه فسیل‌ها و شناسایی گونه‌های جدید را دشوار می‌کند. حتی پژوهشگران برای مطالعه فعلی مجبور بودند از ۱۴ موزه در چهار کشور بازدید کنند. آن‌ها پنج سال را صرف تحقیق و پژوهش روی فسیل‌ها، عکس‌ها و سایر شواهد در مکان‌های مختلف کردند؛ بیش از ۸۰۰ نمونه جمع‌آوری‌شده از سراسر استرالیا و گینه نو را عکس‌برداری و اسکن سه‌بعدی کردند و سپس به اندازه‌گیری، مقایسه و توصیف آن‌ها پرداختند.

منبع: خبرآنلاین