(تصاویر) بزرگترین ناو هواپیمابر را بشناسید؛ معرفی ۱۰ ناوهواپیمابر بزرگ جهان

از زمانی‌که هواپیماها نقش حیاتی‌تری در جنگ‌ها ایفا کردند، ناوهای هواپیمابر اهمیت فزاینده‌ای پیدا کرده‌اند. این کشتی‌های غول‌پیکر معمولا از بزرگترین کشتی‌ها در یک ناوگان هستند. همچنین، به کشورها اجازه‌می‌دهند قدرت هوایی خود را به‌هر نقطه‌ای از جهان منتقل کنند، بدونِ اینکه نیاز به پایگاه‌های هوایی دائمی داشته‌باشند. در واقع، آن‌ها به‌طور مؤثر به‌عنوانِ پایگاه‌های هوایی شناور و متحرک عمل می‌کنند. این کشتی‌ها می‌توانند ده‌ها جنگنده، و هلیکوپتر را حمل کنند. این نکته را هم در نظر بگیرید که این کشتی‌ها هزاران نفر خدمه، و صدها سرباز را نیز در دریا منتقل می‌کنند.

بدیهی است که ناوهای هواپیمابر باید به‌قدری بزرگ باشند که تمام تجهیزات، جنگنده‌ها و هلیکوپترها را در عرشه پرواز خود نگه‌دارند. آن‌ها همچنین، به یک باند نیاز دارند تا فضای کافی برای پرواز و فرود این وسایل را به‌طور ایمن فراهم کنند. اندازه‌ی بسیار بزرگ ناوهای هواپیمابر ممکن است حتی شما را متعجب کند که چطور این کشتی‌ها در آب باقی می‌مانند.

حتی ناوهای هواپیمابر کوچک‌تر نیز کشتی‌های دیگر نیروی دریایی را به‌شدت کوچک‌تر نشان می‌دهند. برخی از این نمونه‌ها می‌توانند کشتی‌های دیگر را در مقایسه، به‌طرز چشمگیری کوچک نشان دهند. در اینجا به ۱۰ فروند از بزرگترین ناوهای هواپیمابر در حال حاضر اشاره‌می‌شود.

نیاز به گفتن است که  در این گزارش معیار اندازه‌گیری ناو هواپیمابر بر اساس تناژ جابه‌جایی (Displacement Tonnage) یا همان وزن کل ناو در آب است که بر حسب تُن بیان می‌شود.

FS Charles de Gaulle – چهل و دو هزار تن

ناو هواپیمابر FS Charles de Gaulle یک ناو هواپیمابر فرانسوی است که به‌عنوان پرچمدار نیروی دریایی فرانسه عمل می‌کند. این کشتی هسته‌ای به نام ژنرال و رئیس‌جمهور سابق، شارل دو گل نام‌گذاری شده‌است. این کشتی به‌طور مؤثر می‌تواند برای مدت نامحدودی در دریا باقی بماند، با این قید که تنها محدودیت آن، مقدار غذایی است که در کشتی دارد.

این ناو هواپیمابر در سال ۱۹۸۶ سفارش داده شد و در سال ۱۹۸۹ ساخته شد. با این حال، کمبود بودجه، به تأخیرهای مکرر در ساهت منجر شد و قیمت نهایی به بیش از ۳ میلیارد یورو رسید. این شامل نیاز به گسترش عرشه‌ی پرواز برای پذیرش ایمن هواپیماهایی بود که باید روی کشتی فرود بیایند و برخاست کنند. پس از اینکه سرانجام در سال ۲۰۰۱ وارد خدمت شد، FS Charles de Gaulle در دو دهه گذشته از برخی مشکلات فنی رنج برده‌است.

این کشتی می‌تواند بیش از هزار و ۳۰۰ نفر و ده‌ها جنگنده را حمل کند، که شامل جنگنده‌های ترسناک مانند Rafale M تا هواپیماهای بزرگ‌تر E-2C Hawkeye دو موتور است. همچنین می‌تواند هلیکوپتر AS365F Dauphin Pedro را نیز به‌کار گیرد. FS Charles de Gaulle اندازه‌هایی شامل ۸۵۸ فوت طول (۲۶۱ متر)، ۲۱۸ فوت ارتفاع (۶۶ متر) و جا‌به‌جایی ۴۲ هزار و ۵۰۰ تن را دارد.

INS Vikrant – چهل و پنج هزار تن

INS Vikrant ممکن است به اندازه‌ی برخی ناوهای هواپیمابر قدرت‌های غربی، شناخته‌شده‌نباشد. اما هنوز هم یک کشتی مهم است. این ناو چهارمین ناو هواپیمابر نیروی دریایی هند بود که به‌طور کامل در هند ساخته، و در کارگاه کشتی‌سازی کوچی در کرالا بنا نهاده‌شد. سفارش این ناو در سال ۲۰۰۴ داده‌شد. ساخت آن پنج سال بعد در سال ۲۰۰۹ آغاز شد. راه‌اندازی کشتی در سال ۲۰۱۳ انجام شد و در سال ۲۰۲۲ وارد خدمت شد و به یکی از دو ناو هواپیمابر فعال نیروی دریایی هند تبدیل شد.

اندازه‌ی INS Vikrant آن را در میان بزرگترین ناوهای هواپیمابر جهان قرار می‌دهد. این کشتی می‌تواند ۴۵ هزار تن آب را جا‌به‌جا کند و توان حمل تا ۳۰ هواپیمای ثابت بال و هلیکوپتر را دارد. طول آن ۸۶۰ فوت (۲۶۲ متر) و ارتفاع آن بیش از ۱۹۰ فوت (۵۸ متر) است. این کشتی با چهار توربین گاز جنرال الکتریک LM2500 قدرت می‌گیرد و می‌تواند با سرعت‌هایی تا ۳۵ مایل در ساعت (۵۶ کیلومتر در ساعت) حرکت کند و دارای دامنه‌ای بیش از ۹ هزار مایل (۱۴ هزار و ۵۰۰ کیلومتر) است. این، به‌آن معنی است که بدون نیاز به سوختگیری مجدد یا توقف می‌تواند این مسافت را طی کند.

“Vikrant” به‌معنای “دلیر” از سانسکریت به انگلیسی ترجمه‌می‌شود و شعار کشتی این است: “من آنانی را شکست می‌دهم که جرأت به‌چالش کشیدن مرا دارند.” این‌ها ادعاهای خیالی نیستند. این ناو هواپیمابر مسلح به هواپیماهای دریایی مانند MiG-29K و همچنین هلیکوپترهای Kamov Ka-31 و MH-60R است. البته، این ناو همچنین، دارای سیستم‌های دفاع هوایی خود، از جمله مجموعه‌ای از موشک‌های سطح به هوا Barak 8 و توپخانه چرخشی خودکار AK-630 نیز هست.

INS Vikramaditya – چهل و پنج هزار و ۴۰۰ تن

برخلاف دیگر ناو هواپیمابر هند، INS Vikramaditya به‌طور ویژه برای نیروی دریایی هند ساخته نشده‌است. در واقع، این کشتی تاریخچه‌ای طولانی دارد و به دهه‌ی ۱۹۸۰ برمی‌گردد. زمانی‌که توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته، و به خدمت گرفته‌شد. این کشتی به‌طور رسمی در سال ۱۹۸۷ با نام Baku وارد خدمت شد، اما در سال ۱۹۹۱ به نام Admiral Gorshkov تغییر نام داد و تنها پنج سال بعد، به‌دلیل هزینه‌های بالای عملیاتی از خدمت خارج شد.

این موضوع مذاکراتی را با هند در مورد فروش این ناو هواپیمابر به‌دنبال داشت. در ادامه، دولت روسیه در سال ۲۰۰۴ با ارسال کشتی به هند به‌صورت رایگان موافقت کرد. اگرچه هند حدود یک میلیارد دلار به کارگاه کشتی‌سازی Sevmash روسیه پرداخت خواهد کرد تا کشتی را برای نیازهای نیروی دریایی هند به‌روز کند. هزینه‌های اضافی و تأخیرات متعدد به این معنا بود که این کشتی تا سال ۲۰۱۳ وارد خدمت نیروی دریایی هند نشد، در حالی‌که مجموع قیمت قرارداد تا آن زمان به بیش از ۲ میلیارد دلار رسیده‌بود.

زمانی‌که INS Vikramaditya به خدمت گرفته شد، به‌طور چشمگیری بزرگ‌تر و سنگین‌تر از Baku در نیروی دریایی شوروی بود. تغییرات به‌روز رسانی طراحی کلی کشتی را انجام دادند تا امکان اضافه‌کردن سیستم‌ها و حسگرهای جدید فراهم شود. همزمان، پیکربندی عرشه پرواز تغییر کرد تا امکان پرتاب جنگنده‌های Mikoyan MiG-29K و همچنین هلیکوپترهای Westland Sea King و تعدادی دیگر از هواپیماها فراهم شود. INS Vikramaditya با طول ۹۳۲ فوت (۲۸۴ متر) و جابه‌جایی ۴۵ هزار و ۴۰۰ تن دارای بارگیری سنگین است که کمی بیشتر از INS Vikrant است.

Admiral Kuznetsov -پنجاه و هشت هزار تن

ناو هواپیمابر Admiral Kuznetsov یک ناو هواپیمابر روسی است که از سال ۱۹۹۱ در خدمت است. اگرچه این کشتی واقعا تا چهار سال بعد در سال ۱۹۹۵ به‌طور کامل عملیاتی نشد. این کشتی در کنار یک ناو دیگر در سال ۱۹۸۱ سفارش داده‌شده‌بود و تنها کشتی بود که در زمان انحلال اتحاد جماهیر شوروی نزدیک به تکمیل بود. این کشتی در اوکراین ساخته شد و در نهایت به پرچمدار نیروی دریایی روسیه تبدیل شد. با این حال، ناو Admiral Kuznetsov از سال ۲۰۱۸ در حال انجام تعمیرات و به‌روزرسانی‌ها است. این امر، آن‌را از انجام عملیات دور نگه داشته، و با شکایات فساد، ناتوانی و تأخیرات قابل توجهی مواجه شده‌است.

این ناو هواپیمابر دارای جابه‌جایی ۵۸ هزار تن است، اما می‌تواند در صورت سبکی، به جابه‌جایی فقط ۴۳ هزار تن نیز برسد. این ناو می‌تواند جنگنده‌های Sukhoi Su-33 و MiG-29K را در کنار هلیکوپترهایی مانند Ka-31 و Ka-27 حمل کند.

برخلاف ناوهای هواپیمابر دیگر کشورها، Admiral Kuznetsov به‌گونه‌ای طراحی شده‌است که نقش یک ناو کروز را ایفا کند. این به این معناست که، این کشتی به تسلیحات قوی‌تری مجهز است که شامل ۱۲ موشک سطح به سطح و سیستم موشکی S-300F برای دفاع هوایی می‌شود. این ناو همچنین، دارای باندی هزار و ۵۰۰ فوتی (۴۵۷ متری) است که به‌عنوان  یکی از بزرگترین باندهای پروازی در ناوهای هواپیمابر  شناخته می‌شود

Liaoning – شصت هزار تن

لیاونیگ یک ناو هواپیمابر چینی است که در حال حاضر در نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش مردم چین در حال خدمت است. اگرچه از نخست، برای چین ساخته نشده‌است. این ناو در سال ۱۹۸۵ ساخته شد و در کنار ناو آدمیرال کازنتسوف در اوکراین در حال ساخت بود. آن زمان، به نام ریگا شناخته می‌شد، که در آن زمان نسبت به خواهر خود عقب‌تر بود و تا زمان انحلال اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ هنوز تکمیل نشده‌بود. مقامات اوکراینی بدنه‌ی آن را تخریب کردند و در نهایت این کشتی را به چین فروختند تا به عنوان یک کشتی آموزشی استفاده شود. اگرچه از آن زمان به یک کشتی جنگی فعال تبدیل شده‌است.

به‌روزرسانی‌ها و تغییرات اعمال شده روی لیاونیگ برای آماده‌سازی آن برای نبرد، توانایی‌های آن را بهبود بخشیده، و همچنین، وزن و اندازه‌ی کلی آن را نیز افزایش داده‌است. این بدان معناست که این ناو به‌طور چشمگیری بزرگ‌تر از خواهرش است که هنوز توسط نیروی دریایی روسیه استفاده‌می‌شود، با بیشینه جابه‌جایی ۶۰ هزار تن. با این حال، این ناو از نظر قدرت آتش ضعیف‌تر از آدمیرال کازنتسوف است، زیرا هیچ موشک کروز یا سلاح‌های سطح به سطح ندارد. در عوض، به جت‌های جنگی شن یانگ J-15 برای حمله به زمین و همچنین، چندین نوع هلی‌کوپتر مختلف تکیه می‌کند.

HMS Prince of Wales – شصت و پنج هزار تن

اگرچه بریتانیا دیگر آن قدرت دریایی که در گذشته بود نیست، اما نیروی دریایی سلطنتی هنوز هم یک ناوگان بسیار برجسته است. زیرا تعدادی از قدرتمندترین ناوهای جنگی دریایی در جهان را دارد. بنابراین منطقی است که ناوهای هواپیمابر آن در میان بزرگ‌ترین ناوهای موجود در جهان خارج از ایالات متحده و چین باشند. اچ‌ام‌اس پرینس آف ولز دومین ناو هواپیمابر از دو ناو هواپیمابر کلاس ملکه الیزابت است و در سال ۲۰۱۱ پس از یک بن‌بست بین دولت بریتانیا و بی‌ای‌ای سیستمز ساخت آن، آغاز شد.

ساخت این کشتی در سال ۲۰۱۰ وقتی که یک گزارش دولتی نشان داد که داشتن دو ناو هواپیمابر در نیروی دریایی سلطنتی غیرضروری است، نزدیک به لغو بود. نخست‌وزیر دیوید کامرون تنها می‌خواست به ساخت یک ناو هواپیمابر از این نوع متعهد شود، اما پس از اینکه معلوم شد لغو قرارداد منجر به از دست دادن مشاغل زیاد و هزینه‌های لغو گزاف خواهد شد، به ادامه‌ی طرح اولیه متقاعد شد. در واقع، ادامه‌ی این پروژه هزینه کمتری نسبت به لغو آن داشت.

اچ‌ام‌اس پرینس آف ولز از یک ramp (شیب) اسکی‌پری برای پرتاب جت‌هایی مانند اف-۳۵ بی لایتنینگ II و هلی‌کوپتر اگوستاوست‌لند مرلین استفاده‌می‌کند. طول آن تقریبا ۳۰۵ متر است و در بیشینه بار خود ۶۵ هزار تن جابه‌جایی دارد.

HMS Queen Elizabeth – شصت و پنج هزار تن

پرچم‌دار ناوگان نیروی دریایی سلطنتی اچ‌ام‌اس ملکه الیزابت است. این ناو خواهر اچ‌ام‌اس پرینس آف ولز است و نام آن به ملکه الیزابت اول تعلق دارد. پس از اینکه ابتدا در سال ۲۰۰۹ ساخته شد و سپس در سال ۲۰۱۴ به آب انداخته شد، در سال ۲۰۱۷ وارد خدمت شد.

اچ‌ام‌اس ملکه الیزابت توانایی حمل حداکثر ۶۵ هواپیما و هلی‌کوپتر را دارد. اگرچه معمولاً در عملیات‌های عادی تعداد کمتری را حمل می‌کند. هواپیماهای روی عرشه پروازی شامل حداکثر ۳۶ جت جنگی اف-۳۵ بی لایتنینگ II به‌همراهِ انواع هلی‌کوپترها مانند چینوکس، آپاچی AH MK1 و مرلین HM2 می‌شود. این، افزون‌بر حدود هزار و ۶۰۰ نفر خدمه به همراه ۲۵۰ تفنگدار سلطنتی است که کشتی توان حمل آنها را دارد. خود این ناو دارای برد ۱۰,۰۰۰ مایل دریایی (۱۸ هزار و ۵۲۰ کیلیومتر)است و می‌تواند با سرعت‌های بیشینه  ۳۷ مایل در ساعت (۵۹ کیلومتر در ساعت) حرکت کند.

اچ‌ام‌اس ملکه الیزابت از نظر اندازه، برابر با اچ‌ام‌اس پرینس آف ولز است. طول آن ۹۳۲ فوت است، دارای عمق ۳۶ فوت است و می‌تواند در زمانی‌که کاملا بارگذاری شده‌است، به‌طور کل ۶۵ هزار تن جابه‌جایی داشته باشد. همچنین مجموعا شامل ۹ عرشه به علاوه‌ی عرشه پروازی است که فضای زیادی برای تجهیزات و خدمه فراهم می‌کند.

Shandong – هفتاد هزار تن

لیاونیگ تنها ناو هواپیمابر در نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین نیست. نیروی نظامی چین همچنین شانگدونگ را دارد، که کشتی‌ای است که توسط چین ساخته شده‌است، نه اینکه از یک طرف سوم خریداری شده‌باشد. ساخت این کشتی در سال ۲۰۱۳ آغاز شد و کار صنعت کشتی‌سازی دالیان است. چین وجود این پروژه را در طول بخش عمده‌ای از زمان ساخت آن به‌صورت محرمانه نگه‌داشت و تنها در سال ۲۰۱۵ رسما تأیید کرد که در حال ساخت یک ناو هواپیمابر است.

شانگدونگ کمی بیش از ۳۰۵ متر طول دارد و می‌تواند بین ۶۰ هزار تا ۷۰ هزار تن جابه‌جایی داشته باشد که بسته به بار و پیکربندی آن متفاوت است. اندازه‌ی کلی بزرگ‌تر شانگدونگ نسبت به لیاونیگ به این دلیل است که این ناو هواپیمابر بیشتر به عملیات پروازی اختصاص یافته‌است. این امتیاز، به آن اجازه‌می‌دهد که هواپیماهای بیشتری نسبت به پیشینیان خود حمل کند. با فضایی برای حداکثر ۴۴ جت جنگنده، و هلی‌کوپتر روی عرشه پروازی، از جمله جت‌های جنگی شن یانگ J-15 و چانگ‌هه Z-18. همچنین اخباری وجود دارد که این ناو ممکن است بتواند جت جنگنده‌ی پنهان‌کار شن یانگ FC-31، که به‌عنوان J-35 نیز شناخته می‌شود، را نیز مستقر کند.

Nimitz Class- نود و هفت هزار تن

در مقایسه با سایر کشورها، ایالات متحده دارای ناوگان بسیار بزرگ‌تری از ناوهای هواپیمابر است. زمانی‌که نام ناوهای خاصی را می‌گوییم، به‌این معنی است که کل مقاله درباره‌ی ناوهای هواپیمابر از یک نوع یا کلاس هستند که همه‌ی آن‌ها طراحی و ظاهر مشابهی دارند. به عنوان مثال، کلاس نیمیتز یک نمونه خوب از چنین ناوهایی است. ایالات متحده، در حال حاضر ۱۰ کشتی فعال از این کلاس در حال عملیات دارد. تمام این کشتی‌ها توسط شرکت کشتی‌سازی نیوپورت نیوز ساخته شده‌اند؛ ساخت USS Nimitz در سال ۱۹۶۸ و پایان کار با تکمیل USS George H.W. Bush در سال ۲۰۰۶.

کشتی‌های کلاس نیمیتز از نیروی هسته‌ای به‌صورت راکتورهای آب برای پیشرانه استفاده‌می‌کنند و طراحی شده‌اند تا جایگزین کلاس‌های کیتی هاوک و اینترپرایز شوند. این ناو دارای دو راکتور هسته‌ای A4W است که توربین‌های بخار را به حرکت درمی‌آورد و به ناو هواپیمابر اجازه‌می‌دهد با وجود اندازه‌ی بزرگ‌اش به سرعت ۵۶.۳۱ کیلومتر در ساعت برسد. همچنین، این کشتی از سیم‌های گیرنده، و کاتاپول‌های بخاری برای پرتاب جت‌های جنگنده، و کمک به فرود آنها استفاده‌می‌کند.

ناوهای هواپیمابر کلاس نیمیتز توان به حمل تعداد زیادی هواپیما را دارند. این‌ هواپیماها شامل F/A-18E یا F سوپر هورنت‌ها، F/A-18C هورنت‌ها، EA-18G گرولرها، C-2 گرهوندها و HH-60H سئاکاها هستند. این کشتی‌ها تقریبا ۳۳۵ متر طول دارند، عمق آنها کمی بیش از ۱۱ متر است و برآورد می‌شود که حدود ۹۷ هزار تن جابه‌جایی دارند.

USS Gerald R. Ford – صد هزار تن

ناو هواپیمابر USS Gerald R. Ford یکی از بزرگترین کشتی‌ها در نیروی دریایی ایالات متحده، و  بزرگترین ناو هواپیمابر در جهان  است. این ناو به‌طور ویژه، برای جایگزینی USS Enterprise و USS Nimitz طراحی شده‌است و می‌تواند صد هزار تن جابه‌جا کند. این کشتی با طول ۳۳۲ متر و عرض ۷۸ متر می‌تواند بیش از ۷۰ هواپیما را در عرشه پرواز خود جای دهد. همچنین، این ناو هواپیمابر از آخرین تکنولوژی‌های جنگی برخوردار است، از جمله سیستم پرتابگر الکترومغناطیسی و باند پروازی بسیار طولانی‌تر که امکان پرتاب سریعتر هواپیماها را فراهم می‌کند.

این ناو هواپیمابر همچنین به سیستم دفاعی پیشرفته‌ای مجهز است و می‌تواند به‌سرعت و به‌طور مؤثر به تهدیدات مختلف پاسخ دهد. USS Gerald R. Ford به‌عنوان یکی از نمادهای قدرت نیروی دریایی ایالات متحده شناخته‌می‌شود و در موقعیت‌های استراتژیک مختلف در جهان مستقر می‌شود.

منبع: بیت ران