ببینید| راز بشکه‌های غرق‌شده در حلقه‌های مرموز دریا
هزاران بشکه مواد شیمیایی ده‌ها سال پیش در دریا دور ریخته شدند و هنوز این ترکیبات بر محیط زیست دریایی تاثیرگذارند.
در اعماق اقیانوس آرام، حلقه‌های سفید مرموزی در اطراف بشکه‌های مواد شیمیایی غرق‌شده شکل گرفته‌اند که سرنخ‌های مهمی درخصوص ماهیت و منشأ این زباله‌های سمی ارائه می دهند.
به گزارش فرارو به نقل از ساینس الرت، هزاران بشکه حاوی مواد شیمیایی خطرناک در قرن بیستم در نزدیکی لس‌آنجلس و جزیره کاتالینا دور ریخته شده‌اند و ربات‌های زیرآبی هنوز در میان بقایای آنها به بررسی و نمونه‌برداری می‌پردازند. پژوهش‌های اخیر نشان می دهند که این بشکه‌ها احتمالا حاوی مواد خطرناکی بوده اند که هنوز بر دریاها تأثیر می‌گذارند و پس از ده‌ها سال، حلقه‌های سفید مرموزی در اطراف آنها شکل گرفته است.
پژوهشگران با استفاده از سونار، حدود ۲۷ هزار بشکه را در محدوده سن پدرو شناسایی کرده‌اند؛ این تعداد تنها بخش کوچکی از نیم میلیون بشکه‌ای است که احتمالاً توسط صنعت DDT، به‌ویژه شرکت Montrose Chemical، در اقیانوس دور ریخته شده‌اند. آزمایش‌های قبلی نشان داده‌اند که هنوز در کف دریای این منطقه، حشره‌کش سمی DDT وجود دارد. با این حال، پژوهش‌ها نشان می‌دهند که این بشکه‌ها منبع DDT نیستند.
Johanna Gutleben زیست‌شناس دریایی دانشگاه کالیفرنیا می گوید: «اگرچه DDT و محصولات جانبی آن در آب‌های محدوده سن پدرو نزدیک محل دورریز کاتالینا نسبتاً فراوان هستند، با این حال، غلظت DDT در نزدیکی بشکه‌ها تغییری نکرده است، در حالی که اگر منبع DDT همین بشکه‌ها بود، انتظار داشتیم میزان این حشره کش در اطراف بشکه‌ها افزایش یابد.»
حلقه‌های سفید اطراف بسیاری از این بشکه‌ها سرنخ‌های مهمی درخصوص محتوای آنها ارائه می دهند. بررسی نمونه‌های رسوبی نشان می دهد که محتوای بشکه‌ها اسیدی نبوده و برعکس، بسیار قلیایی است.
تشکیل اکوسیستم مرگبار در اطراف حلقه ها
Gutleben می گوید: «در این بخش از اقیانوس تنها DDT دور ریخته نشده است و ما در مورد سایر مواد دورریخته شده در این منطقه اطلاعات چندانی نداریم. تا کنون، بیشتر تحقیقات بر DDT متمرکز بوده‌اند.»
پژوهشگران نمونه‌هایی از رسوبات اطراف سه بشکه را جمع آوری کردند؛ برخی از این رسوبات آنقدر سخت بودند که برای جداکردن آنها از بازوی رباتیک استفاده شد. بررسی ها نشان داد که این مواد بسیار قلیایی هستند و تنها میکروب‌هایی که معمولاً در چشمه‌های هیدروترمال و آبگرم قلیایی زندگی می‌کنند، می توانند در میان این رسوبات زندگی کنند.
Gutleben می‌گوید: «ضایعات اصلی DDT اسیدی بودند و به طور معمول در بشکه‌ها نگهداری نمی‌شدند. اکنون این سوال مطرح می شود که چه ماده‌ای از ضایعات DDT خطرناک‌تر بوده که در بشکه‌ها قرار گرفته است؟»
مواد سخت اطراف بشکه‌ها عمدتاً از بروسیت ساخته شده‌اند. ترکیبات قلیایی با منیزیم آب دریا واکنش داده و ماده‌ای شبیه بتن ایجاد می‌کنند. با حل شدن بروسیت، سطح pH رسوبات افزایش یافته و هاله‌های شبح‌مانند کربنات کلسیم شکل می‌گیرند. Paul Jensen، زیست‌شناس دریایی، می‌گوید: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که بیش از ۵۰ سال بعد، بشکه‌ها هنوز بر محیط زیست و میکروب‌های محلی تأثیر می‌گذارند.»
