بوستان سعدی؛ درسی از شیخ اجل: «چرا نباید حرف بیهوده زد؟»

فرادید| سعدی بوستان و گلستان را در اردیبهشت‌ماه سال 655 و 656 هجری سرود و دو تا از حکمت‌آموزترین و در عین حال شیرین‌ترین آثار ادبیات فارسی را به وجود آورد. شاید همین شیرینی و پندآموزی این دو اثر سعدی است که باعث شده است که استاد اصغر دادبه معتقد باشند که مدخل آشنایی با ادبیات فارسی باید بوستان و گلستان سعدی باشد.

به گزارش فرادید، تنوع داستان‌ در آثار سعدی بسیار زیاد است. او هر بار داستان جدیدی برای گفتن دارد و الحق که هر بار به زیباترین شکل ممکن این کار را انجام می‌دهد. لطف سخن او باعث می‌شود که مخاطب علاوه بر یادگیری لذت هم ببرد. بوستان نخستین اثر سعدی است و سعدی این منظومه عظیم را در سفر نوشت و یکی از ماندگارترین آثار ادبیات فارسی را به آحاد مرد جهان هدیه کرد.

باب هفتم: در عالم تربیت

انسان‌های بیهوده‌گو همیشه در ادبیات ما به نقد کشیده شده‌اند چرا که این گونه افراد علاوه بر خود دیگران را نیز آزار می‌دهند. حکایتی از سعدی در این باب بخوانید.

یکی ناسزا گفت در وقتِ جنگ

گریبان دریدند وی را به چنگ

 

قفا‌خورده عریان و گریان نِشَست

جهاندیده‌ای گفتش ای خودپرست

 

چو غنچه گرت بسته بودی دهن

دریده ندیدی چو گُل پیرهن

 

سراسیمه گوید سخن بر گزاف

چو طنبور بی‌مغزِ بسیار‌لاف

 

نبینی که آتش زبان است و بس

به آبی توان کشتنش در نَفَس؟

 

اگر هست مرد از هنر بهره‌ور

هنر خود بگوید نه صاحب‌هنر

 

اگر مشکِ خالص نداری مگوی

ورت هست خود فاش گردد به بوی

 

به سوگند گفتن که زر مغربی است

چه حاجت؟ محک خود بگوید که چیست

 

بگویند از این حرف‌گیران هزار

که سعدی نه اهل است و آمیزگار

 

روا باشد ار پوستینم دَرَند

که طاقت ندارم که مغزم بَرَند