درسی از مثنوی معنوی مولانا: «بین عاشق و معشوق فاصله‌ای نیست»

فرادید| مثنوی معنوی، سروده‌شده توسط مولانا جلال‌الدین بلخی، در حدود سال‌های ۶۶۲ تا ۶۷۲ هجری قمری، مجموعه‌ای عظیم با بیش از ۲۵,۰۰۰ بیت است که در قالب مثنوی سروده شده است. این اثر در شش دفتر تنظیم شده و شامل حکایات، تمثیلات و تعالیم عرفانی است که با زبانی ساده اما عمیق، به مخاطب منتقل می‌شوند.

به گزارش فرادید، مثنوی معنوی از نظر ادبی به دلیل زبان شاعرانه، ریتم مسحورکننده و استفاده خلاقانه از تمثیلات، یکی از برجسته‌ترین آثار ادبیات پارسی است. سبک روایی مولانا، که ترکیبی از سادگی و عمق است، این اثر را برای طیف گسترده‌ای از خوانندگان، از عامه مردم تا عارفان، قابل‌فهم و جذاب کرده است.

دفتر اول مثنوی

در یک عشق حقیقی میان عاشق و معشوق هیچ فاصله‌ای نیست.

هر که عاشق دیدی‌اش معشوق دان

کاو به نسبت هست هم این و هم آن

تشنگان گر آب جویند از جهان

آب جوید هم به عالم تشنگان