تصاویر؛ کشف گور دسته‌جمعی هزارساله در پرو؛ راز یورش خونین ال کوراکا
یکی از این گورها که حاوی بقایای ۲۴ نفر است، با دقت در کفن پیچیده شده و همراه گورنهاده‌هایی خاص به خاک سپرده شده‌اند. این موارد نشان می‌دهند با وجود مرگ خشونت‌آمیز، جامعه محلی با احترام و در آیینی ویژه، مردگانشان را دفن کرده‌اند.
فرادید| باستان‌شناسان دانشگاه وروسلاو لهستان یک گور دسته‌جمعی هزارساله را در محوطه «اِل کوراکا» در جنوب پرو کشف کرده‌اند که در آن نشانه‌هایی از مرگ‌های خشونت‌بار در جریان یک یورش خونین یافت شده است. قربانیان نشانه‌های آشکاری از ضربه‌های شدید با گرزهای فلزی ستاره‌ای‌شکل دارند؛ شواهدی که به درگیری‌های خشونت‌آمیز در این منطقه در قرون گذشته اشاره دارد.
به گزارش فرادید، کاوش ها در محوطه «ال کوراکا» در دره‌رود آتیکو از سال ۲۰۲۲ به‌شکل هدفمند شروع شده و گورهای متعددی کشف شده است. یکی از این گورها که حاوی بقایای ۲۴ نفر است، با دقت در کفن پیچیده شده و همراه گورنهاده‌هایی خاص به خاک سپرده شده‌اند. این موارد نشان می‌دهند با وجود مرگ خشونت‌آمیز، جامعه محلی با احترام و در آیینی ویژه، مردگانشان را دفن کرده‌اند.
نمایی کلی از محوطه باستانی «ال کوراکا» در دره آتیکو، واقع در جنوب پرو
پروفسور یوزف شیکولسکی، سرپرست پروژه حفاری می‌گوید: «کم و بیش روی تمام جمجمه‌ها نشانه‌هایی از ضربه‌های شدید بود که احتمال می‌رود با سَرهای گرز مسی ستاره‌ای یا گرزهای سنگی وارد شده باشند.»
با وجود مرگ خشونت‌آمیز، قربانیان با احترام دفن شده‌اند. آنان در کفن‌های پارچه‌ای پیچیده شده و همراه گورنهاده‌هایی همچون ابزارها، زیورآلات و ظروف سفالی وابسته به فرهنگ چوکی‌بامبا (آرونی)، بومی حوضه رودخانه ماخس در جنوب آتیکو، به خاک سپرده شده‌اند. حتی ساختارهای گور با دیوارهای سنگی مستحکم شده‌اند که گواه اینست که این جامعه توانسته بودند مهاجمان را با موفقیت دور کنند و کشته‌شدگان را با مراقبت و احترام دفن کنند.
نمونه‌ای از تدفین یکی از قربانیان کشف‌شده
افزون بر این گور دسته‌جمعی، باستان‌شناسان به گودال گِردی با دیواره سنگی نیز برخوردند که بقایای ۲۹ زن و کودک در آن دفن شده بود. این افراد در بازه‌ی ۴۰ تا ۵۰ ساله به خاک سپرده شده‌اند. تاریخ‌گذاری رادیوکربن این گور جمعی را به قرون پنجم تا ششم میلادی نسبت می‌دهد. برخلاف قربانیان کشتار، این افراد هیچ نشانه‌ای از مرگ خشونت‌آمیز نداشتند و با کفن‌های بافت‌داری به سبک نازکا، قرقره‌های نخ رنگارنگ، دوک‌های نخ‌ریسی و آویزهای زینتی (برخی با نقوشی از چهره‌های انسانی یا پیکره‌های کامل تراشیده‌شده از سنگ‌های نیمه‌قیمتی) دفن شده‌اند.
شمار بالای دفن کودکان در ال کوراکا، پرسش‌های بیشتری را برانگیخته است. پروفسور شیکولسکی می‌گوید: «در بیشتر جوامع پیش‌کلمبی، مرگ‌ومیر کودکان بالا بود، اما اینجا میزان بالای آنان نگران‌کننده است.»
یکی از نظریه‌ها احتمال آلودگی به آرسنیک ناشی از معادن نزدیک مس و طلا را مطرح می‌کند. اگر این عنصر سمی وارد منابع آب محلی شده باشد، می‌توانسته تهدیدی جدی برای سلامت جامعه باشد. تحلیل‌های آزمایشگاهی در حال انجام در پرو ممکن است به‌زودی روشن خواهند کرد آیا این خطر زیست‌محیطی در گذشته تراژیک این جامعه نقشی داشته یا خیر!
گور دسته‌جمعی حاوی ۲۴ فرد مدفون که در کفن پیچیده شده‌اند
این محوطه تدفینی و هدایای آن با فرهنگ چوکی‌بامبا (آرونی) ارتباط مستقیم دارد؛ جامعه‌ای پیش‌کلمبی، ناشناخته ولی متمایز که بین قرون ۹ تا ۱۳ میلادی در جنوب پرو شکوفا شده بود. مرکز این فرهنگ در حوضه رودخانه ماخس قرار دارد؛ جایی که مردم چوکی‌بامبا هویت فرهنگی منحصربه‌فردی ایجاد کردند که در سرامیک‌های استادانه، منسوجات رنگارنگ و آرامگاه‌های سنگی‌شان مشهود است.
آن‌ها با اینکه پیرو تمدن‌های همسایه‌ای همچون نازکا، واری و تیاواناکو بودند، اما سنت‌های هنری و معماری خاص خودشان را حفظ کردند. کشفیات ال کوراکا دامنه نفوذ این فرهنگ را تا سواحل اقیانوس آرام گسترش داده و داده‌های ارزشمندی درباره آیین‌های تدفینی، ساختار اجتماعی و درگیری‌های خشونت‌آمیز آنان در دوره‌ای پرتلاطم تاریخ آند ارائه می‌دهد.
مترجم: زهرا ذوالقدر
