«دخمۀ تمدن»؛ اتاقی که درِ آن تا 6 هزار سال دیگر باز نخواهد شد

فرادید| هنگام مطالعه درباره تمدن مصر باستان، دکتر ثورن‌وِل جِیکوبز متوجه شد داده‌های دقیق و معتبر درباره تمدن‌های باستانی به ندرت باقی مانده است. او دریافت کمابیش تمام دانش ما درباره زندگی در مصر باستان از چند منبع محدود به دست آمده: اهرام و چند لوح حکاکی‌شده که در آشور باستان پیدا شده‌اند. 

به گزارش فرادید، ایده‌ای به ذهن او رسید: اینکه مفید خواهد بود و به‌راستی «وظیفه باستان‌شناسی» ماست که سوابقی از نحوه زندگی خود را برای تمدن‌های آینده باقی بگذاریم. او نخستین «کپسول زمان» مدرن را طراحی کرد، اصطلاحی که خودش بعدها ابداع کرد. 

جیکوبز در «تالار فیبی هِرست» در دانشگاه اوگِل‌ثورپ در جورجیا، ساخت این کپسول زمان را آغاز کرد. آنجا یک اتاق بزرگ بود که با آثار زندگی دهه ۱۹۳۰ و دانش ۶۰۰۰ سال گذشته پر میشد و در یک استخر شنای متروکه دفن می‌شد. این صندوق طوری طراحی شده بود که شبیه مقبره فراعنه باشد و حاوی ضبط‌هایی از هنرمند کلارینت، آرتی شاو که در دهه ۱۹۳۰ محبوب بود، فیلم‌هایی از وقایع ثبت‌شده از سال ۱۸۹۸ به بعد و ۱۰۰ کتاب در قالب میکروفیلم بود. آثار روزمره شامل یک مدل کوچک از دونالد داک نیز می‌شد. 

نمونه‌هایی از اشیاء قرار داده شده در دخمه تمدن

یک «کتاب سوابق» که تمام اقلام را فهرست و توضیح می‌داد نیز برای انسان‌های آینده  گذاشته شد. هادسون این گنجینه را چنین توصیف کرد: «این مکان زنده و سرشار از حیات است. موجودی زنده و پویاست. از من پیرتر و از همه ما بزرگ‌تر است. می‌توانید تجسم کنید یک انسان‌شناس فرهنگیِ سال ۸۱۱۳ این گنجینه را باز کند؟ چیزی کم از یک گنجینه واقعی نخواهد بود. حتی چیزهایی مانند نخ دندان ما هم برای آیندگان جذاب خواهند بود.» 

او دریافت که احتمال دارد بین ما (پس از مرگ) و کسی که این گنجینه را پیدا می‌کند (آیندگان زنده) یک بازدارنده‌ی زبانی وجود خواهد داشت و کتاب‌های داخل کپسول به وزنه‌های کاغذی بی‌فایده تبدیل خواهند شد. راه حلی که انتخاب کرد را «یکپارچه‌ساز زبان» نامید. این دستگاه دستی، تصاویر اشیاء را نشان می‌داد و نام آن شئ به انگلیسی نوشته می‌شد و همزمان صدای نام آن از صدانگار (فونوگراف) پخش می‌شد. 

تاریخ باز شدن کپسول زمان سال ۸۱۱۳ میلادی تعیین شد. جیکوبز توضیح داده که سال ۱۹۳۶ (زمانی که این ایده به ذهنش رسید) ۶۱۷۷ سال از ایجاد تقویم مصری گذشته بود. او می‌خواست هر کسی (یا هر چیزی) که این صندوق را باز می‌کند، نگاهی به نقطه میانی بین زمان خود و مصریان باستان داشته باشد. 

چهار سال پس از ایده او، در حالی که جهان درگیر جنگ جهانی دوم بود، صندوق مهر و موم شد، با امید اینکه هزاران سال بعد دوباره پیدا شود. دیدگاه خوش‌بینانه او نسبت به طول عمر انسان‌ها تضادی شدید با یادداشتی داشت که در گنجینه گذاشته بود: «جهان مشغول دفن ابدی تمدن ماست و ما در این گنجینه آن را به شما می‌سپاریم.»

مترجم: زهرا ذوالقدر