عکس؛ سفر در زمان؛ عادت‌های عجیب‌وغریب رابرت ردفورد به روایت اطلاعات ۵۰ سال پیش
رابرت ردفورد که هفته گذشته در ۸۹ سالگی درگذشت، فقط بازیگر یا کارگردان نبود. او هنرپیشه‌ای با قریحه و صاحب نگاه و بینش بود که با انتخاب‌هایش هم مسیر حرفه‌ای‌اش را شکل داد و هم کوشید جهان پیرامونش را به جایی بهتر تغییر دهد.
اول مهر سال ۱۳۵۴ روزنامه اطلاعات در صفحه «گزارش و رویدادهای هنری» خود گزارشی از رابرت ردفورد فقید را منتشر کرده که تیترش این است: «نه مرتجعم، نه انقلابی، من «ردفورد»ام». این گزارش ویژگی‌های جالبی از شخصیت ردفورد را آشکار می‌کند. این مطلب امضا ندارد، اما احتمالا ترجمه است.
یک مرد زیبا
این گزارش با تعریف و تمجید از زیبایی ردفورد شروع می‌شود: «باید این مرد را در حال پرواز با هواپیمای قدیمی‌اش غافلگیر کرد. باید به چهره‌اش خیره شد: زلف‌هایی که زری کلاه چرمی خلبانی پنهان شده، چکمه‌هایش، شال‌گردن ابریشمی و عینک کوچکش، او را به شبحی از دوران‌های گذشته شبیه کرده‌اند. کسانی که چهل سال و یا بیشتر از سن آنها می‌گذرد، با دیدن این خصوصیات به یاد «گاری کوپر» می‌افتند. ولی اگر تماشاگر کمی جوان‌تر باشد برای بازشناختن این هنرمند نیازی به برداشتن عینک او، یا زدن عینک خودش، نخواهد داشت. اگر بیشتر دقت شود، رنگ آبی چشمانش جلب‌توجه می‌کند. طبق ملاک‌های عصر طلایی هولیوود، او مردی زیباست. ولی این زیبایی کاملا به حالت موقتی او بستگی دارد. هنگام راه رفتن، حرکت کردن، فریاد زدن، به تناوب بی‌حیا، قهرمان و آرام جلوه می‌کند. و سپس بدون اینکه جلب توجه کند، از انظار مخفی می‌شود. رابرت ردفورد را در فیلم جدیدش به نام «جشن عقاب‌ها» به خلبانی مشغول می یابیم.»
جمهوریخواه دموکرات
در ادامه گزارش، حرف جالبی از زبان ردفورد درباره خودش می‌خوانیم: «من کاملا شبیه کوهستانم.... من به زندگی اجتماعی، اندیشه‌های اشتراکی و فعالیت‌های دسته‌جمعی بی‌اعتقادم.» این حرف را کسی زده که فعال محیط‌زیست بود و یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های سینمایی جهان را که به فیلم‌های مستقل اختصاص داشت، بنیان گذاشت و مسیر شکوفایی و شهرت بسیاری از فیلمسازان همچون رابرت رودریگز، کوئنتین تارانتینو، دیوید اُ. راسل، پل تامس اندرسون، استیون سودربرگ، دارِن آرنوفسکی و... را فراهم ساخت. شاید از نظر تئوریک ردفورد به مظاهر و نتایج اندیشه‌های اشتراکی باور نداشت، خصوصا حول‌وحوش سال ۱۹۷۵ که نتایج اندیشه‌های اشتراک در قالب شوروی متجلی شده بود و هالیوود هم از هرچه رنگ و بوی سرخ داشت وحشت داشت. ردفورد دو بار از نامزدهای ریاست جمهوری که از حزب جمهوریخواه بودند، حمایت کرد که هر دو شکست خوردند، اما خودش باورهای دموکراتیک و برابری‌خواهانه داشت و حتی در اواخر عمرش از منتقدان ترامپ بود.
اوقات فراغت ردفورد
در گزارش آمده که ردفورد به پوچی جهان و نسبیت امور باور دارد و همین هم او را از ناامیدی باز می‌دارد. ردفورد شخصیتی دوگانه است. نه خصوصیات یک مرتجع در او دیده می‌شود و نه ویژگی‌های یک انقلابی. انسانی است با گرایش‌های جنسی یک مرد طبیعی و تمایل ضعیف به خودکشی. ظاهری آراسته، پیراهن یقه‌لوله‌ای، کراوات پشمی، جلیقه کلاسیک و علاقه‌مند به آسایش، زندگی خانوادگی و وفاداری نسبت به همسر. او نه به خودآزاری گرایش دارد، و نه به احساساتی شدن. یک مونتگمری کلیف منهای ظاهرسازی است. به قول مجله «لایف» رابرت ردفورد بیشتر از اینکه یک مرد امروزی باشد به دیروز متعلق است. پیشروترین عقاید او قرن نوزدهمی می‌نماید، ولی زندگی سال‌های ۱۹۲۰ (گتبسی بزرگ)، سال‌های ۱۹۳۰ (حادثه جویان) و سال‌های ۱۹۴۰ (بهترین سال‌های زندگی) را می‌پرستد.
بیزاری ردفورد از تلفن
به نوشته این گزارش ردفورد از تلفن بیزار است و از اشیای مدرن می‌ترسد. در ادامه، به فیلم در دست ساخت ردفورد اشاره شده: «به زودی او را در کنار داستین هافمن در فیلم «به علت یک قتل» به کارگردانی آلن پاکولا خواهیم دید.» این فیلم با نام «همه مردان رئیس‌جمهور» ساخته شد و به موفقیت فراوانی هم دست یافت. ماجرا رسوایی واترگیت که نیکسون در دفتر حزب دموکرات شنود کار می‌گذارد و دو روزنامه‌نگار به نام‌های باب وودوارد و کارل برنستین پرده از این رسوایی برمی‌گیرند، دستمایه این فیلم است.
منبع: اطلاعات آنلاین
