رنگ زبان شما خبر از سلامت بدن شما می‌دهد؛ اما چگونه؟

در بسیاری از فرهنگ‌ها، زبان گاو و گوساله به عنوان یک غذای بسیار لذیذ شناخته می‌شود. با آنکه این غذا در برخی فرهنگ‌ها محبوبیت زیادی دارد، اما فراتر از جنبه‌های فرهنگی، زبان انسان و حیوان می‌تواند به عنوان یک ابزار تشخیصی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که زبان شما تا چه حد می‌تواند عضو پیچیده و پر رمز و رازی باشد؟ عضوی که نه تنها اجازه می‌دهد طعم غذاها را بچشیم و صحبت کنیم، بلکه می‌تواند آینه تمام‌نمای سلامت‌مان نیز باشد.

شاید برای بسیاری از ما، زبان صرفا عضوی برای چشیدن و صحبت کردن باشد. اما واقعیت این است که این عضو کوچک، اطلاعات بسیار ارزشمندی درباره سلامت بدن ما در خود جای داده است. از رنگ و بافت آن گرفته تا تغییرات ظریفی که ممکن است در طول زمان در آن رخ دهد، همه می‌توانند نشانه‌هایی از بیماری‌ها و اختلالات مختلف باشند.

رنگ زبان و پیام پنهان آن

یکی از جالب‌ترین جنبه‌های زبان، تنوع رنگ‌هایی است که می‌تواند به خود بگیرد. برای مثال، زبان قرمز روشن و متورم، که به زبان توت فرنگی معروف است، می‌تواند نشانه‌ای از بیماری‌هایی مانند تب اسکارلات باشد. این بیماری عفونی که توسط باکتری استرپتوکوک پیوژنز ایجاد می‌شود، می‌تواند با علائم دیگری مانند تب، گلودرد و بثورات پوستی همراه باشد. این بیماری بسیار مسری است اما با آنتی‌بیوتیک قابل درمان است.

با این حال، اگر تب اسکارلات درمان نشود، می‌تواند منجر به عوارضی مانند تب روماتیسمی شود. علاوه بر این، زبان توت‌فرنگی می‌تواند نشان‌دهنده بیماری کاواساکی باشد (یک اختلال التهابی جدی که بیشتر در کودکان دیده می‌شود). این بیماری نیز باید هر چه سریع‌تر در بیمارستان تشخیص و درمان شود.

در برخی موارد، زبان توت فرنگی می‌تواند نشانه‌ای از بیماری‌های جدی‌تری مانند سندرم شوک سمی باشد. سندرم شوک سمی یک بیماری خطرناک است که به دلیل ورود باکتری از پوست به بدن و آزادسازی سموم مضر ایجاد می‌شود. علائم آن شامل تب بالا، درد عضلانی و مشکلات پوستی با ظاهر کاغذ سنباده‌ای است و نیاز به مراقبت‌های پزشکی فوری دارد. بنابراین، هرگز نباید زبان توت‌فرنگی را نادیده بگیرید.

تغییر رنگ زبان؛ آینه سلامت

زبان همچنین می‌تواند به رنگ سفید یا در کمال تعجب به سیاه تغییر رنگ دهند. گاهی زبان سفید رنگ شده یا به اصطلاح برفک می‌زند که این معمولا به دلیل عفونت‌های قارچی است.

گاهی زبان به رنگ سیاه تغییر می‌کند که اصطلاحا به آن زبان سیاه مودار می‌گویند و معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که بسیاری از برجستگی‌های ریز و گرد روی زبان که با نام پاپیلا شناخته می‌شوند، بیش از حد روی زبان باقی بمانند. به این معنا که سلول‌های مرده پوست از بین نمی‌روند. این بیماری از سیگار کشیدن، خشکی و بهداشت ضعیف دهان ناشی می‌شود.

گاهی ممکن است زبان به رنگ آبی تغییر کند. این وضعیت نشان‌دهنده کمبود اکسیژن در خون است و می‌تواند نشانه‌ای از بیماری‌های قلبی، ریوی یا مشکلات گردش خون باشد. این وضعیت بسیار جدی است و نیاز به مراقبت‌های پزشکی فوری دارد.

زبان انسان تنها به رنگ‌های قرمز، سفید، سیاه و آبی محدود نمی‌شود. گاهی اوقات، ظاهر زبان می‌تواند بسیار متفاوت و غیرعادی باشد.

یکی از این موارد، زبان جغرافیایی نام دارد. در این حالت، سطح زبر زبان به لکه‌های صاف و قرمز تبدیل می‌شود که شبیه نقشه جغرافیایی با خشکی‌ها و دریاها است. ویژگی مهم این عارضه، تغییر مداوم شکل و اندازه لکه‌هاست. به نظر می‌رسد که این لکه‌ها مانند قاره‌ها در حال حرکت هستند.

معمولاً زبان جغرافیایی با علائم خاصی همراه نیست، اما برخی افراد ممکن است احساس سوزش یا تحریک روی سطح زبان را تجربه کنند. این عارضه کاملاً بی‌ضرر است و از آنچه تصور می‌شود، شایع‌تر است.

تخمین زده می‌شود که ۱ تا ۳ درصد جمعیت به آن مبتلا هستند. تشخیص زبان جغرافیایی ممکن است به تشخیص سایر اختلالات مرتبط نیز کمک کند. ارتباط نزدیکی بین این عارضه و بیماری‌های دیگری مانند پسوریازیس، آلرژی، آسم و دیابت وجود دارد.

افسانه‌های رایج درباره زبان

باورهای رایجی درباره زبان وجود دارد که از نظر علمی ثابت نشده‌اند. برای مثال، بسیاری از افراد ترک یا شکاف‌های بزرگی در سطح زبان خود دارند. یک شکاف مرکزی در زبان وجود دارد که کاملا طبیعی است. با این حال، زبان برخی افراد دارای شکاف‌های عمیق‌تر و بیشتری است که به زبان شکاف‌دار معروف هستند. این حالت ممکن است ارتباطی با زبان جغرافیایی داشته باشد.

برخی ادعا می‌کنند که این شکاف‌ها با کمبود ویتامین‌ها، آهن و همچنین خشکی دهان و سیگار کشیدن مرتبط هستند. با این حال، شواهد علمی برای تأیید این ارتباطات وجود ندارد.

یکی از بزرگ‌ترین مسائل درباره زبان، نقشه زبان است که در مدارس آموزش داده می‌شود. بر اساس این نقشه، قسمت‌های مختلف زبان حساسیت متفاوتی به طعم‌ها دارند. به عنوان مثال، گفته می‌شود که نوک زبان به طعم شیرین و انتهای آن به طعم تلخ حساس است.

این باور کاملا اشتباه است. اولا، اکثر پرزهای چشایی قادر به تشخیص همه طعم‌ها هستند. ثانیا، این نقشه طعم پنجم، یعنی اومامی را در نظر نمی‌گیرد. اومامی طعمی خوشایند و مطبوع است که به طعم غذاهای گوشتی، پنیر پارمزان و گوجه فرنگی نزدیک است.

بنابراین، با آنکه ممکن است زبان در برخی افراد شبیه نقشه باشد، اما برخلاف تصور عموم، مناطق مختلف آن حساسیت متفاوتی به طعم‌ها ندارند. با این حال، ظاهر و رنگ زبان می‌تواند اطلاعات مهمی درباره سلامت فرد ارائه دهد.

منبع: خبرآنلاین