(تصاویر) این شاهکارهای معماری هرگز ساخته نشدند

فرادید| در یک سیر زمانی متفاوت، بورس نیویورک ممکن بود درون یک برج باشکوه به شکل معبد مایاها باشد، دنیای دیزنی ممکن بود به یک پارک همراه به نام دنیای شب ختم شود و مرکز ژرژ پمپیدوی پاریس ممکن بود به شکل یک سنگ زینتی به شکل تخم‌مرغ با ارتفاع ۱۰۴ متری باشد. 

به گزارش فرادید، برای محقق شدن هر پروژه معماری، ممکن است بسیاری از پروژه‌های معماری دیگر متوقف یا فراموش شوند و فقط در حد طرح یا رندر باقی بمانند. شاهکارهای محقق نشده در این مطلب که یادگار مشهورترین معماران جهان هستند، در کتابی به نام «اطلس سازه‌های هرگز ساخته نشده» ثبت شده‌اند و شامل حدود ۳۵۰ پروژه می‌شوند که از بین ۵۰۰۰ اثر انتخاب شدند. این کتاب، چشم‌اندازها و مناظر شهری را ثبت کرده که در آن‌ها، پول اهمیتی ندارد، محدودیت‌های اداری کنار گذاشته شده‌اند و رویاپردازان روشن‌ترین مفاهیم‌شان را اجرا می‌کنند. 

نویسندگان این کتاب، سَم لوبل و گرِگ گُلدین در مقدمه نوشته‌اند که این طرح‌های ساخته‌نشده، دیدهای خالص و تحریف‌نشده داشتند و از دام ویرایش اجتناب‌ناپذیر و انتقادهای تحمیل‌شده از سمت بازار یا سیاست رها شده بودند.

هِنری کاب معمار در سال ۱۹۶۳ یک نسخه سربه‌فلک‌کشیده از بورس نیویورک را طراحی کرد اما این طرح هرگز اجرا نشد.

این طرح خارق‌العاده برای ساخت در جاکارتای اندونزی برنامه‌ریزی شده بود؛ در سال ۲۰۱۲ اینجا قرار بود یک محله رو به آسمان باشد که دارای فضای مسکونی و اداری، سینما، تالار عروسی، مسجد و پارک باشد.

اعضای کلیسای هَتِلهول در نروژ چندین دهه پول جمع کردند اما باز هم به قدر کافی برای ساخت یک بنای مذهبی جدید پول جمع نشد

بسیاری از آن ایده‌ها بیش از حد آرمان‌گرا بودند مانند شکوفایی طرح‌های آرمان‌شهری دهه ۱۹۷۰ که دنیایی بسیار آینده‌نگر را به تصویر می‌کشیدند. فراز و نشیب‌های بازار مالی جهانی، این نقشه‌ها را به نفع نقشه‌های دیگر بلعید، مانند خانه اپرای ۱۰۰ میلیون دلاری معمار بریتانیایی-عراقی زاها حدید در دبی که در طول رکود بزرگ اقتصاد و بسیاری از تحولات دیگر هرگز اجرا نشد.

طرح پروژۀ موسوم به «ابر در کره جنوبیکه به علت شباهت به صحنۀ فروریختن برج‌های دوقلوی تجارت جهانی هرگز اجرا نشد

در طرح‌های دیگر، صرفاً عدم تامین بودجه باعث توقف طرح شد؛ مانند مرکز شیک ملی جاز نیواورلئان که قرار بود نماد فرهنگی جدیدی در پی طوفان کاترینا باشد یا کلیسای ساده‌ای در آلِسِند نروژ که ساختار بتنی آن شبیه کوه‌های آلپ بود، اما برای مردم محله بسیار پرهزینه بود. موانع مالی شامل هتلی در لاس وگاس به نام زانادو میشد که سال ۱۹۷۵ قرار بود اجرا شود، اما به دلیل اختلاف نظر در مورد اینکه چه کسی قبض خطوط فاضلاب آن را بپردازد در حالت تعلیق ماند.

طرحی برای یک موزۀ هنر بر لبۀ پرتگاه که قرار بود در یک شهر کوچک ایتالیایی اجرا شود اما بودجۀ لازم برای ساخت آن تامین نشد

در برخی موارد، مرگ نابهنگام یک معمار یا سازنده پروژه را متوقف می‌کرد. اگر معمار لهستانی، مَتیو نوویکی سال ۱۹۵۰ در یک سانحه هوایی جانش را از دست نمی‌داد، بر دگرگونی ساختمان چندیگر در شمال هند نظارت می‌کرد، در عوض، معمار سوئیسی-فرانسوی، لوکوربوزیه به خاطر چندین دهه کار روی این شهر دارای طرح جامع شهرت یافت. در کنیا، اگر به خاطر مرگ بنیانگذار پروژه، ریچارد لیکی در سال ۲۰۲۲ نبود، طراحی برای یادبودی با ظاهر ماقبل تاریخ به نام «نِگارِن: موزه بشریت» در دره بزرگ ریفت اجرا میشد. 

برج‌های سنگی زاها حدید در قاهره که سال ۲۰۰۹ طراحی شد و قرار بود از ۱۸ ساختمان مسکونی و یک هتل ۵ ستاره تشکیل شود، اما سازندگان بی‌سروصدا این پروژه را کنار گذاشتند.

معبد فاجعه‌های اتمی سِیچی شیرای که در سال ۱۹۵۴ طراحی شد اما سپس کنار گذاشته شد.

برخی از چشمگیرترین پروژه‌ها به خاطر طرح‌هایشان رد شده‌اند. معمار ژاپنی، سِیچی شیرای سال ۱۹۵۴ طرحی ساده اما باشکوه برای معبد «فجایع اتمی» ارائه کرد که هدفش ایجاد حس اصالت اسلوب‌دار بود و به ابر قارچی شباهت داشت. همان سال این خبر منتشر شد که پارک یادبود صلح هیروشیما اثر کنزو تانگه به پایان رسیده، این طرح‌ها جدی گرفته نشدند، هرچند دهه‌ها بعد با اعطای جایزه پریتزکر پس از مرگ، از شیرای بخاطر طراحی قدردانی شد.

مترجم: زهرا ذوالقدر