تصاویر؛ داستان فورد گرن تورینو 1972؛ جنگجوی فراموش‌شده از عصر طلایی عضلانی‌ها

در دهه ۶۰، فورد بر بازار خودروهای اسپرت آمریکا حکمرانی می‌کرد. درحالی‌که نسخه‌های قدرتمند موستانگ نقش مهمی در صعود فورد به قله خودروهای عضلانی کارخانه‌ای آمریکا داشتند، تورینوی میان سایز نیز از نظر اعتبار و قدرت همپای موستانگ بود هرچند که هیچ‌گاه به‌اندازهٔ آن جلب‌توجه نکرد. در موتوراسپرت، تورینو سلاح فورد برای غلبه بر موپار در ناسکار بود. در خیابان و درگ، مدل‌های دو در GT یا کبرا تورینو با قوی‌ترین موتورهای V8 فورد، از ترسناک‌ترین خودروهای عضلانی بودند. هرچند تا سال ۱۹۷۲ خریداران به سمت خودروهای راحت‌تر و کم‌مصرف‌تر گرایش پیدا کردند اما با وجود این، فورد آخرین نسخه پرفورمنس واقعی تورینو را برای معدود طرفدارانی که نمی‌توانستند از عضلانی‌های کارخانه‌ای دل بکنند، معرفی کرد.

بازطراحی کامل

برای مدل ۱۹۷۲، فورد تصمیم گرفت تورینو را دوباره طراحی کند. این حرکتی موفقیت‌آمیز بود زیرا تورینو تنها خودروی میان سایز کاملاً بازطراحی‌شده دیترویت در چند سال اخیر محسوب می‌شد. استایل خارجی، به‌ویژه در مدل اسپرتس‌روف (فست‌بک)، با کاپوت بلند و انتهای کوتاه، از پیشینیان خود عریض‌تر و نزدیک‌تر به زمین بود. این نسل که سومین نسل از تورینو محسوب می‌شد و به‌جای شاسی مستقل ساختار یکپارچه داشت، به لطف جلوپنجره بزرگ با حاشیه کرومی، به‌راحتی قابل‌تشخیص بود.

از کبرا تا اسپرت

در لیست مدل‌های نسل سوم تورینو هم بازنگری شد و حالا خانوادهٔ این خودرو شامل سه مدل اصلی بود. این مدل‌ها تورینوی استاندارد، گرن تورینوی لوکس‌تر و گرن تورینو اسپرت با تمرکز بر پرفورمنس بودند. گرن تورینو اسپرت که جایگزین تورینو کبرا نسل قبل شد، به نوارهای کناری و دریچهٔ رم ایر روی کاپوت مجهز بود. با حذف مدل کانورتیبل در این نسل، گرن تورینو اسپرت در دو نسخه کوپه دودر با سقف معمولی یا اسپرتس‌روف ارائه شد. مدل اسپرتس‌روف با ظاهر آیرودینامیک و تهاجمی‌تر، انتخاب اصلی خریداران گرن تورینو اسپرت بود. مدل اسپرت مثل کبرا به‌صورت استاندارد با موتور V8، ترمزهای دیسکی جلو و رینگ‌های فولادی ۱۴ اینچی با لاستیک‌های عریض‌تر عرضه شد اما سیستم تعلیق رقابتی شامل کمک‌فنرها و فنرهای سنگین و آنتی‌رول بار عقب قوی‌تر به‌صورت آپشن قابل سفارش بود. بااین‌حال، گرن تورینو اسپرت پیشرانهٔ استاندارد کم‌توانی داشت ولی خریداران می‌توانستند با انتخاب آپشن‌های مناسب این وضعیت را تغییر دهند.

پیشرانه‌ها

موتور V8 استاندارد گرن تورینو اسپرت، پیشرانهٔ ۵ لیتری ویندزور ۳۰۲ بود که به دلیل محدودیت‌های آلایندگی، با نسبت تراکم پایین و کاربراتور دو دهنه، تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما خریدارانی که قدرت بیشتری می‌خواستند، می‌توانستند یکی از موتورهای V8 سفارشی را انتخاب کنند که شامل ۵.۸ لیتری ویندزور ۱۶۱ اسب بخاری، موتور جدید ۶.۶ لیتری سری ۳۳۵ با ۱۶۸ اسب بخار یا موتور بزرگ ۷ لیتری ۴۲۹ با ۲۰۵ اسب بخار قدرت می‌شد. موتور ۴۲۹ دیگر در نسخه‌های پرفورمنس کبرا جت و سوپر کبرا جت عرضه نمی‌شد اما فورد برای معدود علاقه‌مندان به پرفورمنس که حاضر بودند هزینه بیشتری بپردازند، یک موتور کبرا جت ارائه کرد.

ارزش امروزی گرن تورینو اسپرت 351 CJ

گرن تورینو اسپرت با موتور ۳۵۱ کبرا جت اگرچه به‌اندازه تورینو کبرا قدرتمند نبود اما می‌توانست 400 متر را در حدود ۱۵ ثانیه طی کند. موتور پرفورمنس ۳۵۱ کبرا جت همچنان در مدل فیس‌لیفت ۱۹۷۳ و نسخه کاملاً بازطراحی‌شده ۱۹۷۴ حفظ شد اما افت اندکی را در قدرت تجربه کرد. آخرین خودروی میان سایز پرفورمنس واقعی فورد از عصر طلایی عضلانی‌ها سرانجام با توقف ۳۵۱ کبرا جت در پایان سال ۱۹۷۴ ناپدید شد. امروزه، گرن تورینو اسپرت ۳۵۱ کبرا جت ۱۹۷۲ اغلب فراموش شده زیرا فاقد قدرت خیره‌کننده تورینو کبرا بود. این موضوع باعث شده اندک نمونه‌های باقی‌مانده قیمت مناسبی داشته باشند. در حال حاضر، یک گرن تورینو اسپرت با موتور ۳۵۱ کبرا جت که نیاز به کمی تعمیر دارد، با صبر و کمی شانس، با حدود ۳۵ هزار دلار پیدا می‌شود.