(تصاویر) بیوگرافی، عکس ها و زندگی خصوصی سیدجواد رضویان

سیدجواد رضویان (زادهٔ ۱۳۵۳) بازیگر، سینما و تلویزیون متولد شهر قم است.

نام اصلی : سیدجواد رضویان
زمینه فعالیت : سینما تلویزیون
تولد : ۲۵ خرداد ۱۳۵۳
ملیت : ایرانی
پیشه: بازیگر
مدرک تحصیلی : لیسانس نقاشی

سیدجواد رضویان (زادهٔ ۱۳۵۳) بازیگر، سینما و تلویزیون متولد شهر قم است.

زندگی جواد رضویان

سیدجواد رضویان از پدری قمی و مادر یزدی در شهر قم به دنیا آمد . وی به طور اتفاقی وارد رشته بازیگری شد. وی در سال اول دانشگاه با مهران غفوریان و امیر غفارمنش و بیژن بنفشه‌خواه همکلاس بود و به کمک آنها وارد این رشته شده است. جواد رضویان از سال ۱۳۷۳ در عرصه بازیگری مشغول به کار شده است. در مجموعه‌های متعددی از جمله سیب خنده، مجیددلبندم و باغچه مینو... شرکت کرد.

رضویان بچه درسخوانی بوده اما در عین حال لجوج و شیطان، بطوریکه بخاطر لجبازی با پدرش درامتحانات ثلث سوم سال دوم راهنمایی شرکت نکرد تا یکضرب مردود شود. در خاطرات خود بیان کرده که: در دوره راهنمایی یا باید از سردخانه‌ها بیرون می‌کشیدنش یا از زیر تابوت شهدا چون عاشق اعزام به جنگ بود. در نوجوانی و جوانی‌اش عشق خاصی به جنگ داشته و همیشه در تلاش بوده که به جنگ برود. ولی چون پدر و مادر وی رضایت نمی‌دادند به طور مخفیانه و بدون رضایت پدر و مادر برای رفتن به جبهه تلاش می‌کرد و به گفته خودش هیچ وقت موفق نشد که به جبهه برود.

از علایق شخصی رضویان می‌توان به طرز لباس پوشیدن او اشاره کرد که بیشتر اسپرت می‌پوشد و به لباس خریدن علاقه خاصی دارد و عاشق همگام بودن با مد روز است.

او با مجموعه سیب خنده به تلویزیون آمد. ولی با مجموعه طنز پاورچین به کارگردانی مهران مدیری به موفقیت رسید و در جایزه بزرگ این موفقیت را تکرار کرد. جواد رضویان یکی دو تجربه کارگردانی هم داشته که البته نتوانست در این زمینه موفقیتهایی که در عرصه بازیگری بدست آورده بود را تکرار کند. وی تاکنون در چند تله فیلم نیز بازی کرده و تا به حال چند آلبوم نیز بیرون داده است .او دارای یک فرزند دختر به نام یامین است ,نارنجی رنگ مورد علاقه اوست و سبک نقاشی اش الیستراسیون است سبک تصویر سازی کودک.

 فعالیت در زمینه موسیقی و آهنگ:

رضویان تا بحال چند آلبوم منتشر کرده است، از چند آهنگ این بازیگر و خواننده می توان به «تقدیر»، «دلت میاد»، «دنیا دیگه مثل تو نداره»، «بانوی قصه»، «قسمت نمیشه انگار»، «میخوام تو ابرا»، «بیا پیشم بابا»، «بزن بریم» ،«لحاف دوزی» و... اشاره کرد.

فعالیت در رشته نقاشی:

او لیسانس نقاشی دارد و سبک نقاشی هایش الیستراسیون است.این سبکِ نقاشی کودک است.
دلیل علاقمندی او به رشته نقاشی به آشنایی او با مهران غفوریان مربوط می‌شود. راهنمایی‌ها و تشویق‌های مهران باعث شد که جواد به رشته نقاشی علاقمتد شود و به طور اتفاقی وارد این رشته شده و سال اول دانشگاه با مهران غفوریان و امیر غفارمنش و بیژن بنفشه خواه همکلاس بوده و به کمک آنها وارد این رشته شده است.

  مصاحبه ای کوتاه با جواد رضویان در مورد کارگردانی‌اش:

-شما به عنوان بازیگری مطرح در گونه کمدی شناخته شده‌اید. فکر می‌کنید این موفقیت را بتوانید در کارگردانی تکرار کنید؟

از همان سال اول که وارد بازیگری شدم شرایطی مهیا نبود که بتوانم در کارم شناخته شوم، اما با گذشت زمان و کسب تجارب مختلف و کار کردن با کارگردانها و بازیگران حرفه ای‌تر به تکاملی رسیده‌ام که برخی دوستان لطف می‌کنند و می‌گویند در کارهای کمدی به توفیقاتی دست پیدا کرده‌ام. در کارگردانی هم نیاز به فرصت دارم. امیدوارم بتوانم اثری که در شأن و اندازه مخاطب مشکل پسند ایرانی است، ارائه کنم..

-تجربه طولانی مدت بازیگری در فیلم‌هایی که نقاط مشترک زیادی داشت و کمدی‌هایی بود که سبک خاص خودتان را داشت، اینها چه تأثیری روی کارگردانیتان گذاشت؟ از فیلمنامه و بازیگران انتظار داشتید ادامه مسیری که تا به حال در آن حرکت کرده‌اید را شکل دهند یا می‌خواستید کار جدیدی ارائه کنید؟

قطعا می‌خواستم کار جدیدی ارائه کنم و به اصطلاح طرحی نو در اندازیم؛ چون خودم از جواد رضویان تکراری خسته شده بودم که مثلا در خیلی از فیلم‌ها از روستا وارد شهر می‌شد. خودم از این تکرار فرار می‌کردم، اما خیلی وقتها مجبور می‌شدم و در رودربایستی قرار می‌گرفتم. بدون تعارف عرض می‌کنم خیلی وقتها برحسب نیاز بود. بعضی دوستان هم با ساده پنداری به این کار نگاه می‌کردند و فکر می‌کردند چه کاری جواد رضویان را نود شب یا بیشتر در تلویزیون نگه می‌دارد و مردم را هم جذب می‌کند، همان روش را در سینما نیز اجرا کنیم. اما سینما با تلویزیون کاملا فرق دارد. به دلیل کم اطلاعی، تعداد کارگردان‎ها و نویسندگان کمدی خوبمان به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد. به همین علت اگر کاری کمی از درجه معمولی بهتر شود نمره عالی به آن می‌دهیم. گاهی که به سریال‌های قدیمی‌ای که در آن بازی کرده ام نگاه می‌کنم، میبینم طی این سال‌ها، کمدی پیشرفت چشمگیری نداشته و حتی گاهی پسرفت کرده‌ایم.

-شما در مسیری که حرکت می‌کردید مخاطب خاص خودتان را داشتید و موفق بودید. فکر می‌کنید ادامه دادن آن مسیر پاسخگوی مخاطب نبود؟

جلب مخاطب را موفقیت نمی‌دانم. مخاطب در یک اثر با شخصیت همذات پنداری می‌کند و این همراهی ادامه می‌یابد. این دلیل بر توفیق بازیگر نیست، بلکه نشانه صبوری و به عقیده من ترحم مخاطب نسبت به بازیگر است. مثلا در بعضی کارهایی که این اواخر در سینما انجام دادم، دوست نداشتم مخاطب به خاطر گذشته ام به سینما برود. دوست داشتم اگر جذب کار می‌شود، فردا بگوید بروید ببینید جواد رضویان چه فیلمی بازی کرده، نه این که بگوید او را شبیه فیلم‌های قبلی‌اش دیدیم. این تکرارها آزرده خاطرم می‌کرد. این تکرار در مورد بسیاری از دوستانمان هم هست. مشکلات زیادی مثل محدودیت در شوخی با اصناف و مشاغل و گرایش‎ها و عقیده‌ها هم وجود دارد که باعث میشود متنها محدود شود. 

-به دلیل دور شدن از این تکرار بود که در سریال خودتان بازی نکردید؟

خیلی از دوستان به این باور رسیده بودند که کارگردانی میکنم تا در کار خودم بازی کنم. میخواستم این تفکر را از بین ببرم. همین طور اگر جای هر کدام از بازیگران می‌خواستم بازی کنم، نمره پایینتری از آنها می‌گرفتم.

-از تفاوت کار تلویزیونی و سینمایی گفتید. کمی در این مورد توضیح دهید.
نمی توانیم سینما و تلویزیون را به هم نزدیک کنیم. در سینما مواردی هست که شامل ممیزی نمی شود، ولی در تلویزیون به آنها نمی شود نزدیک شد. در سینما در گفتن خیلی از دیالوگ‌ها و ساختن خیلی از موقعیتها راحت تر می‌توانیم عمل کنیم. ساختار سینما و تلویزیون ما کاملا از هم جداست.

-از مجموع صحبتهایتان و این همه تغییری که در تفکرتان به وجود آمده، می شود به این نتیجه رسید که از این به بعد قرار است جواد رضویان را با سبک و سیاق جدیدی ببینیم؟

اصلاً به همین خاطر است که در دو سال اخیر کم کار شده ام. واقعاً دلم میخواهد چیزی که در شأن و لیاقت مخاطب سینما و تلویزیون است، ارائه کنم. بعضی دوستان منتقد ما را نقد می کنند، اما آنقدر نقدها مغرضانه است و کم لطفی در آن وجود دارد، آنقدر نقدها شخصی است که آدم متعجب میشود. هرچند اگر جایی حرف حسابی زده شد، سعی کرده ام آویزه گوشم کنم. اما وقتی غرض ورزی و بی انصافی میبینم، خیلی جدی نمیگیرم. نقد مردم برایم حکم است، آنها هستند که نمره قبولی و ردی کارهایم را میدهند.

-نکته ای هست که به عنوان کلام آخر اضافه کنید؟

امیدوارم مخاطب همانطور که مرا تا اینجا تحمل کرده باز هم تحمل کند. واقعا این دو سال سختی کشیدم تا کار نکنم. ما به کار کردن جلوی دوربین عادت داریم. عادت داریم که در خیابان راجع به کارهایمان صحبت کنند. در این دو سالی که کار نکردم واقعا ریاضت کشیدم. من بچه تلویزیون هستم، اما گلایه هایی دارم. بعد از «قرارگاه مسکونی» یک سال سریالم بلاتکلیف ماند که باعث شد احساس کنم از خانه خودم رانده شده ام و این احساس بسیار بدی بود. خودم را بچه گروه کودک میدانم و آرزو دارم روزی به گروه کودک برگردم.

فیلم شناسی سید جواد رضویان

سینما    

منبع: بیتوته