ردپاهای شگفت‌انگیز از سفری که 23 هزار سال قبل انجام شد
کشف جدیدی در مکانی در نیومکزیکو، منجر به بازنویسی تاریخ بشر این قاره شده است.
فرادید| ردپاهای باستانی انسان که در بستر دریاچه خشکی در پارک ملی وایت سَندز (شن‌های سفید) در نیومکزیکو سالم بجامانده، تصویر بسیار روشنی از زندگی در اواخر پلیِستوسن را نشان می‌دهد: بچه‌هایی که درون گودال‌ها می‌پریدند و آب می‌پاشیدند و گروهی از شکارچیان که در تعقیب یک تنبل غول‌پیکر بودند. دانشمندانی که این ردپاها را مطالعه کردند، ابتدا قدمت آنها را بین ۱۱۵۰۰ تا ۱۳۰۰۰ سال تخمین زدند. اما اکنون، تاریخ‌گذاری رادیوکربن به متخصصان اجازه داده تا یک کشف شگفت‌آور کنند: قدیمی‌ترین این ردپاها نزدیک به ۲۳۰۰۰ سال قدمت دارد.
به گزارش فرادید، برای چندین دهه، باستان‌شناسان متقاعد شده بودند که نخستین افرادی که به قاره آمریکا رسیدند، حدود ۱۳۰۰۰ سال پیش، پس از ذوب یخچال‌های طبیعی عصر یخبندان آمدند. ردپاهای وایت سَندز که محققان قدمت آنها را با تجزیه و تحلیل گرده درختان و دانه‌های کوارتز در لایه‌های رسوبی دوباره تخمین زدند و نتایج را در مقاله‌ای در اکتبر گذشته منتشر کردند، حتمی‌ترین مدرک تا به امروز است که نشان می‌دهد انسان‌ها به راستی خیلی زودتر، یعنی اواخر قرن بیستم و در پایان آخرین عصر یخبندان اینجا بودند. این احتمال وجود دارد که آنها بیش از ۳۲۰۰۰ سال پیش به آمریکای شمالی رسیده باشند.
مَتیو بِنِت، استاد علوم محیطی و جغرافیایی دانشگاه بورنمَوث انگلستان و نویسنده اصلی دو مقاله علمی در مورد ردپاها، می‌گوید: «حالا ما به مکان‌های بیشتری نیاز داریم تا بفهمیم آنها از کجا و از چه مسیری آمده‌اند. میراث ماندگار وایت سَندز، نشان دادن راهی برای آرشیو جدیدی از شواهد است.»
اینها ردپاهای افرادی است که روی زمین مرطوب در لبه دریاچه راه می‌رفتند. برخی از آنها با چشم قابل‌مشاهده هستند و برخی دیگر را فقط می‌توان با رادارهای نفوذی زمین یافت. بنت با ردپاهای انسان‌های قدیمی‌تر در آفریقا و سایر بخش‌های جهان آشنایی دارد، اما می‌گوید هیچ کدام از آنها چنین داستان روشن و قابل‌درکی را روایت نکردند. نخستین مقاله او درباره این ردپاها، سفر خطرناک یک زن کوچک یا دختر نوجوان را نشان می‌دهد که کودکی را روی لگن خود حمل می‌کرده و با سرعت در ساحل دریاچه گل‌آلود راه می‌رفته است.
بنت می‌گوید: «آن اطراف شکارچیان گرسنه بودند، از جمله گرگ‌های ترسناک و گربه‌های شمشیردندان. ما می‌توانیم ببینیم او در نقاط خاصی در گل لیز خورده. همچنین می‌توانیم ردپای کودک را جایی که مادرش او را از شدت خستگی یا نیاز به استراحت روی زمین گذاشته، ببینیم.»
بر پایه اندازه ردپاها، به نظر می‌رسد که کودک کمتر از ۳ سال سن داشته و در سفر بازگشت، زن بزرگتر همراه او نبوده است. آیا او بچه را در یک اردوگاه رها کرده؟ چرا آنها میان حیوانات خطرناک در ساحل دریاچه لغزنده سفر می‌کردند؟
بنت می‌گوید: «هیچ راهی برای کسب این اطلاعات وجود ندارد. اما اگر تا به حال بقل کردن یک کودک نوپای خسته و همزمان عجله برای رسیدن به جای مهمی را تجربه کرده‌اید، احساس این زن را درک می‌کنید، با این تفاوت که شما ناچار نبودید از ترس گربه‌های شمشیردندان، مدام پشت سرتان را نگاه کنید.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
