جانوری که مصریان باستان را به وحشت می‌انداخت

فرادید| نام مجسمه‌ی کوچک اسب آبی که قرار است درباره‌اش بخوانید ویلیام است؛ یک مجسمه‌ی کوچک به رنگ آبی نیلگون که از جنس فاینس (نوعی سفال مصری) ساخته شده و با نقاشی‌هایی از گل‌ نیلوفر آبی که در باتلاق‌ها رشد می‌کند و نمادی از بازسازی و تولد دوباره است، زینت داده شده.

به گزارش فرادید، این دست‌سازه داخل یک چاه مرتبط با یک عبادتگاه مقبره‌ای در محوطه باستانی مِر (Meir) یافت شد؛ یک گورستان باستانی مصری در خارج از شهر اسیوط (Asyut). قدمت ساخت این دست‌سازه به ۱۹۶۱ تا ۱۸۷۸ پیش از میلاد بازمی‌گردد؛ چیزی در حدود 4 هزار سال قبل.

این مجسمه در زمانی که یافت شد تنها یک پا داشت و سه پای آن شکسته شده بود (سه پای دیگر را مرمت‌گران مدرن به مجسمه اضافه کرده‌اند). باستان‌شناسان معتقدند که کندن سه پای مجسمه تعمدی بوده و دلیل خاصی داشته است.

به گفته‌ی موزه هنر متروپولیتن در شهر نیویورک، داستان کندن سه پای این مجسمه‌ی اسب آبی از این قرار است که مصریان باستان از اسب آبی می‌ترسیدند و این حیوان را خطرناک و پرخاشگر می‌دانستند، به ویژه زمانی که تحریک شود. به لطف اشتهای سیری‌ناپذیر این پستاندار گیاهخوار، بیشتر مواقع، مزارع کشاورزان توسط این حیوانات ویران می‌شد. برای مثال در یک پاپیروس باستانی به یک برداشت محصول بد اشاره شده که در آن کرم‌ها نیمی از محصول و اسب‌های آبی نیم دیگر را خورده بودند. 

شکار اسب آبی یک ورزش رایج میان مصریان باستان بود که در آن، از آکِج (ابزار نیزه‌مانند دراز) استفاده می‌کردند تا این جانوران بزرگ دردسرساز را شکار کنند. در ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد، به تصویر کشیدن پادشاهانی که در مبارزه با اسب آبی پیروز میشدند، یک موضوع رایج بود، چرا که راهی برای نشان دادن توانایی حاکمان برای غلبه بر هرج و مرج بود.

این مجسمه‌ی کوچک که اندازه‌ی آن حدود ۲۰ در ۱۱ سانتیمتر است، نمونه‌ای از مجسمه‌های اسب آبی زیادی است که توسط مصریان باستان ساخته شده است. وقتی این مجسمه کوچک کشف شد، سه پای آن مفقود شده بود و دلیل آن، احتمالاً جلوگیری از خرابکاری در زندگی پس از مرگ بوده است. 

سال ۱۹۳۱، این دست‌سازه پس از اینکه مجله‌ی هفتگی طنز و هجو بریتانیایی پانچ، کاریکاتوری درباره اسب آبی  منتشر کرد، «ویلیام» نام گرفت.

مترجم: زهرا ذوالقدر