چرا بازیگران سریال‌های کره‌ای دارند «پیر» می‌شوند؟
طرفداران سریال‌های کره‌ای در این اواخر شاهد موج سریال‌هایی هستند که بازیگران اصلی آن‌ها نه جوانان بیست و چند ساله بلکه افراد میانسال و باسابقه هستند. چرا این اتفاق دارد می‌افتد؟ چرا شخصیت‌های اصلی سریال‌های کره‌ای دیگر جوانان نیستند؟ نشریۀ چاینا مورنینگ پست در یادداشت زیر به بررسی این موضوع پرداخته است.
فرادید| مدتی است که سریال‌های کره‌ای که قبلا بیش از هر چیز بر زندگی و روابط جوانان تمرکز داشتند، به سریال‌هایی درباره افراد میانسال تبدیل شده‌اند؛ موضوعی که به نظر می‌رسد بازتاب تغییر سلیقه‌ها و همینطور سالخوردگی روزافزون جامعۀ کره باشد.
به گزارش فرادید؛ شبکه کره‌ای ENA در این ماه سریال مهیج خود به نام «عالیجناب» را پخش کرد که در آن بازیگران با تجربه‌ای مانند سون هیون-جو (۵۹ ساله) و کیم میونگ-مین (۵۱ ساله) در نقش‌های اصلی حضور داشتند. این سریال بر عشق پدرانۀ این دو شخصیت تمرکز دارد: یکی از آن‌ها پدر یک قاتل و دیگری پدر یک قربانی قتل است.
کیم جی‌سو و جی جین‌هی در سریال «عاشقانه در خانه»؛ (جی جین هی در سریال «دونگ‌یی» نقش شخصیت «امپراتور» را ایفا می‌کرد).
شبکه JTBC نیز به تازگی سریال آخرهفته‌ای خود به نام «عاشقانه در خانه» را در تاریخ پخش کرد که در آن کیم جی-سو (۵۱ ساله) و جی جین-هی (۵۳ ساله) بازی می‌کنند. این بازیگران به ترتیب ۳۲ و ۲۵ سال سابقه دارند و در این سریال نقش یک زوج مطلقه را ایفا می‌کنند.
سریال «خانواده کامل» شبکه KBS نیز که در همین یک ماه اخیر پخش آن آغاز شده، بازیگرانی مانند کیم بیونگ-چول (۵۰ ساله) و یون سه-آه (۴۶ ساله) را در نقش‌های اصلی دارد. این سریال حول محور خانواده‌ای است که درگیر یک پرونده قتل شده‌اند و این دو بازیگر میانسال در آن نقش یک زوج متأهل را بازی می‌کنند.
به نظر می‌رسد سریال‌های کره‌ای اکنون به بازتابی از جامعه سالخورده این کشور تبدیل شده‌اند و بیشتر بر افرادی تمرکز می‌کنند که در دهه‌های چهارم و پنجم زندگی‌شان هستند.
سریال «خانوادۀ کامل» نیز تمرکز زیادی بر زندگی یک زوج میانسال دارد
ماه گذشته، تعداد افراد ۶۵ ساله و بالاتر در کره جنوبی به بیش از ۱۰ میلیون نفر رسید و طبق آمار، میانگین سنی جمعیت این کشور به ۴۵.۷ سال رسیده است؛ این بیش از دو برابر میانگین سنی کشور کره در سال ۱۹۸۰ است. در آن زمان میانگین سنی جمعیت این کشور ۲۱ سال بود.
یون سوک-جین، استاد ادبیات کره‌ای در دانشگاه ملی چونگنام در این‌باره می‌گوید: «با افزایش میانگین سنی جامعه، تصور اینکه فردی در دهه پنجاه زندگی خود "پیر" باشد، ضعیف‌تر شده است. این روند بر تولید سریال‌ها نیز تأثیر گذاشته و باعث شده بازیگرانی که ۲۰ تا ۳۰ سال پیش کار خود را آغاز کرده‌اند، همچنان در نقش‌های اصلی حضور داشته باشند».
این روند در سریال‌های اخیر آنلاین نیز دیده می‌شود، جایی که نقش‌های اصلی اغلب به بازیگران تثبیت‌شده‌ای در دهه‌های چهارم و پنجم زندگی‌شان مانند یوم جونگ-آه و چو جین-وونگ در سریال «بن‌بست؛ گردونۀ شانس» و کیم هی-آه و سول کیونگ-گو در سریال «گردباد» واگذار می‌شود.
پیدا کردن سریال‌هایی که بر جوانان تمرکز داشته باشند، به طور فزاینده‌ای دشوار شده و محبوب‌ترین و پربحث‌ترین سریال‌های نیمه اول امسال عمدتاً بر درگیری‌ها و روابط میانسالان متمرکز بوده‌اند، نه تجربه‌های جوانان.
سریال‌هایی مانند «ملکۀ اشک‌ها» که به شعله‌ور شدن دوبارۀ عشق بین یک زوج مطلقه می‌پردازد، و «با شوهر من ازدواج کن» که حول محور انتقام از یک شوهر بی‌وفا می‌چرخد، نمونه‌هایی از این روند هستند.
«با شوهر من ازدواج کن» یکی از موفق‌ترین سریال‌های امسال بود که ماجرای انتقام یک زن از همسر سابقش را به تصویر می‌کشید
اگرچه در سریال «دوندۀ دوست‌داشتنی» تصویری از عاشقانۀ جوانان وجود دارد، اما این داستان نیز بیشتر با موضوعاتی سروکار دارد که برای بینندگان در دهه‌های سوم و چهارم زندگی‌شان خاطره‌انگیز است و تجربه‌های نوجوانان را به یک روایت گسترده‌تر که به مخاطبان مسن‌تر مربوط می‌شود، پیوند می‌زند.
در سال‌های اخیر، سریال‌های متمرکز بر جوانان به تعداد محدودی از عناوین مانند «هندوانه درخشان» (۲۰۲۳)، «بیست و پنج، بیست و یک» (۲۰۲۲) و «تابستان دوست‌داشتنی ما» (۲۰۲۱) محدود شده‌اند.
منتقد و کارشناس فرهنگ پاپ، کیم هون-سیک در این باره می‌گوید: «حالا دیگر افرادی که در سنین نوجوانی و بیست سالگی هستند ترجیح می‌دهند محتوای مطلوب خود را خارج از تلویزیون سنتی پیدا کنند و بنابراین سازندگان سریال‌ها هم تمرکز بیشتری خود را بر روی میانسالان که قشر وفادار به تلویزیون هستند گذاشته‌اند».
یک دلیل دیگر هم این است که شرکت‌های تولید فیلم و سریال دارند بیشتر به انتخاب‌های «ایمن» روی می‌آورند و بازیگران تثبیت‌شده‌ای را که استعداد و بازارپذیری‌شان اثبات شده، انتخاب می‌کنند، به جای آنکه روی تازه‌واردها ریسک کنند. آن‌ها می‌ترسند که بازار مخاطبانشان را با یک اشتباه از دست بدهند.
کیم گفت: «ادامه انتخاب بازیگرانی که دهه‌ها فعال بوده‌اند، باعث شده نسل جدیدی از بازیگران نتوانند به این صنعت وارد شوند. برای گسترش همزمان جمعیت بازیگران و بینندگان، به سریال‌هایی نیاز داریم که برای مخاطبان گسترده‌تری جذابیت داشته باشند و بتوانند فاصله بین نسل‌ها را پر کنند».
