نامۀ مادر ناصرالدین شاه به پسرش؛ «هر روز چشمم به درخت‌های شلیل است . . .»

فرادید| این نامه در سال 1281 قمری برابر با سال 1243 شمسی نوشته شده و مهد علیا در آن از احوالات خود برای ناصرالدین شاه در که در سفر بوده می‌نویسد؛ از درد پهلوی خود می‌گوید، وضع هوا را می‌نویسد، دربارۀ ساخت و سازها در نیاوران صحبت می‌کند و نهایتا دربارۀ فرستادن شلیل می‌نویسد. گزیده‌ای از متن این نامه را می‌خوانید:

به گزارش فرادید؛ قربانت شوم؛ تصدقت گردم؛ دستخط مبارک که باعث روشنایی چشم من بود رسید؛ از سلامتی وجود مبارک شکرها کردم؛ خداوند عالم انشاالله آن وجود مبارک را از جمیع آفات و بلیات محفوظ بدارد و سایۀ مبارکت را از سر جمیع اهالی ایران خاصه از سر من کم نکند.

احوال من هم الحمدلله خوب است؛ دو سه روزی درد پهلو گرفتم بعد از فصد و معالجۀ حاجی آقا بابا خوب شدم.

هوای شهر هم از دیروز تا حال خوب شده است، چند روز پیشتر به شدت گرم بود؛ عمارتهای نیاوران هم کم مانده است تمام بشود . . . انشاالله به شما خوش بگذرد . . .

قدری شلیل رسیده بود فرستادم نوش جان بفرمایید. شلیل‌های درشت خوب دارم هنوز کال است؛ همه روزه چشمم به درختهای شلیل است، غصه می‌خورم که چرا هنوز نرسیده است . . .

قربان شما بگردم خداوند عالم انشالله مرا به قربان شما کند . . .