نمره‌های فیلم The Smashing Machine از سایت‌های معتبر دنیا؛ دواین جانسون به‌دنبال اسکار
نقدهای فیلم The Smashing Machine منتشر شده‌اند که با واکنش مثبت منتقدان از بنی سفدی و دواین جانسون مواجه شده است.
فیلم The Smashing Machine داستان مارک کر، مبارز مشهور هنرهای رزمی ترکیبی (MMA) را دنبال می‌کند و تمرکز آن روی چالش‌های او در رینگ و زندگی شخصی‌اش خواهد بود. فیلم ماشین کوبنده اولین تجربه کارگردانی یک فیلم سینمایی مستقل توسط بندی سفدی بدون حضور برادرش است که در این فیلم زندگینامه ورزشی شاهد نقش‌آفرینی دواین جانسون و امیلی بلانت هستیم. مدتی می‌شود که فیلم The Smashing Machine روی پرده‌های سینما رفته و نقدهای فیلم منتشر شده است که در ادامه نگاهی به آن خواهیم داشت.
The Smashing Machine
- کارگردان: بنی سفدی
- نویسنده: بنی سفدی
- بازیگران: دواین جانسون، امیلی بلانت، رایان بادر، بس روتن و اولکساندر اوسیک
- تاریخ اکران: ۳ اکتبر ۲۰۲۵ (۱۱ مهر ۱۴۰۴)
- ناشر: A24
ورایتی: ۹۰ از ۱۰۰
The Smashing Machine فیلمی ورزشی نیست که بخواهد با تحریک واکنشی شرطی (مثل پیروزی قهرمانانه) از تماشاگر، احساس وجد یا هیجان سطحی بیرون بکشد. هدفش چیزی ظریف‌تر و تأثیرگذارتر است. در پایان فیلم، مارک که به پیروزی عادت کرده بود، در عمیق‌ترین و دگرگون‌کننده‌ترین معنای ممکن پیروز می‌شود.
- اوون گلیبرمن، ورایتی
گلوب و میل (تورنتو): ۸۵ از ۱۰۰
سفدی به‌خوبی درک می‌کند که The Smashing Machine اختراعی تک‌منظوره است؛ چیزی که با خون، عرق، و گاه حتی اشک‌های دواین جانسون به حرکت درمی‌آید. تماشای این فیلم را می‌توان نوعی «بخشش سینمایی دو‌مرحله‌ای» دانست: هم پاداشی برای خود بیننده و هم نجات ستاره‌ای که گاه قربانی غریزه‌های بدترین نسخه‌ی هالیوودی خودش می‌شود. دو پرنده، یک راک.
- بری هرتز، گلوب و میل (تورنتو)
ایندی‌وایر: ۸۳ از ۱۰۰
بازی جانسون کاملاً درخشان است؛ ترکیبی دقیق از جسم و روح که با جذب درونیِ حساسیت‌های سفدی، به اثری چندلایه و انکارناپذیر در کارنامه‌ی او تبدیل می‌شود. امیلی بلانت نیز در نقشی متناقض و پرجنب‌وجوش، گاه خنده‌دار و گاه غم‌انگیز، به‌ویژه در صحنه‌ی بحثی پرتنش که واکنش دوگانه دان به تغییر عاطفی مارک پس از ترک اعتیاد را آشکار می‌کند، به همان اندازه خیره‌کننده است.
- رایان لاتانزیو، ایندی‌وایر
اورجینال سین: ۶۷ از ۱۰۰
صحنه‌های مبارزه در ابتدا چشمگیر و با مهارت فیلمبرداری شده‌اند، اما به‌تدریج تکراری می‌شوند. به‌عنوان ابزاری برای تبلیغ UFC، فیلم The Smashing Machine اندکی از هدفش دور می‌ماند. با‌این‌حال حتی اگر به‌نظر برسد چنین فیلمی را قبلاً دیده‌ایم، جانسون نقش خود را بدون ترفند، چشم‌غره یا بازی مصنوعی ارائه می‌کند. او باورپذیر است، حتی اگر هرگز واقعاً نفهمیم او کیست.
- جیم اسلوتک، اورجینال سین
لوپر: ۵۰ از ۱۰۰
روایت فرامتنی جایگاه The Smashing Machine در مسیر حرفه‌ای جانسون، از خود فیلم جالب‌تر است؛ فیلمی که در مجموع برای من کمی خسته‌کننده بود. بازی جانسون به‌اندازه‌ی کافی خوب است و امیلی بلانت به‌شکل تحسین‌برانگیزی در نقش دان استیپلز، همسر ناپایدار کر دگرگون می‌شود، اما هیچ‌کدام از آن‌ها کار زیادی برای انجام دادن ندارند جز تکرار مداوم همان نوع درگیری‌ها چه فیزیکی و چه کلامی در طول دو ساعت فیلمی که هرگز توضیح نمی‌دهد چرا باید تا این حد درگیر آن شویم.
- ریوبن بارون، لوپر
فیلم وردیکت: ۳۵ از ۱۰۰
کاملاً ممکن است که بنی سفدی قصد داشته نوع متفاوتی از فیلم ورزشی درباره بازنده‌ی قهرمان بسازد؛ فیلمی که در آن تماشاگر به‌زور وادار به بالا بردن مشت پیروزی در پایان نشود. اما بی‌تردید نویسنده، کارگردان، تدوین‌گر، انتظار بیش از یک شانه‌بالا انداختن بی‌علاقه را داشته است.
- آلونسو دورالده، فیلم وردیکت
فیلم The Smashing Machine در مجموع نقدهای مثبت و متوسطی از سوی منتقدان را دریافت کرده و بیشتر تحسین‌ها روی بازی درخشان دواین جانسون و امیلی بلانت بوده است که از آن به‌عنوان شانس‌های اسکار یاد می‌شود. در کنار آن فیلمبرداری و صحنه‌های مبارزه مورد توجه قرار گرفته، اما عملکرد مستقل بن سفدی نظرات ضد و نقیضی را دریافت کرده است. اما باید دید فیلم می‌توانند مانند منتقدان نظر مثبت تماشاگران را نیز جلب کند یا نظر تماشاگران متفاوت خواهد بود.
منابع: زومجی
