راز اعتمادبه‌نفس و ابّهت مردانه در راه رفتن به سبک جان وین در فیلم‌های وسترن

وقتی بحث راه رفتن با ابّهت و غرور مطرح می‌شود، هیچ‌کس به پای جان وین نمی‌رسد. شیوه متمایز و عریض راه رفتنش، به تثبیت شخصیت «سرسخت» او کمک کرد که در فیلم‌های وسترن نمادین شد.

اکنون، متخصصان فاش کرده‌اند که راه رفتن با جسارت و اقتدار واقعاً می‌تواند شما را قدرتمندتر جلوه دهد.

پژوهشگران از افراد خواستند تا بر اساس یک ویدیوی کوتاه از راه رفتن یک آواتار، میزان تسلط و چیرگی فرد موردنظر را قضاوت کنند. آن‌ها دریافتند که تکان خوردن نوسانی تنه و بیرون نگه داشتن شانه‌ها از قفسه سینه، منجر به دریافت امتیازات مشابهی برای ارزیابی «سرسختی» می‌شود. دکتر کانر لسلی، از دانشگاه نورثومبریا، در وب‌سایت د کانورسیشن در این باره گفته است:

مردانی که به نظر می‌رسید احتمال بیشتری برای پیروزی در یک مبارزه دارند، غرور و ابّهت بیشتری داشتند و شانه‌های آن‌ها حرکت نوسانی بیشتری می‌کرد. این تقریباً همان نوع راه رفتن کلیشه‌ای قهرمانان فیلم‌های وسترن است.

در کنار جان وین، از دیگر سوپراستارهای سینما و تلویزیون که به راه رفتن «با ابّهت» معروف بودند، می‌توان به جان تراولتا در فیلم تب شب یکشنبه (Saturday Night Fever) و شان کانری در نقش جیمز باند اشاره کرد.

دکتر لسلی اظهار داشت که این پژوهش این گمانه را تقویت می‌کند که ممکن است انسان‌ها برای تشخیص سرنخ‌هایی در مورد خطرناک بودن یک مرد از روی شیوه راه رفتن او تکامل یافته باشند.

در این مطالعه که در مجله گزارش‌های علمی منتشر شده، تیم او از فنون ثبت حرکت استفاده کردند تا نحوه راه رفتن طبیعی ۵۲ مرد مختلف را ثبت کنند. سپس این داده‌ها به آواتارهای آنلاین منتقل شد، آواتارهایی که همگی به یک اندازه برنامه‌ریزی شده بودند تا افراد بتوانند تنها شیوه راه رفتن آن‌ها را قضاوت کنند.

محققان پی بردند که آواتارهایی که «با ابّهت‌تر» راه می‌رفتند، به طور چشمگیری مسلط‌تر ارزیابی شدند، حتی زمانی که تماشاگران نمی‌توانستند اندازه واقعی بدن، صورت یا هیچ چیز دیگری به جز الگوی راه رفتن آن‌ها را ببینند.

انسان‌ها از نخستین مراحل تاریخچه گونه ما در حال مبارزه با یکدیگر بوده‌اند. پژوهش جدید من این احتمال را مطرح می‌کند که ممکن است ما تکامل یافته باشیم تا بتوانیم سرنخ‌هایی در مورد خطرناک بودن یک مرد را از روی نحوه راه رفتن او تشخیص دهیم.

این مطالعه نشان می‌دهد که از دیدگاه تکاملی، توانایی تشخیص سریع و دقیق افرادی که ظرفیت وارد کردن آسیب جدی را دارند، باید برای افراد سودمند باشد. این تیم توضیح داد که دور کردن شانه از بدن, یعنی وقتی فرد شانه‌های خود را از سینه خود دور نگه می‌دارد، می‌تواند به اغراق در اندازه فرد کمک کند و او را برای تهدیدات احتمالی بزرگ‌تر جلوه دهد. در عین حال، راه رفتن «نوسانی» ممکن است باعث شود که یک نفر در موقعیت‌هایی که سرنخ‌های دیگر پنهان هستند، مانند شلوغی یا در نور کم، مهیب‌تر به نظر برسد. در این مقاله آمده است:

باید این احتمال را در نظر گرفت که برخی افراد ممکن است به سیگنال‌دهی غیرصادقانه بپردازند، به طوری که نشانه‌هایی که توسط فرد در حال راه رفتن ساطع می‌شود، یک بازنمایی گمراه‌کننده و اغراق‌آمیز از ظرفیت واقعی آن‌ها برای وارد کردن آسیب باشد.

مطالعات پیشین نیز این احتمال را مطرح کرده‌اند که مردان ممکن است آگاهانه یا ناخودآگاه، سعی کنند از طریق راه رفتن خود پیام‌های ترسناک و تهدیدآمیزی را ارسال کنند. نیکولاس تروجه، روانشناس شناختی، قبلاً گفته بود:

همان‌طور که در کبوترها، نر پرهای خود را باد می‌کند یا در شیرها، نر یال درمی‌آورد، ما در گونه خود تفاوت‌های جنسیتی خاصی در نحوه حرکت می‌یابیم که در نهایت به این منجر می‌شود که مردان بزرگ‌تر و سنگین‌تر به نظر برسند.

منبع: روزیاتو