این پزشکان، سروکارشان با مرده‌هاست
حالا بگذارید یک پله بالاتر برویم. وقتی قرار است متخصص پزشکی قانونی شوی، باید اعصاب پولادین داشته باشی. باید صحنه‌های دلخراش قتل را ببینی و بدون آنکه احساست بر منطقت غلبه کند، نظر کارشناسی بدهی. باید تن نحیف کودک آغشته در خون را بشکافی تا دلیل مرگش مشخص شود و یا هر روز شاهد جسدهایی باشی که در نزاع‌های دسته جمعی کشته شده اند.
کد خبر :
۲۶۲۱۸
بازدید :
۳۵۴۹
وقتی تصمیم می گیری پزشک شوی، باید صابون خیلی از ناملایمات را هم بر تن و روانت بپذیری.
اوضاع عجیب و متناقضی می‌شود. از یک طرف، اگر می‌خواهی موثر باشی، باید به صحنه‌های خونریزی، قطع عضو، مرگ، گریه، آه و شیون، عادت کنی و از طرف دیگر هم نباید عادت کنی. باید جان هر انسان برایت مهم باشد و هرگز حساسیتت نسبت به نجات جان انسان‌ها کم نشود.
به گزارش سلامت آنلاین، حالا بگذارید یک پله بالاتر برویم. وقتی قرار است متخصص پزشکی قانونی شوی، باید اعصاب پولادین داشته باشی. باید صحنه‌های دلخراش قتل را ببینی و بدون آنکه احساست بر منطقت غلبه کند، نظر کارشناسی بدهی. باید تن نحیف کودک آغشته در خون را بشکافی تا دلیل مرگش مشخص شود و یا هر روز شاهد جسدهایی باشی که در نزاع‌های دسته جمعی کشته شده اند.
دکتر ابوالفضل امیری، متخصص پزشکی قانونی در گفتگویی از سختی‌های کار در پزشکی قانونی سخن می‌گوید و از خاطرات جالبی حرف می‌زند که شنیدنش خالی از لطف نیست.
خودزنی و تهدید؛ حکایت رایج در کمیسیون‌های پزشکی
کار در هر کدام از بخش‌های پزشکی قانونی، کار هر کسی نیست. این حقیقتی است که امیری هم به آن اذعان دارد. به گفته او، متخصصان پزشکی قانونی در بخش‌های مختلفی کار می‌کنند. مثلا عده‌ای از آنها در سالن تشریح کار می‌کنند و عده‌ای دیگر هم در کمیسیون‌های تخصصی، مشغول به کار هستند.
در کمیسیون‌های تخصصی، متخصص پزشک قانونی با افراد زنده سر و کار دارد که خودش شامل مواردی مثل سنجش روانپزشکی، تقاضای سقط جنین، تعیین خسارت و تعیین سن می‌شود.
امیری تاکید دارد که با وجود کمبود نیروی انسانی در پزشکی قانونی، کار این متخصصان خیلی سخت می شود، چون تعداد مراجعات با تعداد نیروی انسانی، همخوانی ندارد.
در این بخش، به قول امیری، پزشک معمولا از ساعت هفت و نیم صبح تا یک ربع به چهار کار می‌کند: «برخی از این مراجعان، حتی هزینه پرداخت حق معاینه را هم ندارند. خیلی‌هایشان موتورسوار هستند که مسافرکشی می‌کنند و در این بین، گاهی برخی از آنها خواسته‌های عجیب و غیرمعقولی دارند. خیلی پیش آمده که یک مراجعی از ما خواسته که صدمه جسمی‌اش را بیشتر از واقعیت گزارش کنیم، در حالی که هیچ کدام از متخصصان پزشکی قانونی، تحت هیچ شرایطی زیر بار چنین بی اخلاقی‌ها و قانون شکنی‌هایی نمی‌روند. گاهی پیش می‌آید که در معاینات، پزشک را تهدید کرده و یا حتی گاهی فحاشی می‌کنند.»
حجم رسیدگی به پرونده‌ها در این بخش خیلی زیاد است. امیری می‌گوید که به دلیل کمبود نیرو، گاهی باید بین 35 تا 40 پرونده را در طول روز بررسی کنیم، در حالی که از منظر منطقی، باید حداکثر نصف این تعداد پرونده را بررسی کنیم.
جالب است که به گفته این متخصص پزشکی، «وقتی به برخی مراجعان گفته می‌شود که شما هیچ صدمه‌ای ندیده‌اید، شاکی می‌شوند و حتما از متخصص انتظار دارند که برایشان جراحت جسمی گزارش کند. حتی برخی مراجعان، سعی می‌کنند با جعل و پرونده سازی، متخصص پزشکی قانونی را گمراه کنند. مواردی هم داشته‌ایم که برخی افراد، خودزنی می‌کنند تا دیه بگیرند، مثلا مورد داشته‌ایم که فردی دندانش را شکسته و یا روی بدنش تیغ انداخته بود تا بتواند دیه دریافت کند. در نمونه های دیگر، گاهی برخی افراد، خودشان را مبتلا به بیماری روانی نشان می‌دهند تا از بار مسئولیت کاری که انجام داده‌اند فرار کنند. به همه این دلایل، کار ما بسیار سخت، حساس، پیچیده و تخصصی است.»
با وجود تحمل این مشقات، بسیاری از متخصصان شاغل در پزشکی قانونی، از درآمدهای بالایی هم برخوردار نیستند. آنطور که امیری می2گوید: «یک متخصص پزشکی قانونی با وجود داشتن شیفت شب، ماندن در کشیک ها، کار کردن در ایام تعطیلات و تحمل استرس بالا، به طور میانگین ماهانه بین سه تا چهار میلیون تومان دریافتی دارد، در حالی که یک پزشک خانواده ممکن است ماهانه 10 میلیون تومان حقوق بگیرد.»
یک سکانس از مشقات کار در سالن تشریح
در بسیاری از کشورهای توسعه یافته، معمولا در طول شبانه روز، یک متخصص پزشکی قانونی فقط دو جسد را تشریح می‌کند، اما در کشور ما به دلیل کمبود نیرو، گاهی یک نفر تا 10 جسد هم در طول شبانه روز تشریح می‌کند. اینها بخش دیگری از سختی‌های کار در پزشکی قانونی است که امیری به آن اشاره می‌کند.
به گفته امیری، «متخصصان پزشکی قانونی در سالن تشریح باید بسیار مراقب انتقال بیماری های عفونی باشند تا خودشان دچار بیماری نشوند. گاهی جسدی به سالن تشریح انتقال داده می شد که روزها از مرگ آن فرد می گذشت و بوی بسیار بدی از جسد منتشر می شد. تشریح چنین جسدهایی، کار طاقت فرسایی است.»
متخصصان پزشکی قانونی که در سالن تشریح کار می‌کنند، هر روز باید دیدن این صحنه‌های دلخراش را تحمل کنند. امیری درباره تلخ‌ترین روزهای کاری‌اش می‌گوید: «دیدن کودکی که به قتل رسیده و یا دیدن کالبد فردی که در صحنه‌های غرق شدگی و برق گرفتگی فوت شده است هم برای ما بسیار حزن آور است، حتی اگر هر روز این صحنه‌ها را ببینیم. بدتر از همه کالبد افرادی است که اعضای یک خانواده هستند و به دلیل گازگرفتگی دچار مرگ خاموش شده‌اند. دیدن کالبد دسته جمعی اعضای این خانواده‌ها هم بسیار دردناک است.»
نباید نادیده گرفت که پزشکان متخصص در حوزه پزشکی قانونی، اجازه کار در بخش خصوصی را ندارند. همین موضوع نیز باعث شده که متخصصان پزشکی قانونی، هیچ درآمدی بجز کار در پزشکی قانونی نداشته باشند. از همین رو، به نظر می‌رسد که حمایت بیشتر دولت و سایر نهادهای رسمی از این گروه پزشکان، با مبانی انصاف و عدالت همخوانی داشته باشد.
اوضاع عجیب و متناقضی می‌شود. از یک طرف، اگر می‌خواهی موثر باشی، باید به صحنه‌های خونریزی، قطع عضو، مرگ، گریه، آه و شیون، عادت کنی و از طرف دیگر هم نباید عادت کنی. باید جان هر انسان برایت مهم باشد و هرگز حساسیتت نسبت به نجات جان انسان‌ها کم نشود.
به گزارش سلامت آنلاین، حالا بگذارید یک پله بالاتر برویم. وقتی قرار است متخصص پزشکی قانونی شوی، باید اعصاب پولادین داشته باشی. باید صحنه‌های دلخراش قتل را ببینی و بدون آنکه احساست بر منطقت غلبه کند، نظر کارشناسی بدهی. باید تن نحیف کودک آغشته در خون را بشکافی تا دلیل مرگش مشخص شود و یا هر روز شاهد جسدهایی باشی که در نزاع‌های دسته جمعی کشته شده اند.
دکتر ابوالفضل امیری، متخصص پزشکی قانونی در گفتگویی از سختی‌های کار در پزشکی قانونی سخن می‌گوید و از خاطرات جالبی حرف می‌زند که شنیدنش خالی از لطف نیست.
خودزنی و تهدید؛ حکایت رایج در کمیسیون‌های پزشکی
کار در هر کدام از بخش‌های پزشکی قانونی، کار هر کسی نیست. این حقیقتی است که امیری هم به آن اذعان دارد. به گفته او، متخصصان پزشکی قانونی در بخش‌های مختلفی کار می‌کنند. مثلا عده‌ای از آنها در سالن تشریح کار می‌کنند و عده‌ای دیگر هم در کمیسیون‌های تخصصی، مشغول به کار هستند.
در کمیسیون‌های تخصصی، متخصص پزشک قانونی با افراد زنده سر و کار دارد که خودش شامل مواردی مثل سنجش روانپزشکی، تقاضای سقط جنین، تعیین خسارت و تعیین سن می‌شود.
امیری تاکید دارد که با وجود کمبود نیروی انسانی در پزشکی قانونی، کار این متخصصان خیلی سخت می شود، چون تعداد مراجعات با تعداد نیروی انسانی، همخوانی ندارد.
در این بخش، به قول امیری، پزشک معمولا از ساعت هفت و نیم صبح تا یک ربع به چهار کار می‌کند: «برخی از این مراجعان، حتی هزینه پرداخت حق معاینه را هم ندارند. خیلی‌هایشان موتورسوار هستند که مسافرکشی می‌کنند و در این بین، گاهی برخی از آنها خواسته‌های عجیب و غیرمعقولی دارند. خیلی پیش آمده که یک مراجعی از ما خواسته که صدمه جسمی‌اش را بیشتر از واقعیت گزارش کنیم، در حالی که هیچ کدام از متخصصان پزشکی قانونی، تحت هیچ شرایطی زیر بار چنین بی اخلاقی‌ها و قانون شکنی‌هایی نمی‌روند. گاهی پیش می‌آید که در معاینات، پزشک را تهدید کرده و یا حتی گاهی فحاشی می‌کنند.»
حجم رسیدگی به پرونده‌ها در این بخش خیلی زیاد است. امیری می‌گوید که به دلیل کمبود نیرو، گاهی باید بین 35 تا 40 پرونده را در طول روز بررسی کنیم، در حالی که از منظر منطقی، باید حداکثر نصف این تعداد پرونده را بررسی کنیم.
جالب است که به گفته این متخصص پزشکی، «وقتی به برخی مراجعان گفته می‌شود که شما هیچ صدمه‌ای ندیده‌اید، شاکی می‌شوند و حتما از متخصص انتظار دارند که برایشان جراحت جسمی گزارش کند. حتی برخی مراجعان، سعی می‌کنند با جعل و پرونده سازی، متخصص پزشکی قانونی را گمراه کنند. مواردی هم داشته‌ایم که برخی افراد، خودزنی می‌کنند تا دیه بگیرند، مثلا مورد داشته‌ایم که فردی دندانش را شکسته و یا روی بدنش تیغ انداخته بود تا بتواند دیه دریافت کند. در نمونه های دیگر، گاهی برخی افراد، خودشان را مبتلا به بیماری روانی نشان می‌دهند تا از بار مسئولیت کاری که انجام داده‌اند فرار کنند. به همه این دلایل، کار ما بسیار سخت، حساس، پیچیده و تخصصی است.»
با وجود تحمل این مشقات، بسیاری از متخصصان شاغل در پزشکی قانونی، از درآمدهای بالایی هم برخوردار نیستند. آنطور که امیری می2گوید: «یک متخصص پزشکی قانونی با وجود داشتن شیفت شب، ماندن در کشیک ها، کار کردن در ایام تعطیلات و تحمل استرس بالا، به طور میانگین ماهانه بین سه تا چهار میلیون تومان دریافتی دارد، در حالی که یک پزشک خانواده ممکن است ماهانه 10 میلیون تومان حقوق بگیرد.»
یک سکانس از مشقات کار در سالن تشریح
در بسیاری از کشورهای توسعه یافته، معمولا در طول شبانه روز، یک متخصص پزشکی قانونی فقط دو جسد را تشریح می‌کند، اما در کشور ما به دلیل کمبود نیرو، گاهی یک نفر تا 10 جسد هم در طول شبانه روز تشریح می‌کند. اینها بخش دیگری از سختی‌های کار در پزشکی قانونی است که امیری به آن اشاره می‌کند.
به گفته امیری، «متخصصان پزشکی قانونی در سالن تشریح باید بسیار مراقب انتقال بیماری های عفونی باشند تا خودشان دچار بیماری نشوند. گاهی جسدی به سالن تشریح انتقال داده می شد که روزها از مرگ آن فرد می گذشت و بوی بسیار بدی از جسد منتشر می شد. تشریح چنین جسدهایی، کار طاقت فرسایی است.»
متخصصان پزشکی قانونی که در سالن تشریح کار می‌کنند، هر روز باید دیدن این صحنه‌های دلخراش را تحمل کنند. امیری درباره تلخ‌ترین روزهای کاری‌اش می‌گوید: «دیدن کودکی که به قتل رسیده و یا دیدن کالبد فردی که در صحنه‌های غرق شدگی و برق گرفتگی فوت شده است هم برای ما بسیار حزن آور است، حتی اگر هر روز این صحنه‌ها را ببینیم. بدتر از همه کالبد افرادی است که اعضای یک خانواده هستند و به دلیل گازگرفتگی دچار مرگ خاموش شده‌اند. دیدن کالبد دسته جمعی اعضای این خانواده‌ها هم بسیار دردناک است.»
نباید نادیده گرفت که پزشکان متخصص در حوزه پزشکی قانونی، اجازه کار در بخش خصوصی را ندارند. همین موضوع نیز باعث شده که متخصصان پزشکی قانونی، هیچ درآمدی بجز کار در پزشکی قانونی نداشته باشند. از همین رو، به نظر می‌رسد که حمایت بیشتر دولت و سایر نهادهای رسمی از این گروه پزشکان، با مبانی انصاف و عدالت همخوانی داشته باشد.
۰
