زنجیر بدهی بر گردن زندانیان آجری!
کارخانه‌های آجرسازی در کامبوج در حال ایجاد "نیروی کاری چند نسلی متشکل از بزرگسالان و بچه‌هایی هستند که با بدهی اسیر شده‌اند؛ و این روش یکی از شایع‌ترین اشکال برده‌داری مدرن در دنیای امروز است. "
کد خبر :
۶۶۴۱۳
بازدید :
۱۷۷۰
فرادید | بوفا باید به مدرسه برود، اما در عوض هفت روز هفته در حاشیۀ پنوم‌پن، جلوی کورۀ سوزان آجرپزی کار می‌کند. او که ۱۴ سال بیشتر ندارد، در اسارت بدهی است و در صنعتی پررونق که از فقر کشاورزان کامبوجی سواری می‌گیرد، مجبور به کار است.
به گزارش فرادید به نقل از AFP، آب‌وهوای غیرقابل پیش‌بینی که از تغییرات اقلیمی ناشی شده، ویرانی را به مزارع کامبوج آورده است.
ده‌ها هزار کشاورز به خاطر ناکامی در برداشت محصول، به کارگاه‌های آجرسازی روی آورده‌اند، صاحبان این کارگاه‌ها بدهی آنان را در ازای کار می‌پردازند.
این کارگاه‌های آجرپزی خوراک بخش پررونق ساخت‌وساز را که به مدد پول‌های سرازیر شده از چین در پنوم‌پن، پایتخت، و سایر نقاط برج بالا می‌برد، فراهم می‌کند.
اما این رونق شهری تازه در کامبوج، برای کشاورزانی که این آجر‌ها را شکل می‌دهند و می‌پزند، عایدی نداشته است.
بوفنا، در حالیکه فرقونی پر از آجر را هل می‌دهد، می‌گوید: "من به مدرسه نمی‌روم، سعی می‌کنم در پرداخت ۴۰۰۰ دلاری که بدهی داریم کمک کنم، حتی اگر سال‌ها طول بکشد. "
"برای هر ۱۰۰۰۰ آجری جابه‌جا کنیم، ۷.۵ دلار می‌گیریم. "
طبق قانون کامبوج، کار کردن افراد بین ۱۲-۱۵ ساله، در کار‌های پرخطر و کار‌هایی که مانع از تحصیلشان شود، ممنوع است.
با این حال، بوفنا تمام هفته به همراه خانواده‌اش کار می‌کند.
آن‌ها دو سال پیش، بعد از آنکه خشکسالی محصول برنجشان را نابود کرد و راهی برای پرداخت پولی که برای کاشت محصول قرض گرفته بودند نداشتند، مجبور به ورود به این صنعت شدند.
صاحب کارگاه مسئولیت پرداخت قرض را بر عهده گرفت و آن‌ها برای کار در کوره‌هایی که در فاصلۀ یک ساعتی از پایتخت قرار دارند، به آنجا رفتند.
یک جادۀ خاکی شما را به این تاسیسات بزرگ می‌رساند که صد‌ها کورۀ آجرپزی هرمی‌شکل در آن وجود دارند.
بوفنا و خانواده‌اش احتمالاً سال‌ها در اینجا اسیر خواهند بود تا بتوانند بدهیشان را تسویه کنند. امری که فعالان حقوق اجتماعی آن را برده‌داری مدرن می‌نامند.
همچون اکثر کارگرانی که در این گزارش با آن‌ها مصاحبه شده، بوفنا و خانواده‌اش از ترس از دست دادن شغلشان نخواستند که نام کاملشان آورده شود.
در تحقیق دانشگاه لندن که در ماه اکتبر منشر شد، آمده است که کارخانه‌های آجرسازی در کامبوج در حال ایجاد "نیروی کاری چند نسلی متشکل از بزرگسالان و بچه‌هایی هستند که با بدهی اسیر شده‌اند؛ و این روش یکی از شایع‌ترین اشکال برده‌داری مدرن در دنیای امروز است. "
به گفتۀ نالی پیلوژه، رییس سازمان مردم‌نهاد لیکادو در کامبوج، میان تغییرات اقلیمی و اسارت با بدهی، ارتباط مستقیمی وجود دارد.
او می‌گوید: "بسیاری از صنایع در جای‌جای دنیا، پناهجویان اقلیمی را استخدام می‌کنند. اما آنچه که دربارۀ کارخانه‌های آجرسازی کامبوج منحصر به فرد است، تعداد بسیار زیاد کارگرانی است که اسیر یوغ بدهی شده‌اند. "
بدین ترتیب، کارگران عملاً تبدیل به زندانیان صاحبان کارخانه‌ها می‌شوند که به آن‌ها اجازه نمی‌دهند تا زمانی که بدهیشان را صاف نکرده‌اند، کارخانه را ترک کنند و معلوم نیست که کی این اتفاق خواهد افتاد.
بی‌توجهی به حقوق کارگران
سوو به زودی می‌تواند به تعطیلاتی دو روزه برود و به دهکده‌اش در استان استونگ ترنگ در شمال بازگردد. اما شوهر و بچه‌هایش باید در کارخانه بمانند.
او می‌گوید: "رییس می‌ترسد که ما پولش را ندهیم و فرار کنیم. " او در هزارتویی از آجر ایستاده است.
او دو دهۀ پیش با بدهی ۲۵۰۰ دلاری شروع به کار در کارخانه کرد. حال در ۵۷ سالگی، به خاطر هزینه‌های درمانی و هزینۀ بزرگ کردن بچه‌ها، این بدهی دو برابر شده است.
او می‌گوید: "من مجبورم این بدهی را برای بچه‌هایم بگذارم. "
بسیاری از کارگران به خاطر کار در کوره‌های پردود، دچار مشکلات مزمن در سلامتی خود هستند. مردان و زنان در این کوره‌ها بدون دستکش و ماسک کار می‌کنند. بیشتر کارگران از بیماری‌های تنفسی، پوستی، سردرد و خون‌دماغ شدن شکایت دارند.
دیم فالی، ۳۱ ساله است و با شوهرش در روستای تهمی کار می‌کنند. آن‌ها دو بچه دارند.
وقتی که برای قرض کردن پول رفتند، صاحب کارخانۀ آجرپزی از آن‌ها خواست که سندی را امضا کنند و پول بدست بایستند تا از آن‌ها عکس بگیرد.
طبق قرارداد اگر سعی کنند فرار کنند، باید دو برابر مبلغ را بپردازند. فالی همچنان ۱۵۰۰ دلار بدهکار است.
او می‌گوید: "امیدوارم بتوانم پول صاحب کارخانه را بدهم و از اینجا بروم. "
کارگران کوره‌های آجرپزی در مقابل بدرفتاری‌ها، چارۀ چندانی ندارند.
سوک کین، رییس اتحادیۀ اصناف کارگران ساختمانی و چوب‌بری کامبوج، می‌گوید که رییس‌های خشن پیدا می‌شوند، اما او تا حالا پرونده‌ای را ندیده که رییسی در آن محکوم شده باشد.
او می‌گوید که کارگران "حقوق خود را نمی‌دانند و از از دست دادن شغل خود می‌ترسند. "
او خواستار تثبیت یک حداقل دستمزد و کارزاری برای آشنا کردن کارگران با حقوقشان شده است.
دولت بار‌ها گفته که وضعیت را مورد تحقیق قرار خواهد داد. اما وزارت کار کامبوج حاضر به صحبت در این باره نیست.
خیلی از کارگران امیدی به تغییر اوضاع در کوتاه‌مدت ندارند.
فان هنگ، ۳۳ ساله، می‌گوید: "اگر بتوانیم بدهیمان را بدهیم، می‌رویم؛ و اگر نتوانیم بدهیمان را بدهیم، می‌مانیم و کار می‌کنیم تا وقتی که بچه‌هایمان بزرگ شوند و بتوانند بهمان کمک کنند. "
۰
