به نام پدر؛ قهرمان زندگی

چند روزی است که انگار خیابان‌ها جان تازه‌ای گرفته‌اند. تردد در مغازه‌ها، پاساژ‌ها و حتی شیرینی‌فروشی‌ها بیشتر شده است. گویی هر کس تلاش می‌کند به گونه‌ای خود را برای تشکر و قدردانی از پدر مهیا کند. پدر در فرهنگ ما ایرانی‌ها حامی و پشتیبانی است تکرار نشدنی، اسطوره مهربانی و فتوت که شایسته بالاترین تقدیرهاست.

از این رو حتی مهمان ناخوانده چینی هم که زندگیمان را زیر و زبر کرده و روابط و سبک زندگیمان را تغییر داده، نتوانسته مانع برگزاری مراسم روز پدر شود. اما حقیقت تلخ‌تر از آن است که بتوان انکارش کرد. کووید-۱۹ توانسته در هر مکانی که پروتکل‌های بهداشتی رعایت نمی‌شود، رخنه کند و داغی جبران‌ناپذیر بر دلمان بگذارد.

از همان یک سال پیش که پای این مهمان ناخوانده به کشورمان باز شد همه ابعاد زندگی‌مان دستخوش تغییرات بسیار شد. محدودیت و دوری از یکدیگر چاره حل بحران بود و مقاومت هم سودی نداشت؛ چرا که دست آخر دود این آتش به چشم خودمان می‌رفت.

پدران بسیاری در دوران زندگی اجباری با کرونا شغل خود را از دست دادند و با سختی‌های تأمین معاش و گذران چرخ زندگی دست به گریبان شدند. کم نبودند پدرانی که زیر بار زندگی استخوان خرد کردند و دم برنیاوردند تا خم به ابروی جگرگوشه‌هایشان نیفتد.

زیاد بودند پدرانی که خانه‌نشین شدند، اما دست از تلاش برنداشتند و سلامت خود را به تاراج گذاشتند و با وجود خطرات بسیار تلاش کردند لبخند روی لب فرزندانشان باقی بماند.

همه این از خودگذشتگی‌ها باعث شد تا فرزندان تلاش کنند و روز پدر امسال را شایسته‌تر از سال‌های پیش و البته در سایه رعایت پروتکل‌های بهداشتی برگزار کنند. هر چند ابراز احساسات از راه دور و به صورت تلفنی یا تماس تصویری لذت و شیرینی دورهمی‌های همیشگی را ندارد، اما می‌تواند در کنار فراهم کردن لحظات شاد ایمنی وسلامت پدرانی را که قدم به دوران سالمندی گذاشته‌اند فراهم کند.

سوگند ارمکی یکی از دخترانی است که امسال از راه دور از پدر تقدیر می‌کند. او به مدد تکنولوژی می‌خواهد در کنار شادباش روز پدر، سلامتی پدر را نیز حفظ کند. مریم می‌گوید: «پدر فرشته‌ای بی‌همتاست که حتی با یک لبخند و کلامی کوتاه حال دخترش را خوب می‌کند.

او موجودی تکرارنشدنی است که دلت می‌خواهد تمام ثانیه‌های زندگی‌ات را در کنارش بگذرانی. اما امسال ویروس نامیمون کرونا میان من و پدرم جدایی انداخته است. پدر دیابت دارد و من می‌ترسم ناقل کرونا باشم و زندگی او را به خطر بیندازم. به همین دلیل تصمیم گرفته‌ام امسال از طریق تماس تصویری روز پدر را جشن بگیرم.

با خواهر و برادرم قرار گذاشته‌ایم هر سه رأس ساعت مشخص یک تماس تصویری برقرار کنیم و تا می‌توانیم با پدر و مادرمان صحبت کرده و حالشان را خوب کنیم. هدیه‌شان را هم رأس همان ساعت همسرم برایشان می‌برد. امیدوارم سال دیگر جمع‌مان برقرار باشد و این بیماری هم فروکش کرده باشد تا بتوانیم با برگزاری جشنی شایسته، کاستی‌های امسال را جبران کنیم.»

میلاد علیان هم موفقیت‌های امروز خود را مدیون سخاوت، صبر و ازخودگذشتگی‌های پدر می‌داند. او به «ایران» می‌گوید: «حرف‌های قدیمی‌ها را باید با طلا نوشت. من هیچ وقت معنی این حرف را درک نمی‌کردم که تا خودت پدر نشوی درک نمی‌کنی یک پدر برای فرزندش چقدر زحمت می‌کشد و چگونه خواسته‌های او را به زندگی خود ترجیح می‌دهد.

از روزی که دخترم به دنیا آمده حال پدرم را بیشتر درک می‌کنم. حالا خوب می‌فهمم که دل یک پدر چگونه برای فرزندش می‌لرزد و گریه‌های فرزند چگونه انسان را از درون می‌شکند. حالا خیلی بیشتر از قبل قدردان زحمات او هستم و همیشه از خدا می‌خواهم به من توانی بدهد که بتوانم گوشه‌ای از زحمات او را جبران کنم. من مدت زیادی است که پدرم را ندیده‌ام، چون به بیماری کرونا مبتلا شده بودم.

تازه بهبود یافته‌ام و نتیجه تست کرونایم منفی شده است. به همین دلیل امسال با خیال راحت پیش پدر می‌روم. می‌خواهم بعد از این همه دوری روز پدر به دیدن او بروم و از صمیم قلب از همه زحماتش تشکر کنم.»

نسترن سلیمی، اما روز پدر را به گونه‌ای دیگر سپری می‌کند. او که سال‌ها پیش پدرش را از دست داده است، می‌گوید: «هر سال روز پدر بیشتر از روز‌های دیگه جای خالی‌اش رو حس می‌کنم. علاقه دختر‌ها به پدرهاشون خیلی زیاده، با رفتنش انگار کوهی که پشتم بود را از دست دادم، جای خالی‌اش با هیچ مرد دیگه‌ای پر نمی‌شه، سال‌ها گذشته، اما از شدت درد دوری ذره‌ای کم نشده، یک بوسه و نوازش پدر انگار به اندازه‌ای وصف‌نشدنی انرژی به بچه‌ها پمپاژ می‌کنه، من خیلی ناگهانی پدرم رو از دست دادم این روز‌ها که کرونا اومده و خیلی‌ها پدرشون رو از دست دادن، واقعاً دردشون رو با پوست و استخوان درک می‌کنم.

تشییع غریبانه و بدون گرفتن هیچ مراسم یادبودی خیلی دردآوره، کرونا عزیز‌های خیلی‌ها رو گرفت، خیلی‌ها بی‌پدر شدن، اما اون‌هایی که هنوز از این نعمت بهره‌مند هستن به خاطر سلامتی پدر‌ها و مادرهاشون هم که شده باید بیشتر موارد بهداشتی رو رعایت کنن تا بتونن سال‌های بیشتری رو در کنار عزیزانشون تجربه کنن.».

اما قسمت تلخ داستان، پدرانی هستند که آسمانی شدند؛ پدرانی که شایسته تقدیر و ستایش بودند، اما هنگام خداحافظی در تنهایی به خاک سپرده شدند و ویروس کووید-۱۹ حتی آرزوی در آغوش کشیدن پدر را بر دل فرزندانشان گذاشت. امسال روز پدر برای این دسته از افراد جامعه بسیار سخت و دردناک است.

سمیه جهانی، اما یکی از افرادی است که کرونا میان او و پدرش جدایی انداخته است. او می‌گوید: «سال‌هاست در حوزه‌های مختلف خبری از داستان کودکان کار گرفته تا دختران فراری و معتادان متجاهر متأثر شده و دست به قلم می‌شدم، ولی تصور نمی‌کردم که این بار برای عزیز از دست رفته خود دلنوشته‌ای بنویسم آن هم به مناسبت روز پدر. درست روز پدر سال گذشته بود که کرونا شد بلای جون پدرم و در یک چشم به هم زدن پدرم رو زمین‌گیرکرد.»

وی می‌افزاید: «اون روز‌ها تعریف و نگاه ما آدم‌ها نسبت به این ویروس کاملاً سنگین و متفاوت و مثل الان نبود؛ به طوری که طوری خودنمایی می‌کرد که حتی شنیدن واژه کرونا تن آدم‌ها را به لرزه درمی‌آورد. این مهمان ناخوانده سال قبل حتی به ما مجال تبریک گفتن روز پدر رو نداد و این داغ رو برای همیشه ته دلمون گذاشت.

بماند که اون روز‌ها برای تهیه مایحتاج و لوازم ضروری پدرم از دارو گرفته تا حتی آمبولانس و ... با چه چالش‌هایی روبه‌رو شدیم، اما بالاخره این ویروس نفسگیر پدرم رو راهی بیمارستان کرد و کمتر از ۴۸ ساعت پدر نازنینم را سپرد دست خدا و حتی اجازه نداد که دست‌های مهربانش را ببوسم و برای همیشه بوسه بر پیشانی چین و چروکش بزنم.

حتی زمانی که برای همیشه راهی خانه ابدی خود می‌شد صورت ماهش رو برای آخرین بار به خاطر بسپارم. پدر جان روزت مبارک و دیدار ما باشد برای روز قیامت.»

بیش از یک سال است که زندگی در کنار ویروس کرونا را با همه سختی‌هایش تحمل کرده‌ایم و به گفته برخی از مسئولان حتی شاید بیش از ۴۰ درصد ایرانی‌ها به آن مبتلا شده باشند، اما خطر همچنان وجود دارد و رعایت پروتکل‌های بهداشتی برای حفظ جان عزیزانمان ضروری به نظر می‌رسد.»

منبع: روزنامه ایران