تصاویر؛ ویسکاچه؛ جونده ای که گاهی غمگین و خسته به نظر می رسد

ویسکاچه (Viscacha) جونده ای جذاب و بومی آمریکای جنوبی است که به خانواده چینچیلاها (Chinchillidae) تعلق دارد. دو گروه اصلی از ویسکاچه ها وجود دارند: ویسکاچه های کوهی (سرده Lagidium) و ویسکاچه دشتی (سرده Lagostomus). اگرچه این دو گروه خویشاوند هستند، اما ظاهر و رفتارهای متفاوتی دارند.

ظاهر و ویژگی ها

ویسکاچه ها عموماً جوندگان اندازه متوسط تا بزرگی هستند که اغلب به دلیل پاهای عقبی بلند، پاهای جلویی کوتاه و گوش های غالباً بلندشان، شبیه خرگوش توصیف می شوند. آنها دارای خز نرم و متراکم هستند.

ظاهر ویسکاچه ها گاهی با چشمانی نیمه بسته و پوزه ای خاص، حالتی شبیه به خستگی یا غمگینی به خود می گیرد که کنجکاوی هر بیننده ای را برمی انگیزد.

ویسکاچه های کوهی: این گونه ها گوش های بسیار بلند و دم های پرپشت دارند و رنگ خز آنها می تواند از خاکستری تیره تا قهوه ای در قسمت های بالایی، با قسمت های زیرین سفید، زرد یا خاکستری متغیر باشد. وزن آنها معمولاً تا 3 کیلوگرم و طول بدنشان 30 تا 45 سانتی متر است. کف پاهایشان دارای پدهای گوشتی است که به آنها در چنگ زدن به سطوح صخره ای کمک می کند.

ویسکاچه دشتی: این گونه به راحتی با علامت های سیاه و سفید متمایز شبیه سبیل روی صورتش قابل تشخیص است. آنها بزرگ تر از ویسکاچه های کوهی هستند، و وزن نرها به 8 کیلوگرم می رسد. سرشان پهن تر و دمشان نسبت به ویسکاچه های کوهی کوتاه تر است.

زیستگاه و پراکندگی

ویسکاچه ها در بخش های مختلفی از آمریکای جنوبی، عمدتاً در کوه های آند و علفزارهای پامپا یافت می شوند.

ویسکاچه های کوهی: آنها در صخره های خشک، سنگی و دامنه های با پوشش گیاهی کم در کوه های آند، از مرکز پرو به سمت جنوب تا شیلی و آرژانتین زندگی می کنند. این گونه ها معمولاً در ارتفاعات بالا، اغلب بین 4000 تا 5000 متر، زندگی می کنند.

ویسکاچه دشتی: این گونه علفزارها و بوته زارهای بیابانی کم ارتفاع آرژانتین، پاراگوئه و جنوب شرقی بولیوی را ترجیح می دهد. آنها به ساخت سیستم های تونل پیچیده شهرت دارند.

رژیم غذایی

همه ویسکاچه ها گیاه خوار هستند و عمدتاً از مواد گیاهی تغذیه می کنند.

رژیم غذایی ویسکاچه های کوهی عمدتاً شامل علف ها، خزه و گلسنگ ها است که در محیط های خشن و سنگی خود پیدا می کنند.

ویسکاچه های دشتی از انواع پوشش گیاهی تغذیه می کنند و به علف ها و دانه ها علاقه دارند. آنها ممکن است برای دامداران آفت محسوب شوند زیرا علفزارهایی که برای دام ها استفاده می شود را از بین می برند. جالب است که ویسکاچه های دشتی کوپروفاژی (مدفوع خواری) را نیز برای به حداکثر رساندن جذب مواد مغذی از رژیم غذایی پر فیبر خود انجام می دهند.

رفتار و ساختار اجتماعی

ویسکاچه ها حیواناتی اجتماعی هستند و در کلونی هایی زندگی می کنند که می تواند از چند نفر تا صدها نفر متغیر باشد. رفتار آن ها بسته به گونه متفاوت است.

ویسکاچه های کوهی روزگرد هستند، به این معنی که در طول روز فعال هستند و بیشتر وقت خود را در میان صخره ها و لبه ها می گذرانند، اغلب حمام آفتاب می گیرند یا خود را تمیز می کنند. آنها کوهنوردان چابکی در زمین های سنگی هستند و از سوت های بلند به عنوان هشدارهای خطر برای اطلاع رسانی در مورد شکارچیان استفاده می کنند. شب ها، آنها در شکاف های عمیق صخره ها پناه می گیرند.

ویسکاچه های دشتی برخلاف همتایان کوهی خود، شب گرد هستند و عمدتاً در غروب و در طول شب از لانه های خود برای تغذیه خارج می شوند. آنها در سیستم های تونل مشترک پیچیده ای زندگی می کنند که می تواند مناطق وسیعی را پوشش دهد و چندین ورودی داشته باشد. این لانه ها محافظت در برابر شکارچیان را فراهم می کنند و به عنوان پناهگاه های امنی برای جفت گیری و پرورش نوزادان عمل می کنند.

ویسکاچه های دشتی بسیار پر سر و صدا هستند و از انواع سوت ها، خرخرها و صداهای دیگر برای برقراری ارتباط در کلونی های خود استفاده می کنند. آنها همچنین عادت منحصر به فردی در جمع آوری چوب، سنگ، استخوان و سایر اشیاء برای انباشتن در نزدیکی ورودی های لانه های خود دارند.

منبع: عصر ایران