درمان سرطان با فسیل دایناسورها
این فسیل متعلق به یک دایناسور گیاه‌خوار نوک‌اردکی است که حدود ۶۶ تا ۷۰ میلیون سال پیش در منطقه‌ای که امروزه رومانی نامیده می‌شود، زندگی می‌کرد. این یافته‌ها این احتمال را مطرح می‌کنند که تومورهای باستانی می‌توانند به کشف منشأ مولکولی سرطان کمک کرده و راهنمای درمان‌های آینده باشند.
دانشمندان با کشف بافت‌های نرم در یک فسیل دایناسور، دریچه‌ای به سوی ریشه‌های مولکولی سرطان می‌گشایند.
دانشمندان «دانشگاه آنگلیا راسکین»(ARU) و «امپریال کالج لندن»(Imperial) با استفاده از فناوری پیشرفته «پروتئین‌های باستانی»(paleoproteomic )، ساختارهایی شبیه به گلبول‌های قرمز را در یک فسیل دایناسور کشف کردند. این فسیل دایناسور، ممکن است امید تازه‌ای را در تحقیقات سرطان به دانشمندان بدهد.
به نقل از آی‌ای، این فسیل متعلق به یک دایناسور گیاه‌خوار نوک‌اردکی است که حدود ۶۶ تا ۷۰ میلیون سال پیش در منطقه‌ای که امروزه رومانی نامیده می‌شود، زندگی می‌کرد. این یافته‌ها این احتمال را مطرح می‌کنند که تومورهای باستانی می‌توانند به کشف منشأ مولکولی سرطان کمک کرده و راهنمای درمان‌های آینده باشند.
رازهای سلول‌های باستانی
ایده این تحقیق در سال ۲۰۱۶، زمانی که پروفسور «جاستین استبینگ»(Justin Stebbing) متخصص سرطان‌شناسی در «ARU»، مقاله‌ای درباره یک فسیل دایناسور با توموری در آرواره‌اش خواند، شکل گرفت. این تومور موسوم به «آملوبلاستوما»(ameloblastoma) است و یک تومور خوش‌خیم است که در انسان نیز رخ می‌دهد. این تومور کنجکاوی درباره شباهت‌های مولکولی بین سرطان‌های باستانی و مدرن را برانگیخت.
یک تیم چند رشته‌ای متشکل از دکتر «بیانکاستلا سرزر»(Biancastella Cereser) و پروفسور «پرمود چاندراسینگه»(Pramodh Chandrasinghe)، این فسیل را به دست آورده و بررسی دقیق آن را آغاز کردند. دکتر «سرزر» می‌گوید: ما آن را به اینجا برگرداندیم و با یک مته بسیار ریز، آن را سوراخ کردیم.
این تیم با استفاده از یک میکروسکوپ بسیار پیشرفته، ساختارهایی را شناسایی کرد که شبیه به گلبول‌های قرمز در استخوان فسیل بودند.
«استبینگ» خاطرنشان کرد: فسیل‌ها بیشتر برای بررسی ساختارهای سخت مانند صدف و استخوان مفید بودند، اما اکنون می‌دانیم که اگر بخواهیم به بلوک‌های سازنده حیات یا سرطان نگاه کنیم، می‌توانیم بافت‌های نرم را نیز ببینیم. ما در واقع می‌توانیم گوشت سرطان را ببینیم.
این شواهد باستانی فرصتی نادر برای مطالعه عوامل محیطی طولانی‌مدت ارائه می‌دهد که ممکن است سرطان را در طول میلیون‌ها سال شکل داده باشند. این یافته‌ها این احتمال را افزایش می‌دهند که بافت‌های نرم و اجزای سلولی بیشتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد در بقایای باستانی حفظ شده باشند.
عمر طولانی پروتئین‌ها
دانشمندان بر این باورند که با شناسایی پروتئین‌ها و نشانگرهای زیستی حفظ‌شده، می‌توانند به بینش‌هایی در مورد بیماری‌هایی که موجودات ماقبل تاریخ را تحت تأثیر قرار داده‌اند، از جمله سرطان دست یابند و بر درمان‌های آینده برای انسان تأثیر بگذارند.
«استبینگ» گفت: پروتئین‌ها به ویژه آنهایی که در بافت‌هایی مانند استخوان یافت می‌شوند، پایدارتر از دی‌ان‌ای هستند و کمتر در معرض تخریب و آلودگی قرار می‌گیرند. این امر آنها را به مشخصه‌های ایده‌آلی برای مطالعه بیماری‌های باستانی از جمله سرطان در نمونه‌های دیرینه‌شناسی تبدیل می‌کند.
در حالی که فرهنگ عامه اغلب تصور می‌کند که می‌توان با استخراج دی‌ان‌ای دایناسورها، این موجودات را دوباره زنده کرد، «استبینگ» صراحتا ادامه داد: ما نمی‌توانیم دی‌ان‌ای را از فسیل استخراج کنیم، زیرا در طول زمان و هوازدگی تجزیه شده است، اما ما پروتئین‌هایی را در بافت‌های نرم پیدا کردیم که می‌توانند در طول زمان زنده بمانند.
این تیم معتقد است که مطالعه سرطان در چنین موجودات باستانی می‌تواند به دانشمندان در درک نقش محیط زیست در سرطان کمک کند و در نهایت به درمان‌های بهتر برای انسان منجر شود.
دانشمندان همچنین بر اهمیت حفاظت از فسیل‌ها تأکید می‌کنند و خواستار هماهنگی تلاش‌های بلندمدت برای حفاظت از فسیل‌ها به منظور اطمینان از دسترسی آنها در آینده به نمونه‌هایی که برای تحقیقات مولکولی پیشرفته مناسب هستند، شدند.
این مطالعه در مجله Biology منتشر شده است.
منبع: ایسنا
