گلستان سعدی؛ درسی از استاد سخن: «به هر کسی رفیق نگویید!»

فرادید| سعدی گلستان را در اردیبهشت‌ماه سال 655 و 656 هجری سرود و دو تا از حکمت‌آموزترین و در عین حال شیرین‌ترین آثار ادبیات فارسی را به وجود آورد. شاید همین شیرینی و پندآموزی این دو اثر سعدی است که باعث شده است که استاد اصغر دادبه معتقد باشند که مدخل آشنایی با ادبیات فارسی باید بوستان و گلستان سعدی باشد.

به گزارش فرادید، گلستان، هشت باب دارد که هر باب آن موضوع خاصی دارد. سعدی آنچنان حکمت را با شیرین‌سخنی پیوند داده است که مخاطب از هر سطر  آن لذت خواهد برد. تا پیش از سعدی نثر مسجع فارسی، با وجود این که هرگز از شیرینی تهی نبود، اما سرشار از تکلف و زیاده‌روی بود. نمونه بارز چنین متنی را می‌توان مقامات حمیدی دانست که با وجود این که مورد پسند بسیاری از شعرا و ادیبان زمان خود و پس از خود واقع شد، اما به دلیل همین زیاده‌روی‌ها در نهایت به مقامی که گلستان در ادامه یافت، حتی نزدیک هم نشد.

باب هشتم: در آداب صحبت

گلستان سعدی از منظر تنوع موضوع بسیار گسترده است. سعدی در این کتاب از هر دری سخنی دارد و الحق که هر کدام از آن‌ها درس زندگی است. حکایتی که امروز برای شما انتخاب کرده‌ایم حکایتی است در باب اصول رفاقت و دوستی که شاید کمتر کسی به آن توجه داشته باشد. سعدی در حکایتی بسیار کوتاه درس بسیار مهمی درباره اصول رفاقت و دوستان حقیقی به ما می‌دهد تا بتوانیم علاوه بر شناخت بهتر دوستان حقیقی‌مان، خود ما هم به دوستان با معرفت‌تری تبدیل بشویم. در ادامه این حکایت مهم و کوتاه را بخوانید:

هر که با دشمنان صلح می‌کند سر آزار دوستان دارد.

بشوی ای خردمند از آن دوست دست

که با دشمنانت بود هم‌نشست