بوستان سعدی؛ درسی از شیخ اجل: «چرا باید به اندازه حرف بزنیم؟»

فرادید| سعدی بوستان و گلستان را در اردیبهشت‌ماه سال 655 و 656 هجری سرود و دو تا از حکمت‌آموزترین و در عین حال شیرین‌ترین آثار ادبیات فارسی را به وجود آورد. شاید همین شیرینی و پندآموزی این دو اثر سعدی است که باعث شده است که استاد اصغر دادبه معتقد باشند که مدخل آشنایی با ادبیات فارسی باید بوستان و گلستان سعدی باشد.

به گزارش فرادید، تنوع داستان‌ در آثار سعدی بسیار زیاد است. او هر بار داستان جدیدی برای گفتن دارد و الحق که هر بار به زیباترین شکل ممکن این کار را انجام می‌دهد. لطف سخن او باعث می‌شود که مخاطب علاوه بر یادگیری لذت هم ببرد. بوستان نخستین اثر سعدی است و سعدی این منظومه عظیم را در سفر نوشت و یکی از ماندگارترین آثار ادبیات فارسی را به آحاد مرد جهان هدیه کرد.

باب هفتم: در عالم تربیت

در بسیاری از مواقع زیاده‌گویی می‌تواند انسان را به دردسر بیندازد. انسان عاقل به اندازه و به جا حرف می‌زند.

عَضُد را پسر سخت رنجور بود

شکیب از نهادِ پدر دور بود

 

یکی پارسا گفتش از رویِ پند

که بگذار مرغانِ وحشی ز بند

 

قفس‌های مرغِ سحر‌خوان شکست

که در بند ماند چو زندان شکست؟

 

نگه داشت بر طاقِ بُستان سَرای

یکی نامور بلبلِ خوش‌سُرای

 

پسر صبحدم سویِ بستان شتافت

جز آن مرغ بر طاقِ ایوان نیافت

 

بخندید کای بلبلِ خوش‌نفس

تو از گفتِ خود مانده‌ای در قفس

 

ندارد کسی با تو ناگفته کار

ولیکن چو گفتی دلیلش بیار

 

چو سعدی که چندی زبان بسته‌بود

ز طعنِ زبان‌آوران رَسته بود

 

کسی گیرد آرامِ دل در کنار

که از صحبتِ خلق گیرد کنار

 

مکُن عیبِ خلق، ای خردمند، فاش

به عیبِ خود از خلق مشغول باش

 

چو باطل سُرایند مگمار گوش

چو بی‌ستر بینی بصیرت بپوش