درسی مهم از مثنوی معنوی مولانا: «فریب ظواهر را نخوریم»

فرادید| اوج عرفان مولانا در مثنوی معنوی نشو و نما پیدا می‌کند. این منظومه عظیم که دربردارنده 424 حکایت عرفانی است، علاوه بر زیبایی‌های ادبی و هنری می‌تواند درس‌های بسیار مهمی برای ما داشته باشد.

به گزارش فرادید، مولانا، مثنوی معنوی را بین سال‌های 662 تا 672 و به در خواست یکی از شاگردانش به نام حسام‌الدین حسن چلبی نوشت. مثنوی معنوی در شش دفتر تالیف شده است که مجموع ابیات آن به 25632 بیت می‌رسد. عنوان این کتاب برآمده از قالبی است که مولانا برای بیان عقاید عرفانی خود از آن استفاده کرده است. قالب مثنوی به نوعی از شعر می‌گویند که هر بیت آن دارای قافیه‌ای جداگانه است.

دفتر اول مثنوی

مولانا در بخشی از مثنوی که امروز برای شما در نظر گرفته‌ایم، به ما توصیه می کند که فریب ظواهر را نخوریم.

چند صورت آخر ای صورت‌پرست

جان بی‌معنیت از صورت نرست

گر بصورت آدمی انسان بدی

احمد و بوجهل خود یکسان بدی

نقش بر دیوار مثل آدمست

بنگر از صورت چه چیز او کمست

جان کمست آن صورت با تاب را

رو بجو آن گوهر کم‌یاب را

شد سر شیران عالم جمله پست

چون سگ اصحاب را دادند دست

چه زیانستش از آن نقش نفور

چونک جانش غرق شد در بحر نور

وصف و صورت نیست اندر خامه‌ها

عالم و عادل بود در نامه‌ها

عالم و عادل همه معنیست بس

کش نیابی در مکان و پیش و پس

می‌زند بر تن ز سوی لامکان

می‌نگنجد در فلک خورشید جان