بیل مکانیکی به طور تصادفی «شمشیر هزارساله» را از رودخانه بیرون آورد

فرادید| این شمشیر که به «شمشیر لینسخوتن» شهرت یافته، یک متر طول دارد، عرض آن ۱۷ سانتی‌متر و وزنش ۸۴۰ گرم است. این شمشیر دو لبه است و قبه‌ی فندوقی‌شکل دارد که در شمشیرهای ساخته‌شده توسط آهنگران فرانکی بین سال‌های ۱۰۵۰ تا ۱۱۵۰ رایج بوده است. شمشیرهایی با این طرح در غرب، شمال و شرق اروپا نیز یافت شده‌اند. 

به گزارش فرادید، این شمشیر روز یک مارس ۲۰۲۴ در جریان عملیات ساخت یک دیواره پشت‌بند جدید کنار رودخانه‌ی «کورت لینسخوتن» کشف شد. بیل مکانیکی در این بخش باید برای تعویض دو ورودی آب به عمق بیشتری می‌رفت. وقتی سطل آن از بستر رودخانه بالا آمد، قطعه‌ی فلزی و نوک‌تیزی از آن بیرون زده بود. 

پیمانکار پروژه احتمال باستانی بودن شیء را شناسایی کرد و مقامات شهرداری مونتفورت را از آن باخبر کرد. آن‌ها نیز باستان‌شناسانی از سازمان محیط زیست منطقه اوترخت را فراخواندند تا بدون درنگ اقدامات لازم برای جلوگیری از تخریب فوری شمشیر پس از تماس با اکسیژن را آغاز کنند. 

در جریان این فرآیند، پژوهشگران به جزئیات بیشتری از شمشیر پی بردند. تصویربرداری با اشعه ایکس نشان داد بقایای چوب و چرم هنوز روی دسته شمشیر باقی مانده که احتمال دارد وابسته به پوشش نخستین آن باشد. این شمشیر که با وجود طول یک متری، تنها ۹۰۰ گرم وزن دارد، انگار به شکل اختصاصی برای مالک آن ساخته شده باشد. والنتاین، یکی از کارشناسان گفته: «شمشیر به شکل شگفت‌آوری سبک است که گواه احتمالِ باکیفیت و خوش‌دست بودن آن است.» 

ویژگی نادر این شمشیر، وجود دو نقش برجسته زینتی (نقوش فلزی با جنس متفاوت از تیغه) در دو سوی تیغه و درست زیر قبضه است. در یک سو، نوارهای باریکی از برنز به شکل چرخ خورشید (دایره‌ای با صلیب درون آن) چیده شده‌اند که نمادی کهن است. در سوی دیگر، پنج مربع درون یک دایره به هم چسبیده‌اند که نماد «گره بی‌پایان» است. این نشان در عصر وایکینگ‌ها (۸۰۰ تا ۱۱۰۰ میلادی) طلسمی برای محافظت و نشان‌دهنده‌ی دوستی و وفاداری شکست‌ناپذیر بوده است. در هر دو سوی تیغه، سه نوار موازی برنزی نیز کنار این نقوش حک شده‌اند. 

از آنجا که شهرداری مونتفورت پروژه دیوار پشت‌بند را سفارش داده بود، مالکِ نیمی از شمشیر محسوب می‌شود و نیم دیگر از آنِ املاک لینسخوتن است که زمین کشف‌شده مال آن‌هاست. این دو نهاد شمشیر را به موزه ملی آثار باستانی اهدا کردند تا هم نگهداری بلندمدت آن در دست متخصصان باشد و هم در معرض دید عموم قرار گیرد.

مترجم: زهرا ذوالقدر