سفر در زمان؛ کا.گ.ب بلافاصله پس از ترور کندی از همه چیز آگاه بود

در اکتبر ۲۰۲۵، روسیه اسناد پیش‌تر محرمانه مربوط به ترور رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده، جان اف. کندی، را در اختیار کنگره آمریکا قرار داد. این پرونده شامل تلگراف‌ها و گزارش‌های دیپلمات‌ها، مصاحبه‌ها و مکاتبات رهبران شوروی با سیاستمداران آمریکایی و نیز مواد تحلیلی کا.گ.ب مربوط به سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۴ است.

نسخه آمریکایی ماجرا این است که «کمونیست» لی هاروی اسوالد ظاهرا در سال ۱۹۵۹، هنگام اقامت در مینسک، توسط کا.گ.ب جذب شده بود. او به عنوان گردشگر از طریق فنلاند به شوروی رسیده و درخواست پناهندگی سیاسی داده بود. سپس در سال ۱۹۶۲ به آمریکا بازگشت تا رئیس‌جمهور این کشور را ترور کند و «بی‌اعتمادی و سردرگمی» را در اوج جنگ سرد در جامعه آمریکا گسترش دهد.

با این حال، اسناد محرمانه‌زدایی‌شده که در وبگاه jfkfacts.substack.com قابل دانلود است، نشان می‌دهد مسکو معتقد بوده این اقدام یک تحریک سازمان‌یافته بوده است؛ تلاشی برای «برانگیختن موجی از احساسات ضدکمونیستی در ایالات متحده» و از بین بردن آرام‌سازی روابط پس از بحران کارائیب.

این پرونده شامل گزارشی از آناتولی دوبرینین، سفیر وقت اتحاد جماهیر شوروی در واشنگتن، است که در ۲۴ نوامبر ۱۹۶۳ [3 آذر 1342] به وزارت خارجه نوشت:

«این واقعه (ترور کندی) نشانه‌های یک انتقال قدرت برنامه‌ریزی‌شده را دارد. کندی توسط نیروهایی برکنار شد که سیاست آرام‌سازی او را تهدید می‌دیدند.»

در مسکو، مشتریان احتمالی این اقدام «بازهای» بخش اطلاعاتی و ارتش تلقی می‌شدند؛ همان کسانی که پس از شکست حمله به کوبا، نزدیکی کندی به مسکو را خیانت می‌دانستند.

تحلیلگران شوروی تقریبا همگی اسوالد را مهره‌ای در یک بازی بزرگ ارزیابی کرده‌اند.

در یادداشت کا.گ.ب آمده است: «حذف سریع اسوالد توسط جک رابی ثابت می‌کند که می‌خواستند او را برای همیشه به سکوت وادارند.»

این پرونده به فیلم‌برداری آماتوری یکی از شاهدان عینی اشاره دارد «که نشان می‌دهد دو نفر به رئیس‌جمهور شلیک کرده‌اند.» همچنین، مأموران امنیتی شوروی یادآور شدند که اف‌بی‌آی دو هفته پیش از قتل، اسوالد را بازجویی کرده بود، بی‌آن‌که پلیس دالاس را مطلع سازد؛ اقدامی که نقض مقررات داخلی محسوب می‌شد.

یکی دیگر از شواهد توطئه، به روایت کا.گ.ب، بیانیه وزارت دادگستری ایالات متحده در ۲۷ نوامبر ۱۹۶۳ [6 آذر 42] بود که اعلام می‌کرد «هیچ مدرکی» دال بر حضور سایر شرکت‌کنندگان در قتل در جریان تحقیقات مقدماتی وجود ندارد.

کا.گ.ب همچنین مجموعه‌ای از شواهد دقیق گردآوری کرد که درگیر بودن اسوالد در این قتل را زیر سؤال می‌بُرد. به عنوان نمونه، یکی از شاهدان از خوابگاه محل اقامت اسوالد اظهار داشت که او را اندکی پس از ساعت ۱۲:۴۵ ظهر روز ۲۲ نوامبر دیده که به خانه برگشته است — فقط چند دقیقه پیش از وقوع اقدام به شلیک. اما محققان آمریکایی ادعا کردند در همان زمان او «در انبار کتب درسی مدرسه، حدود ۱۲ بلوک دورتر از محل سوءقصد» بوده است.

بررسی بالستیک نیز ساختگی تشخیص داده شد، زیرا گلوله‌ای که از میان دو بدن (کندی و همراه او) عبور کرده بود «عملا هیچ تغییر شکلی» نداشت. تحلیل‌گران کا.گ.ب همچنین خاطرنشان کردند که با «تفنگ قدیمی ایتالیایی» که ظاهرا سلاح قتل معرفی شده بود، امکان شلیک سه گلوله دقیق در پنج ثانیه - آن‌هم با مهارت پایین اسوالد به عنوان تیرانداز - وجود نداشت.

تحلیلگران ارشد کا.گ.ب، سناریوی حذف فیزیکی اسوالد را نیز در نظر گرفته بودند. با وجود تدابیر امنیتی، حلقه‌های محاصره پلیس و مراقبت‌ها، عامل قتل که با باندهای جنایت سازمان‌یافته ارتباط داشت، موفق شد او را از میان بردارد.

چکیست‌های شوروی در جمع‌بندی خود نوشتند: «این سهل‌انگاری نیست، بلکه اقدامی از پیش طراحی‌شده است.»

اسناد مربوط به اقامت اسوالد در مینسک به ‌طور جداگانه ارائه شده و درخواست او برای پناهندگی سیاسی نیز ضمیمه است. کا.گ.ب این درخواست را «نامناسب» دانسته و به بی‌ثباتی روانی او اشاره کرده است (او پس از رد درخواست تابعیت، رگ دست خود را زد) و همچنین به نبود اعتقاد کمونیستی. در گزارشی به مقامات حزبی آمده که اسوالد «به ‌قدر کافی بررسی نشده» و به همین دلیل جذب او انجام نشد. با این حال، مطابق با آن‌چه در پرونده آمده، در مینسک برایش شغلی مناسب با حقوق قابل ‌قبول و مسکن رایگان فراهم شده بود.

در پرونده، یادداشت او به کنسولگری آمریکا نیز موجود است که در آن درخواست کرده بود در سال ۱۹۶۲ اجازه بازگشت به کشورش را بدهند. بدین ترتیب، این پرونده همان ادعای مسکو در سال ۱۹۶۳ را تأیید می‌کند: اسوالد مأمور کا.گ.ب نبوده است.

براساس نتایج این گزارش، رهبری سیاسی اتحاد شوروی به این نتیجه رسید که ترور کندی یک تحریک عمدی بوده که مجتمع نظامی–صنعتی آمریکا در آن ذی‌نفع بوده تا مسیر کندی برای برقراری روابط با شوروی ـ پس از حل بحران کارائیب و امضای «پیمان منع آزمایش‌های هسته‌ای» در سال ۱۹۶۳ ـ متوقف شود.

مسکو متوجه شد که در واشنگتن «بازها» بار دیگر کنترل اوضاع را در دست گرفته‌اند، بنابراین هرگونه کمک به تحقیقات نه‌تنها بی‌فایده، بلکه به‌ مثابه «پنهان کردن ردپاها» تلقی خواهد شد.

منبع: خبرآنلاین