«خوک‌های جهنمی» که 30 میلیون سال پیش استخوان‌ها را خرد می‌کردند

فرادید| براساس یافته‌های تازه، گونه‌های بزرگ‌تر این حیوانات حدود ۳۰ میلیون سال پیش احتمالاً استخوان‌ها و مواد سخت را خرد می‌کردند، در حالی که گونه‌های کوچک‌تر بیشتر بافت‌های نرم مانند گوشت را می‌جویدند.

به گزارش فرادید؛ آرکئوتریوم‌ها، با نام علمی Archaeotherium به معنی «جانور باستانی»، شبیه خوک بودند اما می‌توانستند در حالت ایستاده قدی اندازهٔ انسان داشته باشند و بیش از ۱۰۰۰ کیلوگرم وزن پیدا کنند.

پژوهشگران از سال ۱۸۵۰ این جانور را می‌شناختند، اما تحلیل تازهٔ دندان‌ها نشان می‌دهد رژیم غذایی آن‌ها متنوع‌تر از تصور گذشته بوده است. بررسی میزان ساییدگی دندان‌ها نشان داد گونه‌های بزرگ‌تر استخوان و مواد سفت را خرد می‌کردند و گونه‌های کوچک‌تر بیشتر مواد نرم را می‌بریدند.

آرکئوتریوم‌ها از حدود ۳۷ تا ۲۳ میلیون سال پیش در آمریکای شمالی می‌زیستند. با وجود ظاهر شبیه خوک، آن‌ها خویشاوند نزدیک‌تر نهنگ‌ها و اسب‌آبی‌ها بودند تا خوک‌های امروزی. سر این جانوران حدود ۳۰ درصد طول کل بدن را تشکیل می‌داد، اما مغز بسیار کوچکی داشتند.

ووتن می‌گوید: «نسبت اندازهٔ مغز به بدن در آرکئوتریوم شبیه خزندگان است؛ بنابراین جانوران بسیار کم‌هوشی بودند».

برخی پژوهش‌ها قبلاً حدس زده بودند که این جانور می‌توانسته شکارچی، لاشه‌خوار یا گیاه‌خوار باشد. جای دندان‌های آن روی فسیل‌های «پئوبرُتِریوم» (شترسانان کوچک) نشان می‌دهد ممکن است آرکئوتریوم این جانوران را شکار کرده و لاشه را برای استفادهٔ بعدی ذخیره می‌کرده است.

در پژوهش تازه، ووتن و لاریسا دسانتیس مجموعه‌ای از دندان‌های آرکئوتریوم را از ایالت‌های مختلف آمریکا، از جمله نبراسکا، داکوتای جنوبی، اورگن و کلرادو بررسی کردند. آن‌ها از روش «تحلیل بافت میکروساییدگی دندان» استفاده کردند؛ یعنی ساخت اسکن‌های سه‌بعدی از سطح دندان برای مشاهدهٔ الگوی فرسایش.

نتیجهٔ کلی این بود که آرکئوتریوم‌ها از نظر الگوی جویدن شبیه پِکاری‌ها (خوک‌مانندهای امروزی آمریکایی) بودند که غذا را با دندان‌هایشان می‌بُرند. اما گونه‌های بزرگ‌تر ساییدگی دندانی شبیه شیرها و کفتارها داشتند؛ یعنی الگوی خرد کردن استخوان.

دسانتیس می‌گوید: «خیلی جالب است که بزرگ‌ترها توانایی خرد کردن استخوان دارند، اما کوچک‌ترها ندارند».

دانشمندان می‌گویند الگوی خرد شدن دندان‌ها می‌تواند به این معنا باشد که گونه‌های بزرگ‌تر احتمالا بیشتر لاشه‌خواری می‌کردند یا گیاهان سخت‌تر مثل ریشه‌ها و ساقه‌های چوبی را می‌جویدند. در مقابل، گونه‌های کوچک‌تر احتمالاً غذاهای نرم‌تر مانند برگ و علف را ترجیح می‌دادند.

البته این تحلیل تنها بافت کلی غذا را نشان می‌دهد، نه اینکه دقیقاً چه‌چیزی خورده‌اند. ووتن قصد دارد در مرحلهٔ بعد از روش ایزوتوپ کلسیم استفاده کند تا بفهمد آیا واقعاً استخوان هم بخشی از رژیم غذایی این جانور بوده است یا نه.