محل «قصابی ماموت‌ها» بعد از 25 هزارسال از زیر خاک بیرون آمد
بقایای استخوان‌های قصابی‌شدۀ دست‌کم پنج ماموت در منطقۀ لانگمانرزدورف اتریش کشف شده است. قدمت این بقایا به حدود 25 هزار سال قبل می‌رسد.
فرادید| باستان‌شناسان تعداد زیادی استخوان، ابزارهای سنگی و عاج‌های جداشده پیدا کرده‌اند که نشان می‌دهد انسان‌ها ۲۵ هزار سال پیش ماموت‌ها را شکار می‌کردند، گوشت آن‌ها را می‌خوردند و عاج آن‌ها را پردازش می‌کردند. دو گودال حفاری‌شده در لانگمانرزدورف با ۱۵ متر فاصله از هم، حاوی لایه‌های متراکمی از بقایای ماموت‌ها با ابزارهای سنگی میان آن‌ها بودند. در یک گودال بقایای دست‌کم دو ماموت همراه با علائم قصابی یافت شد که نشان می‌دهد این حیوانات برای مصرف گوشت توسط انسان شکار شده‌اند.
به گزارش فرادید، در گودال دیگر بقایای حداقل سه ماموت و عاج‌های کامل و جداشده کشف شد. این یافته‌ها نشان می‌دهد این دو محوطه برای فعالیت‌های متفاوتی استفاده می‌شدند؛ یکی برای قصابی و دیگری برای پردازش عاج. عاج ماموت بسیار مقاوم و سخت است و به‌راحتی نمی‌شکند یا خرد نمی‌شود. شکارچیان دوران پارینه‌سنگی از این ماده برای ساختن سرنیزه، سوزن، دسته‌ها، مهره‌ها و سایر اشیاء استفاده می‌کردند.
مارک هندل از مؤسسه باستان‌شناسی اتریش در آکادمی علوم اتریش توضیح می‌دهد:
«اینکه ما نه‌تنها استخوان‌های تک، بلکه مناطقی با استفاده گسترده پیدا کرده‌ایم که در آن چندین حیوان پردازش شده‌اند، چیزی بیش از انتظارات ما بود.» این کشفیات جدید اطلاعات ارزشمندی درباره روش‌های شکار و سبک زندگی مردم آن دوران ارائه می‌دهد.
اندکی پیش از اوج آخرین عصر یخبندان، گله‌های ماموت همچنان در مناظر اروپای مرکزی پرسه می‌زدند. آن‌ها از دره پرشلینگ نزدیک لانگمانرزدورف به‌عنوان منطقه مهاجرت و چرا استفاده می‌کردند. این یافته نشان می‌دهد مردم آن زمان درک عمیقی از عادت‌های ماموت‌ها داشته‌اند و از این دانش برای شکار موفقیت‌آمیز استفاده کرده‌اند. شواهد این شکارها هنوز هم در قالب استخوان‌های فراوان ماموت و ابزارهای سنگی کشف‌شده مشهود است.
لانگمانرزدورف (Langmannersdorf) یکی از مهم‌ترین مکان‌های باستانی پارینه‌سنگی در اتریش محسوب می‌شود و جوان‌ترین مکان در اروپای مرکزی با حجم قابل‌توجهی از استخوان‌های ماموت است. این مکان نخستین بار سال ۱۹۰۴ کاوش شد و آخرین مرحله حفاری آن از ماه گذشته آغاز شده است.
در حال حاضر، از روش‌های بین‌رشته‌ای مدرن استفاده می‌شود: افزون بر تحلیل ابزارهای سنگی و زخم‌های ناشی از شکار، DNA باستانی و ایزوتوپ‌های پایدار روی دندان‌ها و استخوان‌های ماموت‌ها بررسی می‌شوند. همچنین روش‌های تاریخ‌گذاری رادیومتریک و مدل‌سازی جمعیت‌شناختی دوران باستان انجام می‌شود. بازسازی شرایط محیطی گذشته به درک بهتر از زندگی در آن زمان کمک می‌کند.
مترجم: زهرا ذوالقدر
