کشف کوزه‌های سالم در مقبرۀ 2600 ساله‌ای که به شکل «خانه» ساخته شده است
باستان‌شناسان یک آرامگاه اتروسکی ۲۶۰۰ ساله را نزدیک «سان جولیانو» ایتالیا گشودند و دریافتند که این آرامگاه در طول قرن‌ها از غارت در امان مانده و کاملا دست‌نخورده باقی مانده است. («اتروسکی» تمدن بخشی از مردمان ایتالیا پیش از شکل گیری تمدن رومی است).
فرادید| درون این آرامگاه، چهار نفر روی تخت‌های سنگی تراشیده قرار داشتند و اطرافشان بیش از ۱۰۰ شیء تدفینی مانند سفالینه‌ها، سلاح‌ها، زیورآلات برنزی و دوک‌های نقره‌ای ظریف کشف شد. این آرامگاه در محوطه باستانی «گورستان سان جولیانو»، نزدیک ۷۰ کیلومتری شمال‌غرب رم است.
به گزارش فرادید،این کاوش به سرپرستی داویده زوری، دانشیار دانشگاه بایلور و با همکاری نهادهای میراث فرهنگی ایتالیا انجام شد. تیم او به کمک روش‌های مدرن، همه لایه‌ها و اشیاء را پیش از جابه‌جایی مستندسازی کرد.
بیشتر آرامگاه‌های این منطقه مدت‌ها پیش غارت شده‌اند؛ از این‌رو این مقبره‌ی بسته و دست‌نخورده، بافت و زمینه‌ای را حفظ کرده که همواره از دست می‌رود. این بافت به دانشمندان کمک می‌کند اشیاء را با صاحبانشان و جای دقیق‌شان مرتبط کنند.
تا کنون دست‌کم ۷۴ ظرف سفالی کمابیش سالم شناسایی شده است. همچنین بقایای پارچه روی یک سنجاق برنزی، یافته‌ای نادر و ارزشمند برای مطالعه‌ی منسوجات باستانی است.
زوری گفته: «این آرامگاهِ کاملاً مهروموم‌‌شده کشفی کم‌نظیر برای باستان‌شناسی اتروسکی است. در منطقه‌ی کوهستانی داخلی ایتالیا، جایی که تیم فعالیت می‌کند، تاکنون هیچ مقبره‌ی حفظ‌شده‌ای از این دوره با تکنیک‌های مدرن کاوش نشده است.»
آنچه اتروسک‌ها در آرامگاه باقی گذاشتند
اتروسک‌ها پیش از جمهوری روم، تمدن مرکز ایتالیا را شکل دادند و اندیشه‌هایی به جای گذاشتند که بعدها بخشی از فرهنگ رومی شد. شهرهایشان بازرگانیِ گسترده داشت و هنر و آیین‌های مذهبی‌شان بر همسایگان اثر می‌گذاشت.
آرامگاه‌های خانه‌مانند که در دل سنگ‌های آتشفشانی تراشیده می‌شدند، از ویژگی‌های معماری تدفینی اتروسکی هستند. فضای داخلی آن‌ها بیشتر شبیه خانه‌ها بود: تخت‌های تراشیده، نیمکت‌ها و دیوارهای تزیین‌شده.
آن‌ها در درون گورها بیشتر سفالینه‌های غذا و نوشیدنی، زیورآلات شخصی، سلاح و ابزار می‌گذاشتند. این اشیاء به پژوهشگران کمک می‌کند نقش‌های اجتماعی، رژیم غذایی و شبکه‌های دادوستد را بازسازی کنند.
سان جولیانو به تنوع گونه‌های آرامگاه‌هایش مشهور است؛ تنوعی که پارک منطقه‌ای آن‌ها را ثبت و مستند کرده است.
جایگاه سان جولیانو در تاریخ
سان جولیانو درون پارک مارتورانوم است؛ سرزمینی با لایه‌هایی از فعالیت انسانی از عصر برنز تا قرون وسطی. این فلات بر فراز دره‌هایی است که جاده‌ها، مزارع و گورستان‌ها را در خود جای داده بودند.
پژوهشگران بررسی کرده‌اند که چگونه این منطقه از یک مرکز شهری اتروسکی به دژی قرون‌وسطایی تبدیل شد. نتایج چند سال کار میدانی آنان در پژوهشی در سال ۲۰۱۸ منتشر شد.
جوامع اتروسکی قرن‌ها پیش از گسترش روم شکوفا بودند، اما تا قرن یکم پیش از میلاد، اتروسک‌ها در دولت روم ادغام شدند و ساختارها و زندگی روزمره‌شان دگرگون شد.
آرامگاه‌ها و بقایای سکونتی سان جولیانو به این دلیل ارزشمند هستند که پیوستگی و تغییرات تاریخی را در طول این بازه‌ی طولانی نشان می‌دهند. کشفیات بدست‌آمده از فضاهای مهرو وم‌شده نقاط اتکای قابل‌اعتمادی به این نقشه‌ی تاریخی می‌افزایند.
روش‌های مطالعه‌ی آرامگاه
پژوهشگران پیش از برداشتن هر شیء، آرامگاه را با عکاسی دقیق، نقشه‌برداری و یادداشت‌برداری مستند کردند. این کار پیوند میان اشیاء و بقایا را برای تحلیل‌های بعدی حفظ می‌کند.
اسکلت‌ها از دید سن، جنسیت، وضعیت سلامت و نشانه‌های فشار یا بیماری بررسی خواهند شد. همچنین نمونه‌هایی از دندان و استخوان برای بررسی ایزوتوپی گرفته می‌شود تا رژیم غذایی و جابه‌جایی‌های فرد در طول عمر روشن شود.
اشیاء نیز از دید جنس، بقایای مواد و منشأ مطالعه می‌شوند تا شیوه‌ی استفاده و محل تولیدشان روشن شود. چینش آن‌ها روی تخت‌های سنگی می‌تواند نقش‌های درون گروهی و ترتیب تدفین‌ها را آشکار کند.
زوری افزود: «تیم کاوش آرامگاه را به پایان رسانده، اما مطالعه و تحلیل داده‌های باستان‌شناختی این کشف شگفت‌انگیز تازه آغاز شده است. کار در آزمایشگاه برپایه داده‌های میدانی ادامه خواهد یافت تا پرسش‌های تازه‌ای آزموده شوند.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
