عکس؛ سفر در زمان؛ استاد شجریان پای نی نوازی غلام افشار؛ خاندان‌های معروف این محله را بشناسید
خاندان نصیری‌ها، نفرها، شیرازی‌ها، روغنی‌ها، صفی نژادی‌ها، افشارها، ابو ترابی‌ها، قاسم، سبزعلی و بسیاری دیگر سال‌هاست خاطرات دو محله نفرآباد- هاشم آباد را زیسته و تا به امروز حفظ کرده‌اند.
معروف‌ترین خاندان محله نفرآباد - هاشم آباد خاندان نصیری‌ها بودند. خاندانی که لقب صاحب‌جمعی را نیز با خود همراه داشتند. نصیرها از اربابان خوش‌نام و نیک‌اندیش ری بوده و زمین‌ها و املاک زیادی داشتند.
میر حسین موسوی که درزمینه محله‌های نفرآباد و هاشم آبادی تحقیق و پژوهش می‌کند می‌گوید: «خاندان نصیری ریشه در سلسله صوفیه دارند. لقب صاحب‌جمع از زمان صفویه به آنها داده شده است. زمانی که درباریان صفوی به ری آمده و در کاروانسراهای آنجا همچون کاروانسرای شاه‌عباسی ساکن می‌شدند این صاحب‌جمع‌ها مسئولیت رسیدگی به شترهای آنها را بر عهده داشتند. البته این لقب در زمان مغول هم در ایران باب بود و به مسئولان اخذ مالیات تعلق می‌گرفت. صاحب‌جمع‌های صفویه زمانی که به ری آمدند به کارهایی همچون خیاطی، مالیاتچی و نگه داری شتر نیز پرداختند. »
خاندان نفرو شیرازی نیز از طایفه‌های بزرگ محله هستند. مرضیه رحمانی مدیر گروه تحقیق و پژوهش محله نفرآباد-هاشم‌آباد از خاندانی به نام افشارها در هاشم‌آباد می‌گوید که بسیار به شعر و شاعری علاقه داشتند. او می‌گوید: «افشارها به شاهنامه‌خوانی و حافظ خوانی در محله معروف بودند. آنها از شیراز به ری آمده بودند. فردی از این خاندان به نام غلام افشار بسیار به موسیقی علاقه‌مند بود و خوب نی می‌نواخت. به‌خصوص استاد نواختن نی هفت‌بند بود. آوازه او تا جایی پیش رفت که یک‌بار استاد محمدرضا شجریان برای شنیدن نی نوازی او به اینجا آمد.»
از دیگر خاندان معروف هاشم‌آباد خاندان روغنی بودند. از بزرگان این خاندان می‌شود ازآقا میر روغنی نام برد. رحمانی درباره این خاندان می گوید: «خاندان نی قبلا به شاه چراغی معروف بودند. از شاه چراغ شیراز به ری آمده و آنجا ماندگار شده بودند. اهالی ارادت خاصی به این خانواده داشتند. قدیمی ها تعریف می کنند روزی پسری از این خاندان را به حرم شاه عبدالعظیم (ع) می فرستند تا روغن چراغ بیاورد. پسربچه به هر دلیلی ان پول را گم می کند و ظرف روغن را با آب حوض حرم پر می کند و ان را داخل چراغ می ریزند. بعد ازمدتی متوجه می شوند این روغن تمامی ندارد و هرچه می سوزد تمام نمی شود. اهالی از این پس به آنها لقب روغنی می دهند. بسیار در نزد اهالی محبوب و محترم هستند.»
منبع: همشهری
