نقد فیلم The Old Way؛ اثر چینی با رنگ و بوی انتقام و کمدی

فیلم The Old Way روایتگر داستان سلحشور و یاغی چینی پنگ یی‌نان است که در پی سال‌ها زندگی در سایه ولگردی و قداره‌بندی، قدم در مسیری قدیمی و آشنا از جنس انتقام و خون‌خواهی می‌گذارد. حضور زنی مرموز به نام ژوانگ یئه و ماجرای ربوده شدن او به عنوان یک عروس، او را وارد این چرخه می‌کند، که به نوعی یادآور هدف اصلی‌ اوست.

در The Old Way تم مرکزی فیلم بر محور انتقام، میراث خشونت و تلاش برای بازتعریف هویت فردی استوار است. فیلم درون‌مایه‌های آشنای انتقام و جستجوی هویت در بستر خشونت، در دل داستان قرار گرفته‌اند، اما فیلم در اجرای مفاهیم، ساختار روایت و تعمیق شخصیت‌ها از یک مرز مشخص فراتر نمی‌رود. The Old Way در پرداخت این درونمایه‌ها چندان ژرف نمی‌شود، و یک سطح مشخص و قابل انتظار را نمایش می‌دهد. روایت ساختار خطی دارد و بیش از حد به الگوهای ژانری تکیه می‌کند؛ به‌ویژه در پردازش گره‌افکنی‌ها و اوج داستانی، که قابل پیش‌بینی هستند.

پنگ، کاراکتر اصلی در The Old Way حضوری قوی و درونی دارد. او شخصیتی کم‌حرف، فروخورده و از درون زخم‌خورده را به تصویر می‌کشد. اما ضعف فیلمنامه در ایجاد کشمکش‌های روانی عمیق، اجازه نمی‌دهد لایه‌های بیشتری از شخصیت او نمایان شود. شخصیت ژوانگ یئه با پتانسیل جذاب معرفی می‌شود، اما به تدریج نقش او به عنصری کاربردی و فرعی تنزل پیدا می‌کند؛ به‌طوری‌که تنها محرک خط داستانی باقی می‌ماند و عمق‌پردازی خاصی روی او صورت نمی‌گیرد. شخصیت‌های فرعی، به‌ویژه آنتاگونیست‌ها، همچون بسیاری از فیلم‌های رزمی چینی، سطحی طراحی شده‌اند؛ با انگیزه‌هایی ساده، رفتارهایی قابل پیش‌بینی و بدون رشد خاص در مسیر داستانی.

یکی از اصلی‌ترین نقاط ضعف شخصیت‌پردازی درThe Old Way به کاراکترهای فرعی، به‌ویژه لی وو و ما مینگ، مربوط می‌شود. این دو شخصیت به‌عنوان هم‌دستان پنگ یینان معرفی می‌شوند و انتظار می‌رود که نقش مهمی در پیشبرد داستان و ایجاد پویایی گروهی داشته باشند. با این حال، فیلم در ارائه پیش‌زمینه، انگیزه‌ها یا تحولات شخصیتی برای آن‌ها ناکام می‌ماند.

شخصیت لی وو به‌عنوان یک جنگجوی وفادار و ماهر معرفی می‌شود که در کنار پنگ ئی‌نان در مأموریت‌های خطرناک حضور دارد. با این حال، اطلاعات بسیار کمی درباره گذشته، انگیزه‌ها یا حتی ویژگی‌های شخصیتی او ارائه می‌شود. برای مثال، در صحنه‌ای که لی وو در یک مبارزه تن‌به‌تن با راهزنان شرکت می‌کند، مهارت‌های رزمی او به نمایش گذاشته می‌شود، اما مخاطب هیچ اطلاعاتی درباره اینکه چرا او به پنگ وفادار است یا چه چیزی او را به این زندگی گانگستری کشانده، دریافت نمی‌کند. این کمبود اطلاعات باعث می‌شود که لی وو بیشتر به یک ابزار روایی برای پیشبرد صحنه‌های اکشن تبدیل شود تا یک شخصیت مستقل با عمق.

ژوانگ یوئه، زنی مرموز که پیشنهاد سرقت را به پنگ یینان می‌دهد، یکی دیگر از کاراکترهایی است که از ضعف شخصیت‌پردازی رنج می‌برد. او به‌عنوان یک شخصیت کلیدی معرفی می‌شود که قرار است داستان را به سمت پیچش‌های دراماتیک هدایت کند. با این حال، فیلم در ارائه جزئیات کافی درباره گذشته، انگیزه‌ها و تحولات او کوتاهی می‌کند. اما هرچه فیلم جلوتر می‌رود نقش او متزلزل تر می‌شود.

ژوانگ یوئه در اوایل فیلم با ظاهری مرموز و جذاب وارد داستان می‌شود و با پیشنهاد سرقت از خویشاوندانش، توجه پنگ و گروهش را جلب می‌کند. این معرفی اولیه پتانسیل بالایی برای خلق یک کاراکتر پیچیده و چندلایه دارد، اما فیلم به‌سرعت از این فرصت عبور می‌کند. پس از معرفی اولیه، نقش ژوانگ یوئه به‌تدریج کم‌رنگ می‌شود و او بیشتر به یک کاتالیزور برای پیشبرد داستان تبدیل می‌شود تا یک شخصیت فعال. برای مثال، در نیمه دوم فیلم، زمانی که پنگ با دشمن قدیمی‌اش روبه‌رو می‌شود، ژوانگ یوئه تقریباً از داستان کنار می‌رود و حضورش به چند صحنه کوتاه محدود می‌شود. این موضوع باعث می‌شود که پتانسیل او به‌عنوان یک کاراکتر زن قوی و تأثیرگذار به هدر برود.

پنگ یی‌نان تقریباً در تمام صحنه‌های کلیدی فیلم حضور دارد و داستان از زاویه دید او روایت می‌شود. این موضوع، اگرچه به تقویت شخصیت اصلی کمک می‌کند، اما فرصت کافی برای توسعه دیگر کاراکترها باقی نمی‌گذارد. برای مثال، در صحنه‌ای که گروه در حال مبارزه با راهزنان است، دوربین و فیلمنامه به‌طور کامل بر روی حرکات و تصمیمات پنگ متمرکز می‌شوند، در حالی که به لی وو و ما مینگ بی توجهی می‌شود. فیلم از فلاش‌بک‌هایی برای توضیح گذشته پنگ و انگیزه‌های او برای انتقام استفاده می‌کند. این فلاش‌بک‌ها، اگرچه به درک بهتر شخصیت پنگ کمک می‌کنند، اما هیچ اطلاعات مشابهی درباره دیگر کاراکترها ارائه نمی‌دهند. برای مثال، مخاطب هیچ اطلاعاتی درباره گذشته لی وو یا ما مینگ دریافت نمی‌کند، که باعث می‌شود این کاراکترها به‌عنوان افراد تک‌بعدی و بدون عمق به نظر برسند.

در The Old Way عناصر کمدی نقش پررنگی را ایفا کرده‌اند، که منجر به پویاتر شدن فیلم شده است. به عنوان مثال، در تعاملات و دیالوگ‌های بین سه شخصیت گروه و به طور کلی در روند فیلم المان های کمدی‌ای نقش بسته است که باعث شده فیلم فضای پویاتر و داینامیک تری داشته باشد. طنز موقعیت معمولاً در تضاد اتفاقات اصلی روایت ایجاد می‌شود. برای مثال در یکی از صحنه‌ها زمانی که ما مینگ در خواب فکر می‌کند در کنار یک زن خوابیده است و تلاش می‌کند خود را به او نزدیک‌تر کند موقعیتی کمدی در یک فیلم با رنگ و بوی انتقامی ایجاد کرده است. شخصیت‌های فرعی سهم مهمی در کمدی The Old Way دارند. در کنار پنگ ئی‌نان، برادرانش لئی وو و ما مینگ بیشترین بار طنز را به دوش می‌کشند. این دو شخصیت با رفتاری کمی احمقانه و پاسخ‌های بامزه فضای داستان را زنده نگه می‌دارند، و شوخ‌ طبعی‌ در روابط برادری‌شان جالب است. خلاصه اینکه کمدی بیشتر از طریق کاراکترهای فرعی و تعامل آن‌ها با شخصیت اصلی به The Old Way تزریق شده است.

میرسیم به سکانس های اکشن. در The Old Way صحنه‌های اکشنی را ارائه می‌دهد که ترکیبی از ووشیا سنتی و اکشن مدرن هستند. به نظر می‌رسد که صحنه‌های اکشن این فیلم، به‌ویژه مبارزات تن‌به‌تن، با کوریوگرافی حرفه‌ای و حرکات نمایشی طراحی شده‌اند. استفاده از سلاح‌هایی مانند شمشیر و نیزه، همراه با ضربات غیرمعمول، به جذابیت بصری آن‌ها افزوده است. برای مثال در سکانسی که پنگ با چاقوهای مخصوص با یک یاغی مبارزه میکند بیننده شاهد صحنه های اکشنی است که تمیز و چشمگیر به اجرا درآمده اند.

اما برخی صحنه های اکشن، تکراری و همان فرمی را دارا هستند که در مجموعه‌های اکشن کلاسیک سینما به نمایش گذاشته شده‌اند. البته به دلیل آنکه در The Old Way کمدی هم به کار گرفته‌شده در برخی از این صحنه‌ها المان‌های کمدی هم جاری است، و به همین دلیل تا حدی میتوان از آن چشم پوشی کرد. اما به طور کلی از اکشن و صحنه‌های نبرد اثر انتظار بیشتری میرفت. هرچند برخی از صحنه‌ها به ویژه بخش پایانی از نظر بصری فاقد کیفیت کافی هستند به‌ویژه آن‌هایی که شامل انفجارهای کوچک‌تر هستند، محدودیت‌های بودجه را نشان می‌دهند و کیفیت آن‌ها می‌توانست بهتر باشد.

The Old Way فیلمی است که با صحنه‌های اکشن، بازی خوب بازیگران، و المان‌های کمدی غیرمنتظره، مخاطبان را سرگرم می‌کند و برای طرفداران سینمای اکشن و ووشیا جذابیت دارد. فضاسازی تاریخی و طراحی بصری نیز عملکرد نسبتاً خوبی را ارائه می‌دهند. با این حال، ضعف در شخصیت‌پردازی به ویژه در کاراکترهای فرعی، پیچش سطحی در روایت، و تکراری بودن برخی المان‌های اکشن، و همچنین ساختار متکی به ژانر از آنکه فیلم به سطح آثار برجسته‌ برسد، جلوگیری می‌کند. المان‌های کمدی، هرچند تا حدی از تکراری بودن صحنه‌های اکشن کاسته‌اند، اما نمی‌توانند به‌طور کامل کمبود نوآوری یا برخی ضعف‌های بصری را جبران کنند.

منبع: گیمفا