شناسایی یک هیولای دریایی 12 متری که ۸۵ میلیون سال قبل زندگی می‌کرد
گونه‌ای کاملاً جدید از الاسموسورها با نام تراسکاسورا سندری (Traskasaura sandrae) از روی سه نمونه فسیل یافت‌شده در جزیره ونکوور شناسایی شده است.
فرادید| دانشمندان سرانجام راز هویت یکی از هیولاهای دریایی ماقبل تاریخ را کشف کردند. این خزنده دریایی که طول آن به حدود ۱۲ متر می‌رسید و دندان‌های سنگینی برای خرد کردن طعمه داشت، پیش‌تر به لطف چندین مجموعه فسیل کشف‌شده طی دو دهه گذشته شناخته شده بود.
به گزارش فرادید، یکی از فسیل‌های مهم، اسکلت کامل اما نه‌چندان حفظ‌شده‌ای از یک نمونه بالغ مربوط به حدود ۸۵ میلیون سال پیش بود که سال ۱۹۸۸ در جزیره ونکوور در بریتیش کلمبیای کانادا کشف شد. تصور می‌شد این فسیل متعلق به گروهی از خزندگان گردن‌دراز به نام پلسیوسورها باشد. با این حال، تا کنون روشن نشده بود آیا این فسیل متعلق به گونه‌ای جدید است یا به گونه‌ای از پیش شناخته‌شده تعلق دارد.
پروفسور اِف. رابین اوکیف، استاد آناتومی دانشگاه مارشال در ویرجینیای غربی گفته: «هویت حیوانی که این فسیل‌ها را به جای گذاشته، تا مدت‌ها ناشناخته باقی مانده بود. تحقیق جدید ما که امروز منتشر شد، بالاخره این راز را حل کرد.»
در پژوهشی که در تاریخ ۲۲ مه در مجله Systematic Palaeontology منتشر شد، اوکیف و همکارانش همه فسیل‌ها را به‌شکل رسمی به‌عنوان گونه‌ی جدیدی به نام تراسکاسورا سندری طبقه‌بندی کردند. این گونه به‌قدری با سایر خزندگان دریایی تفاوت دارد که پژوهشگران آن را در یک سرده (جنس) جدید در زیرگروهی از پلسیوسورها به نام الاسموسورها قرار دادند.
الاسموسورها مانند سایر پلسیوسورها در سراسر دوران کرتاسه (از ۱۴۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش) همراه با دایناسورها می‌زیستند و اقیانوس‌ها را با دیگر خزندگان دریایی مانند ایکتیوسورها و موساسورها تقسیم می‌کردند. پلسیوسورها معمولاً سرهای کوچک روی گردن‌های بلند، بدن‌های پهن و چهار اندام پارویی بزرگ داشتند. هیولای افسانه‌ای لخ‌نس معمولاً به‌شکل یک پلسیوسور ترسیم می‌شود. این جانوران احتمالاً برای تنفس باید به سطح آب می‌آمده، مانند پستانداران دریایی امروزی.
نخستین فسیل T. sandrae سال ۱۹۸۸ در سازند هِسلام در جزیره ونکوور کشف شد، سال ۲۰۰۲ به‌شکل علمی توصیف شد و قدمت آن بین ۸۳ تا ۸۶ میلیون سال برآورد شد. فسیل‌های دیگر کشف‌شده در همان منطقه یک استخوان بازوی راست و یک اسکلت جوان است که به‌شکل شگفت‌آوری خوب حفظ شده است.
هرچند نمونه بالغ کشف‌شده سال ۱۹۸۸ تفاوت زیادی با سایر الاسموسورها نداشت، اما به‌قدر کافی به هیچ گونه‌ی شناخته‌شده‌ای شبیه نبود.
پژوهشگران نوشتند: «ویژگی‌های کم و بیش اندکی در این اسکلت به‌روشنی مشخص هستند.»
فسیل‌های جدیدتر هم دارای ویژگی‌های عجیبی بودند، اما به اندازه کافی کامل نبودند که بشود از روی آن‌ها یک گونه جدید را تأیید کرد. با این حال، نمونه اسکلت جوانِ تازه یافت‌شده کمک کرد ویژگی‌های این جانوران باستانی بهتر درک شود و مشخص شود که هر سه نمونه دارای ویژگی‌های کلیدی مشابهی هستند.
دانشمندان دریافتند T. sandrae ترکیب عجیبی از ویژگی‌های ابتدایی و تکامل‌یافته دارد که همین امر به آن‌ها امکان داد این موجود را به عنوان یک الاسموسور جدید شناسایی کنند
اوکیف گفت: «این موجود ترکیب عجیبی از ویژگی‌های ابتدایی و تکامل‌یافته دارد، به‌ویژه شانه‌هایش که با هیچ پلسیوسور دیگری که تا به حال دیده‌ام، شباهت ندارد.»
پس از بررسی دقیق ویژگی‌های هر سه نمونه فسیل، پژوهشگران نتیجه گرفتند همه آن‌ها باید به یک سرده جدید از الاسموسورها تعلق داشته باشند.
گفته می‌شود T. sandrae دارای حداقل ۵۰ مهره در گردن خود بوده و این ویژگی ممکن است آن را در شیرجه‌زدن به‌سمت پایین برای شکار طعمه بسیار ماهر کرده باشد.
در مورد رژیم غذایی آن، آمونیت‌ها (صدف‌داران فراوان در اقیانوس‌های دوران کرتاسه) کاندیدای مناسبی هستند، به‌ویژه به‌دلیل دندان‌های نیرومند تراسکاسورا که احتمالاً برای خرد کردن صدف آمونیت‌ها مناسب بوده‌اند.
اوکیف در پایان گفت: «وقتی برای نخستین بار این فسیل‌ها را دیدم و متوجه شدم مربوط به یک تاکسون جدید هستند، تصور می‌کردم ممکن است به دیگر پلسیوسورهای قطب جنوب مرتبط باشد. اما همکار شیلیایی من، رودریگو اوترو، نظر متفاوتی داشت و حق با او بود؛ تراسکاسورا موجودی عجیب، تکامل‌یافته به‌شکل هم‌گرا و بسیار جالب‌توجه است.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
