مشکلات طرح فضای مجازی

عباس آخوندی | برای اولین‌بار است که طرح «حمایت از حقوق کاربران و خدمات پایه کاربردی فضای مجازی» پای نیرو‌های مسلح را به تمیشت امور اداری باز کرده است. حال آنکه بنا به تصریح اصل شصتم قانون اساسی، اعمال‏ قوه‏ مجریه‏ از طریق‏ رییس‌جمهور و وزراست‏.

این طرح نیرو‌های مسلح را روبه‌روی مردم قرار می‌دهد. این کار بزرگ‌ترین ظلم و جفا به نیرو‌های مدافع تمامیت ارضی و امنیت نظامی جمهوری اسلامی است که در جنگ تحمیلی رشادت‌ها و فداکاری‌های بی‌دریغ داشتند و ده‌ها هزار شهید تقدیم ملت کردند.

فارغ از آشفتگی بیش از حد این طرح و تشکیل کمیسیونی طی آن با ترکیبی از سه قوه که همه‌جور اختیارات دارد و منابع مالی فراوانی که بدون فرآیند‌های مشخص تخصیص و پاسخگویی روشن به هیچ مرجعی و برخلاف قانون اساسی دراختیارش قرار می‌گیرد و در عین حال تحت امر رییس‌جمهور به عنوان هماهنگ‌کننده قوه مجریه نیست و همچنین، فارغ از دستاویزی به قاعده نکوهیده جرم‌انگاری که تنها باید در مواقع ضرورت و در جهت توقف و بهبود روند‌ها و رفتار‌های نابهنجار به‌کار بسته شود و استفاده بیجا از آن بخش اعظمی از مردم را در دایره حقوق کیفری قرار می‌دهد و نتیجه آن نه تن‌ها بهبود رفتار نیست که مجرم‌انگاشتن گروه عظیمی از ملت است و در پی خود، گسترش تخلف و امنیتی کردن جامعه، سلب آزادی و امنیت شهروندان را به همراه دارد.

حقوقدانان اجماع دارند که اگر جرم‌انگاری براساس سیاستی معقول و منطقی و مبانی مستحکمی صورت نگیرد، نه تنها نتیجه مطلوب به دست نخواهد آمد، بلکه خود موجب پیدایش معضلات اجتماعی بسیاری خواهد شد. به این نکته نیز توجه داشته باشیم که طراحان این ایده عاجز از درک ابتدایی از ماهیت و روند پیشرفت فناوری و هوشمندسازی در جهان هستند.

درست است که پیشرفت فناوری در این ساحت، جهانی از اطلاعات را دراختیار پدیدآوردندگان و کنترل‌کنندگان این شبکه‌ها قرار می‌دهد و چنانچه از سکوی یک شهروند به آن نگاه کنیم یک جهنم اطلاعاتی را برای آحاد آدمیان فراهم می‌آورد.

ولی واقعیت این است که ماهیت این فناوری خلق مسیل‌های سیل اطلاعات است و کسی نمی‌تواند جلوی حرکت سیل اطلاعات را در آن‌ها بگیرد. پدیدآورندگان می‌توانند بفهمند که سیل اطلاعات به کدام سو و چگونه در جریان است...

ولی حتی نمی‌توانند روبه‌روی سیل بایستند. وقتی این شبکه‌ها و به عبارت دیگر پلتفرم‌ها شکل گرفتند، ماهیت آن‌ها مستقل از آفرینندگان و پدید‌آورندگان آن‌ها می‌شود. اشتباه طراحان این طرح این است که می‌خواهند در برابر حرکت و سیل جابه‌جایی اطلاعات بایستند و این ناشدنی است. بی‌گمان این سیل آنان را درهم خواهد پیچید.

با تمام شرح فوق، نکته کانونی توجه نگارنده، هیچ‌یک از مساله‌های پیش‌گفته نبود، چون اقلیتی که به قدرت رسیده از این دست طرح‌های شتابزده و خام زیاد ارایه داده و بیش از این ارایه خواهد داد. هرچند هر یک از آن‌ها هزینه‌های فراوانی برای این ملت به‌بار خواهد آورد لیکن، چون بی‌نتیجه هستند، نهایتا شکست خواهند خورد.

مشکل این طرح درگیر کردن بی‌مورد نیرو‌های مسلح که از شأن اجتماعی والایی برخوردار هستند در طرحی که آشکارا برخلاف مصالح ملی است و شکست آن پیشاپیش روشن است، می‌باشد. مشکل اصلی این طرح وارد کردن نیرو‌های مسلح به فرآیند‌هایی است که خارج از چارچوب دفاع ملی هستند و تنها براساس اغراض سیاسی طراحی شده‌اند.

این قلم از سر فروتنی و ملت‌خواهی به افراد سرخوشی که سرمست از پیروزی بی‌رقیب هستند عرض می‌کنم که قدری به این کشور و این ملت رحم کنید و خدا را خدا را که نیرو‌های مسلح را وارد بازی‌های خود نکنید. نیرو‌های مسلح دارای شأن و منزلتی بسیار فراتر از آن هستند که شما بخواهید آنان را هزینه هدف‌های خوارکنید