Faradeed

بااین‌حال، از نظر او می‌توان اشکالی از فعالیت اقتصادی و سیاسی را تعریف کرد که این دو گروه ناسازگار را به هم برساند و اقتصادی بسازد که در عین خلق ثروت، مترقی و پایدار باشد.

ما نه طبقۀ خواص نیاز داریم، نه نخبگان اقتصادی، نه نخبگان نظامی و نه نخبگان سیاسی؛ ما به جامعه نیاز داریم. به توده‌های مردمی‌ای که از طریق مجاری مختلفی چون رسانه‌ها، سازمان‌های مدنی، احزاب سیاسی، اعتراضات و راه‌های دیگر برای ابراز نارضایتی خود بسیج شوند و در تصمیم‌گیری‌های سیاسی دخیل شوند.

قانونِ ۵۰-۳۰-۲۰ برای آن است که بودجه‌تان، نه خودِتان را روی فرم نگه دارید. این قانون یکی از مفیدترین و ساده‌ترین و معروف‌ترین قوانین مدیریت بودجه است.

گفتمان‌های فردمحوری مانند «مراقبت از نفس» و «سلامتی» مردم را متقاعد می‌کنند که ناخوشی، افسردگی یا اضطراب‌شان هیچ ارتباطی با مسائل اجتماعی یا اقتصادی ندارد و امری کاملا فردی است.

انسان برای برآوردن نیاز‌های خود و افزایش قدرت و سلطه به محیط طبیعی اطراف و محافظت در برابر بلایای طبیعی، خطرات حیوانات وحشی، عوارض طبیعی و... شروع می‌کند به مداخله در طبیعت برای بهزیستی و به ایجاد آنچه برای ادامه زندگی نیاز دارد

«سرمایه و ایدئولوژی» برخلاف «سرمایه در سده بیست‌ویکم» منحصرا بر غرب تمرکز ندارد و تاریخ اقتصادی جهان را، از عصر برده‌داری تا جوامع فراسرمایه‌داری امروز، نظام‌های کمونیستی و ممالک مستعمراتی، در نظریه خود دخیل می‌کند.

شرکت‌های انحصاری دارند به دیکتاتور‌هایی در قلب نظام سرمایه‌داری تبدیل می‌شوند.

اصلی‌ترین نظریه‌های اقتصادی امروز، «نابرابری» را اصلاً در نظر نمی‌گیرند، اما این روند در حال تغییر است

اگر به دموکراسی باور داریم، اگر باور داریم آزادی انسان‌های بالغ محتاج یک محیط اجتماعی دموکراتیک است، پس فضای کار هم باید دموکراتیک باشد. فضای کار جایی است که اکثر انسان‌های بالغ بیشتر وقت خود یا حداقل بخش اعظم آن را آنجا سپری می‌کنند.

امروزه بانک‌ها با وام‌دادن برای خرید کنترلی، ادغام یا دیگر شیوه‌های یغماگرانه بر شرکت‌های تولیدی مسلط شده‌اند و با کوچک‌سازی، برون‌سپاری و اوراق‌کردن دارایی آن‌ها را به ابزار درآمد و سوددهی کوتاه‌مدت بدل کرده‌اند.

ارزش عکاسی پاپاراتزی رو به کاهش است. آن روز‌هایی که یک پاپاراتزو می‌توانست روی درآمد ۶ رقمی حساب کند، دیگر به سر آمده است. این روز‌ها فقط در ازای یک تصویر بسیار خاص می‌توان از راه عکاسی پاپاراتزی زندگی کرد.

انفجار سرمایه داری در چین، یک مورد غول‌آسا از پدیده‌ای است که در اتحاد جماهیر شوروی «سیاست جدید اقتصادی» خوانده می‌شد. از این رو، آنچه ما در چین داریم «سوسیالیسم با ویژگی‌های چینی» است؛ با این حال همچنان سوسیالیسم است؛ حزب کمونیست هنوز در قدرت است و نیرو‌های بازار را بشدت اداره و هدایت می‌کند.

در دهه ۱۳۶۰ براساس آنچه رفت تعارض اساسی و قطب‌بندی بین سرمایه تجاری و سرمایه دولتی است. ولی فرایندی که بعد از پایان جنگ صورت می‌گیرد و اتخاذ سیاست‌های نولیبرال هم باعث برآمدن اشکال دیگری از سرمایه و هم تجزیه فرایند خصوصی‌سازی در قالب مؤسسات مختلف شد؛ یعنی تجزیه سرمایه دولتی در قالب (به‌ترتیب زمانی) قرض‌الحسنه‌ها، تعاونی‌های اعتباری، مؤسسات مالی و اعتباری و در نهایت در پایان دوره اول خاتمی شکل‌گیری بانک‌های خصوصی. خصوصی‌سازی تبدیل شد به فرایند سلب مالکیت نه فقط از کارگران و کارمندان بلکه سلب مالکیت از دولت و جامعه. حتی تحولات درون سیستم بانکی رسمی هم به این داستان پایان نداد. بانک‌های جدیدی مثل بانک پارسیان و بانک سامان ایجاد شدند، ولی تغییری حاصل نشد و فقط آن قدرت‌هایی که به‌لحاظ اقتصادی قوی‌تر شده بودند وارد این بازار شدند.

رایج است که دو دهۀ اخیر را دوران «نئولیبرالیسم» بنامند. بااین‌حال، ریشه‌های موقعیتی که امروز درگیر آنیم، متکثرتر از آن است که به سادگی ذیل یک ایدئولوژی اقتصادی خلاصه شود. در واقع، ما شاهد تحولی عظیم در «امر اجتماعی» بوده‌ایم. چیزی که از جنبش‌های دانشجویی تا جنگ سرد در آن دخیل بوده‌اند و نتایج آن نه‌تنها اقتصاد، که سیاست و اجتماع را نیز درنوردیده‌اند. حالا پرسش جدید این است: آیا دوران فردگرایی نئولیبرالیستی به پایان رسیده و باید فصلِ تازه‌ای از همبستگی باشیم؟

سرمایه‌داری همیشه مدافع آزادی بوده است. از نظر طرفداران این مکتب اگر اجازه بدهیم آدم‌ها آزادانه دست به مبادله بزنند، دست نامرئی بازی برد-بردی را رقم می‌زند که به نفع همه است. اما رسیدن به حداکثر سود، علاوه‌بر آزادی، مستلزم کنترل نیز هست. این وظیفه را علم مدیریت بر عهده گرفت و با خط‌کش و کرنومتر به جان کارگران افتاد؛ علمی که پژوهش‌های تاریخی جدید نشان می‌دهد، پیشگامانش، نه استاد دانشگاه، که برده‌داران بودند.