Faradeed | فرادید اخبار

قانونِ ۵۰-۳۰-۲۰ برای آن است که بودجه‌تان، نه خودِتان را روی فرم نگه دارید. این قانون یکی از مفیدترین و ساده‌ترین و معروف‌ترین قوانین مدیریت بودجه است.

مولاینیتن و شفیر، متکی به آخرین یافته‌های علوم رفتاری و اقتصاد، تبیین می‌کنند که چطور ابعاد مختلف زندگی ما تحت تأثیر ذهنیت کمیابی است؛ همچنین آن‌ها توضیح می‌دهند که چطور سازمان‌ها و تک تک افراد می‌توانند کمیابی را مهار کنند تا به موفقیت و رضایت بیشتری دست یابند. همان طور که تیلر برندۀ نوبل اقتصاد ۲۰۱۷ می‌گوید، این کتاب از نظر علمی بی بدیل و از نظر روایی بسیار خواندنی و سرگرم کننده است.

در فضای ذهن، پولی که غیرمنتظره عاید شود حتی وقتی دقیقاً مساوی درآمد ثابت ما باشد، جایی متمایز از حقوق یا هرگونه درآمد ثابت را اشغال می‌‌کند. مردم اغلب در خرج‌‌کردن چنین پول‌‌هایی سریعتر و با وسواس کمتری عمل می‌‌کنند.

قناعت‌پیشگی برای مرفهان خوشایند است، اما کشور‌های در حال توسعه‌ای که برای بیرون‌کشیدن مردمشان از فقر مطلق می‌جنگند، با این ژست‌ها میانه‌ای ندارند.

بااین‌حال، از نظر او می‌توان اشکالی از فعالیت اقتصادی و سیاسی را تعریف کرد که این دو گروه ناسازگار را به هم برساند و اقتصادی بسازد که در عین خلق ثروت، مترقی و پایدار باشد.

ما نه طبقۀ خواص نیاز داریم، نه نخبگان اقتصادی، نه نخبگان نظامی و نه نخبگان سیاسی؛ ما به جامعه نیاز داریم. به توده‌های مردمی‌ای که از طریق مجاری مختلفی چون رسانه‌ها، سازمان‌های مدنی، احزاب سیاسی، اعتراضات و راه‌های دیگر برای ابراز نارضایتی خود بسیج شوند و در تصمیم‌گیری‌های سیاسی دخیل شوند.

گفتمان‌های فردمحوری مانند «مراقبت از نفس» و «سلامتی» مردم را متقاعد می‌کنند که ناخوشی، افسردگی یا اضطراب‌شان هیچ ارتباطی با مسائل اجتماعی یا اقتصادی ندارد و امری کاملا فردی است.

انسان برای برآوردن نیاز‌های خود و افزایش قدرت و سلطه به محیط طبیعی اطراف و محافظت در برابر بلایای طبیعی، خطرات حیوانات وحشی، عوارض طبیعی و... شروع می‌کند به مداخله در طبیعت برای بهزیستی و به ایجاد آنچه برای ادامه زندگی نیاز دارد

«سرمایه و ایدئولوژی» برخلاف «سرمایه در سده بیست‌ویکم» منحصرا بر غرب تمرکز ندارد و تاریخ اقتصادی جهان را، از عصر برده‌داری تا جوامع فراسرمایه‌داری امروز، نظام‌های کمونیستی و ممالک مستعمراتی، در نظریه خود دخیل می‌کند.

شرکت‌های انحصاری دارند به دیکتاتور‌هایی در قلب نظام سرمایه‌داری تبدیل می‌شوند.

اصلی‌ترین نظریه‌های اقتصادی امروز، «نابرابری» را اصلاً در نظر نمی‌گیرند، اما این روند در حال تغییر است

اگر به دموکراسی باور داریم، اگر باور داریم آزادی انسان‌های بالغ محتاج یک محیط اجتماعی دموکراتیک است، پس فضای کار هم باید دموکراتیک باشد. فضای کار جایی است که اکثر انسان‌های بالغ بیشتر وقت خود یا حداقل بخش اعظم آن را آنجا سپری می‌کنند.

امروزه بانک‌ها با وام‌دادن برای خرید کنترلی، ادغام یا دیگر شیوه‌های یغماگرانه بر شرکت‌های تولیدی مسلط شده‌اند و با کوچک‌سازی، برون‌سپاری و اوراق‌کردن دارایی آن‌ها را به ابزار درآمد و سوددهی کوتاه‌مدت بدل کرده‌اند.

ارزش عکاسی پاپاراتزی رو به کاهش است. آن روز‌هایی که یک پاپاراتزو می‌توانست روی درآمد ۶ رقمی حساب کند، دیگر به سر آمده است. این روز‌ها فقط در ازای یک تصویر بسیار خاص می‌توان از راه عکاسی پاپاراتزی زندگی کرد.

انفجار سرمایه داری در چین، یک مورد غول‌آسا از پدیده‌ای است که در اتحاد جماهیر شوروی «سیاست جدید اقتصادی» خوانده می‌شد. از این رو، آنچه ما در چین داریم «سوسیالیسم با ویژگی‌های چینی» است؛ با این حال همچنان سوسیالیسم است؛ حزب کمونیست هنوز در قدرت است و نیرو‌های بازار را بشدت اداره و هدایت می‌کند.