Faradeed

«منطق یا فن اندیشیدن» کتابی است که دو فیلسوف و متفکر فرانسوی در قرن هفدهم میلادی در باب اندیشیدن نوشتند؛ اثری که امروز همچنان برای فراگیری منطق به‌کار می‌آید.

از آنجایی که دین سوئدی‌ها پروتستان بود و دکارت یک کاتولیک محسوب می‌شد، او را در قبرستان افراد غسل تعمید داده نشده و کسانی که در بلای طاعون مرده بودند، دفن کردند

آیا اگر پای معنا، و درنتیجه ناتمامیت، به اعمال ریاضی باز شود، آیا باز هم می‌توان از مکانیکی‌بودن آن‌ها حرف زد؟ ماشین‌ها معنا نمی‌فهمند و همین ما را مجبور می‌کند به سادگیِ تبیین سنتی از ریاضیات قانع نشویم.

البته تمام مکانیک‌گرایان معتقد به وجود اتم‌های غیرقابل تقسیم نبودند. برخی از آن‌ها مانند «رابرت بویل» که خود را ذره‌گرا (corpuscularist) می‌نامید و نیز «دکارت» معتقد بودند که ذرات تا بی‌نهایت تقسیم‌پذیرند.

او فقیر نبود و اتفاقا روم هم آن زمان شکوه و عظمت خاص خودش را داشت و کلی بنای زیبا و بزرگ برای چشم و هم‌چشمی با رقبای دیرینه‌شان یعنی ایران و یونان ساخته بودند. بوئتیوس در همین زمان آرام آرام بالا رفت و سر آخر به ریاست امور نظامی و کشوری رسید که مقام مهمی بود.

اینکه مردم مدام سرشان توی گوشی است، و آنجا به هم پیام می‌دهند، تلفن همراه را به محور زندگی اجتماعی‌شان تبدیل کرده است و من بر این باور بودم که ارسال پیام متنی به‌جای ارتباط رودررو در حال تبدیل‌شدن به عامل اصلی ازمیان‌رفتن همدلی است.

مرگ مسئله اساسی فلسفه آرتور شوپنهاور است، در کنار اراده معطوف به زندگی که آن‌هم فقط برای گریزی غریزی و عقلانی از آگاهی اضطراب‌آلود مرگ در بطن زندگی مطرح می‎شود.

می‌گفتند اگر کسی شما را ناراحت می‌کند، فریب‌تان می‌دهد یا برخلاف میل‌تان عمل می‌کند، نباید اجازه دهید که خشم شما را برانگیزد. این‌طور خشم‌ها بر قدرت استدلال و تحلیل شما اثر می‌گذارد.

امروزه، مردم دوباره جهان را از لحاظ مالی، از لحاظ ژئوپلتیکی و همچنین در زمینۀ تغییرات آب و هوایی، در حال تحولاتی بزرگ می‌بینند. آیا لیبرال دموکراسی دوام خواهد آورد؟ آیا سیارۀ ما بقا خواهد یافت؟ درحقیقت پرسش‌های نگران کنندۀ زیادی وجود دارد.

او در زمانی که چندخدایی نزد مردم مرسوم بود و ما امروز آن‌ها را به نام اساطیر یونان باستان می‌شناسیم، به دیگران می‌گفت: «خدایان هیچ کاری به ما ندارند. آن‌ها اصلا برایشان مهم نیست که ما چه می‌کنیم.

از آنجا به بعد بود که به او «کلبی مسلک» گفتند و طرفدارانش هم فلسفه او را «کلبی» نام نهادند. خلاصه استاد اجازه ‏داد تا او آنجا بنشیند و بعد جمله‌ای گفت که دیوژن را متحول کرد: «بکوش تا خودت را بشناسی و بر خودت مسلط گردی.»

هوای جهان ما آلوده بود و زشتی‌های آن گاهی دل‌ها را به درد می‌آورد، ویروس کرونا این هوای آلوده را با زهر ترس و بدگمانی هم آکنده کرده است.

ساعتِ درونیِ ما خاموش شده است. همه سه‌شنبه‌ها، چهارشنبه هستند و همه چهارشنبه‌ها، یکشنبه هستند. روزِ کاری یا روز‌های آخر هفته معنای خود را از دست داده است. فقط دیروز، امروز و فردا را داریم.

منابع تاریخی گاه اطلاعات سودمندی را از مشخصات بیماری‌ها ارایه داده‌اند که در شناخت تاریخ ویروس‌ها به پزشکان کمک می‌کند. هرگاه پادشاه یا فرد برجسته و مشهوری فوت کرده است، مشخصات بیماری او را نوشته‌اند.

پس از کرونا جهانی با مهربانی و خلاقیتِ بیشتر انتظارِ ما را می‌کشد. چند سال پیش، مایکل میچالکو، یک افسرِ ارتشِ سابقِ آمریکا، ایدۀ شگفت‌انگیزی برای تقویتِ خلاقیت مطرح کرد. او آن را «واژگونیِ مفروضات» نامید. بر اساسِ آن شما در موردِ هر بافتار، موضوع و سلسله مباحثِ موجود، نکاتِ اصلی را استخراج می‌کنید و بعد آن نکات را در ذهنِ خود واژگون می‌کنید. این یافته بار‌ها در علومِ اجتماعی تکرار شده است: افراد با رویکردِ اعطاءکنندگی در جهانی که بیش از پیش در آن وابستگیِ متقابل پررنگ می‌شود، موفق‌تر هستند.