Faradeed

این ابتکارات مسلمانان که رشته‌ای به نام نحله‌نگاری است زیرا این فرض بوده که دیگران نیز اعتقاداتی متفاوت با ما دارند و ما باید آن‌ها را بشناسیم. این فرض در مسیحیت نبوده است. در آنجا معنای رستگاری پیوستن به مسیح است و هیچ راه دیگری نیست

بنا به استدلال آرنت، بخشی از برتری «کار» بر «زحمت» این است که کارْ انسان‌ها را از بی‌عالم‌بودن نجات می‌بخشد. کار فعالیتی برتر است، چون درانداختن جهانی مستحکم و ماندگار از ابژه‌هایی است که از آدمیان در برابر نیرو‌های طبیعت محافظت می‌کند.

هر گونه تخطی و سرپیچی از تقدیر نتیجه‌ای جز تراژدی ندارد. از ادیپوس و آنتیگونه تا هملت و شاه‌لیر درس‌های عبرتی هستند برای آنان که از زمان درس می‌گیرند. روایت پیشامدرن رابطه‌ای برقرار می‌کند میان گذشته اسطوره‌ای و حال واقعی.

به باور نویسنده، این سه کتاب هر یک گرایشی را انتقال داده‌اند: کتاب جامعه نگاهی منفی به جهان دارد و در بردارنده نوعی پوچ‌انگاری است، کتاب ایوب که مشهور است به شر و رنج جهان توجه دارد و غزل غزل‌های سلیمان نیز موضوعی عاشقانه دارد.

الگوریتم‌های نامرئی و همه‌جا حاضر، در حال نابود کردن زندگی میلیون‌ها نفر هستند.

اما سارتر تنها فیلسوفی نبود که این مادۀ روان‌گردان را که سرخپوستان باستانی کشف کرده بودند، امتحان کرد. کتابی جدید نشان می‌دهد که چطور این روان‌گردان به یکی از پشت‌پرده‌های مهم فکر و فلسفۀ معاصر تبدیل شد.

در واقعیت، دی‌ان‌ای ناچار است با جهان تعامل کند و هرگز نمی‌تواند بیرون از جهان وجود داشته باشد. نتیجه اینکه دی‌ان‌ای هر قدرت تعیین‌کننده‌ای که داشته باشد، این قدرت همیشه مرتبط با جهان پیرامون است، جهانی که از تعامل و پیشامد و احتمال و شرایط گوناگون ساخته شده.

حرف من این است که تحلیل نظام‌های جهان یک نظریه نیست؛ بلکه اعتراضی است علیه مسائل نادیده گرفته‌شده و معرفت‌شناسی‌های فریبنده.

امروزه می‌دانیم که از این طریق به هیچ‌چیز جز نوعی اخلاق شفقت‌گرا نمی‌رسیم، به دیدگاهی که در آن قهرمان آگاهی ما جسم رنجبر انسان است، قربانی محض، و نیز می‌دانیم اخلاق‌گرایی کاملا با سلطه سرمایه‌داری پشت نقاب دموکراسی سازگار است.

آخرین روایت از اولویت امر سیاسی را ما می‌توانیم در کارل اشمیت ببینیم که متاسفانه در ایران هم طرفداران زیادی دارد. هوسرل به گونه‌ای بازگشت به امر اجتماعی است. کسانی مانند هونت یا چارلز تایلر متوجه این نکته شده‌اند که باید به امر اجتماعی در سیاست بازگشت.

پژوهش تاریخی فقط قصه‌گویی یا تلنبارکردن امور واقع نیست. چنین پژوهشی، در ساختار وسیع‌تر آن، تبیین بشریتی است که با آزمون و خطا می‌خواهد خود را در انواع پرشمار شیوه‌های شکل‌دهی به خودش در زندگی روزانه درک کند.

کودکان در‌حالی بزرگ می‌شوند که به‌طور مرتب داستان‌هایی درباره نوزادان مرده به نام «تُیُل» - که شمن‌ها با جادوی سیاه آن‌ها را احضار می‌کنند – و سایر روح‌های دراکولایی ترسناک، مانند پُنتیاناک و پِناگالان - روح‌های زنانه که از زندگان تغذیه می‌کند - می‌شنوند. «آیا نشانه‌های ترس، درد و خجالت می‌تواند بیانگر نیاز شدید به دیده‌شدن باشد. آیا این نشانه‌ها چیز‌هایی از درون این افراد را برای ما فاش می‌کند؟ چیز‌هایی که یا نمی‌توانند یا نمی‌خواهند اجازه دهند که به سطح خودآگاهشان بیاید، به کلام درآید یا احساس شود؟»

نه استدلال‌های خشک، بلکه عواطف هستند که باور‌ها و گرایش‌های ما را شکل می‌دهند.

بنیامین شیوه تفکر خود را صراحتا به صفت آنارشیستی متصف می‌کند: «ارائه این دیدگاه در حکم یکی از وظایفی است که پیشاروی فلسفه اخلاق من قرار دارد، فلسفه‌ای که در مورد آن بی‌تردید می‌توان واژه آنارشیسم را به کار برد.

یوفو، در نظر معتقدانش، از قرار معلوم، نوعی فناوری پیشرفته به حساب می‌آید» در نتیجه، «خودِ فناوری، فی‌نفسه، به یک حیطۀ مقدس و همین‌طور یک اُبژۀ مقدس، برای این دین‌داری نوین تبدیل می‌شود.