Faradeed

کودکان در‌حالی بزرگ می‌شوند که به‌طور مرتب داستان‌هایی درباره نوزادان مرده به نام «تُیُل» - که شمن‌ها با جادوی سیاه آن‌ها را احضار می‌کنند – و سایر روح‌های دراکولایی ترسناک، مانند پُنتیاناک و پِناگالان - روح‌های زنانه که از زندگان تغذیه می‌کند - می‌شنوند. «آیا نشانه‌های ترس، درد و خجالت می‌تواند بیانگر نیاز شدید به دیده‌شدن باشد. آیا این نشانه‌ها چیز‌هایی از درون این افراد را برای ما فاش می‌کند؟ چیز‌هایی که یا نمی‌توانند یا نمی‌خواهند اجازه دهند که به سطح خودآگاهشان بیاید، به کلام درآید یا احساس شود؟»

نه استدلال‌های خشک، بلکه عواطف هستند که باور‌ها و گرایش‌های ما را شکل می‌دهند.

بنیامین شیوه تفکر خود را صراحتا به صفت آنارشیستی متصف می‌کند: «ارائه این دیدگاه در حکم یکی از وظایفی است که پیشاروی فلسفه اخلاق من قرار دارد، فلسفه‌ای که در مورد آن بی‌تردید می‌توان واژه آنارشیسم را به کار برد.

یوفو، در نظر معتقدانش، از قرار معلوم، نوعی فناوری پیشرفته به حساب می‌آید» در نتیجه، «خودِ فناوری، فی‌نفسه، به یک حیطۀ مقدس و همین‌طور یک اُبژۀ مقدس، برای این دین‌داری نوین تبدیل می‌شود.

شاید لازم است گاهی به جای آنکه دنبال دلیل بدبختی‌های دیگران بگردیم، به آن‌ها کمک کنیم.

ویژگی‌های برجسته جریانی که هلر و دوستانش درون مکتب بوداپست دنبال می‌کردند عبارتند از: زایندگی فکری استثنایی، گسست قاطع از سوسیالیسم واقعا موجود و ریشه‌یابی انتقادی در مارکسیسم.

صد‌ها هزار نفر از ما کسانی را پدر و مادر خودمان می‌دانیم که در واقع نسبتی با ما ندارند.

خردگرایی چامسکی بر انحصاری‌بودن و ریشه‌های بیولوژیک شناخت (معرفت) انسان تأکید دارد، ضمن آنکه اذعان می‌کند توانایی‌های شناختی فطری ما انسان‌ها نیز شالوده رشد خلاقانه درک ما از جهان و خودمان را فراهم می‌آورند.

اما کاش آدمیزاد به این راحتی عوض می‌شد؛ ارسطو عادت‌ها را برآمده از شخصیت ما می‌دانست و دیوید هیوم آن‌ها را خمیرمایۀ تلقی ما از جهان. پس برای تغییر عادت‌ها باید نگاهی نو، و نیز کهن، به آن‌ها بیندازیم.

برای آنکه فرزندان، نه همچون محصول انتظارات والدین، بلکه به‌عنوان انسان‌هایی اصیل پرورش یابند، باید بیاموزند که هویتشان بر شالودۀ خِرد بنا می‌شود، یا به کلام دیگر؛ بر حقانیت عقلانی.

اگر در برابر این مقالات مهمل کاری نکنیم، روزی می‌رسد که دیگر کسی به علم اعتماد نخواهد کرد.

ریاضیدان و فیلسوف انگلیسی، ویلیام کلیفورد بیش از یک قرن پیش نوشت و در آن، با آوردن تمثیلی مشهور، ادعا کرد که همه ما از نظر اخلاقی موظفیم همواره و همه‌جا برای باور‌های خود پشتوانه‌ای در مقام شاهد و دلیل داشته باشیم.

در سالی که هابرماس ۹۰ ساله شده است، گفتگو بی‌فایده‌تر از همیشه به نظر می‌رسد

جوزف ادیسون هم با روحیه‌ای مشابه در قطعه‌ای به نام تماشاگر۹ می‌گوید خنده دختر بلاهت است و به عقد شوریدگی، که پدرش یاوه و مادرش دروغ است، درآمده.

از نظر فوکو، پس از کانت گسستی در فلسفه غرب ایجاد می‌شود که بیش از آنکه نتیجه «نقد» به معنای خاص آن باشد، ثمره پرسش از اکنونیت است.