Faradeed

لابد نقشۀ علمی زبان را در متون درسی پزشکی یا در کتاب‌های آشپزی دیده‌اید، که می‌گوید هر بخش از زبان انسان به مزۀ خاصی حساسیت دارد: شیرینی را نوک زبان، شوری و تُرشی را کناره، و تلخی را انتهای زبان حس می‌کند. هیچ‌کس این یافتۀ علمی شگفت‌آور را زیر سؤال نمی‌برد هرچند چرند محض است. در واقع، افسانۀ «نقشۀ زبان» به‌خاطر خطای ترجمه از یک کتاب درسی فیزیولوژی آلمانی در سال ۱۹۰۱ پدید آمد. اما چرا این افسانه بیش از یک قرن دوام آورده است؟

علاوه بر تکنیک‌های سینمایی، فیلم‌های کوبریک نشان‌دهنده نگاه فلسفی او به جهان هستی است، به گونه‌ای که می‌توان او را فیلسوف سینماگر لقب داد.

سینمای هند یک سینمای موفق است که از دو ساختار برخوردار است؛ از یک سو، سینمای داخلی هند که مخاطبی بومی دارد و به‌طور کامل فرهنگ بومی این کشور را به تصویر می‌کشد. از سوی دیگر، سینمای خارجی هند که به قصد صادرات و برای مخاطب غیرهندی تدوین و ساخته و پرداخته می‌شود. در هند «علوم‌انسانی» بشدت بومی است و از آن رو که سینما در پیوند با علوم‌انسانی است، سینمای آنان نیز بومی شده است.

همین سریال «بازی تاج و تخت» که مثال زدید، فکر می‌کنم بعد از سیزن اول بود که، چون سریال گل کرد و مخاطب‌های زیادی گرفت و رتبه آن در وب‌سایت IMDB بالا رفت، سازندگان سریال در شبکه اچ. بی. او متوجه شدند که یک منبع عظیم از معنا‌ها و نماد‌ها در گفتگو‌هایی به وجود آمده که در فن‌پیج‌های سریال وجود دارد. آن‌ها شروع به تحلیل گفتگو‌ها و کامنت‌های مردم در مورد سریال، شخصیت‌های آن و یا گاف‌هایی که در هر اپیزود وجود داشت، کردند. آن‌ها به دقت پیش‌بینی روند داستان از دید مردم را آنالیز کردند و با این کار متوجه شدند که کدام هنرپیشه و شخصیت و صحنه جذابیت بیشتری داشته!

بتمن با فیلمی جدید در سینماهای آمریکا در کنار داستانی از آگاتا کریستی اکران شد.

فیلم جدید اصغر فرهادی مثل دیگر فیلم هایش داستانی پیچیده و گنگ دارد و به احتمال زیاد مخاطب باید پایان فیلم را حدس بزند.

تا چند ماه دیگر رقابت برای بزرگترین آکادمی فیلم دنیا آغاز می‌شود. هرسال تعداد زیادی فیلم به آکادمی اسکار فرستاده می‌شود و از بین آن‌ها یک فیلم به عنوان بهترین انتخاب می‌شود. امسال هم فیلم‌ها زیادی در انتظار انتخاب شدن هستند.

همه چیز «تلما و لوئیز» در همین نمای ابتدایی و پایانی خلاصه می‌شود؛ شروعی که آنچه قرار است در آینده ببینیم را الهام می‌بخشد و پایانی که انگار پایانی است بر هرچه وسترن که دیدیم.

این روزها بر پرده سینماهای خارجی فیلم های زیادی دیده می شود. این گزارش نگاهی کوتاه به چند فیلم روز سینمای خارجی است.

فیلم سینمایی «خانه دختر» در جشنواره سی و سوم به نمایش درآمد که برخی از سکانس های فیلم با انتقاداتی همراه بود و چند نکته در فیلم باعث شد که این اثر در صف اکران بماند تا بالاخره مسئولان سینمایی اعلام کردند که تنها این فیلم با اعمال اصلاحات می تواند اکران شود.

باید فیلم‌بینِ خوش‌شانسی بود که در این همه‌ وقت نداشتن‌ها و گشت‌زنی‌هایی به کوتاهی این‌روزها و در میان انبوهی از آثاری که در جشنواره‌های مختلفی از سراسر جهان شرکت کرده و می‌کنند، برحسب اتفاق به نام فیلمی ایتالیایی بربخوری که از قضا در نامْ همنامِ آلبوم موسیقی مورد علاقه‌ات است و از قضا به‌تازگی چند فیلمِ تازه اکران‌شده ایتالیایی هم امیدوارت کرده باشند و همین بشود که باز امید ببندی و با وجود سیل روزافزون خطوطی که به سمتت هجوم می‌آورند و فراری‌ات می‌دهند.

سینماتوگراف اولین هنری است (بحث طبقه‌بندی آن در قالب هنر بحثی طولانی و قابل پیگیری است) که نظریه‌اش تقریبا هم‌زمان با تولد آن زاده شد و به موازات آن بالید، از رشته‌های دیگر همچون فلسفه و جامعه‌شناسی و روان‌کاوی وام گرفت و به نوبه خود در حوزه مطالعات این رشته‌ها نفوذ کرد.

سریال شهرزاد را می‌توان پرفروش‌ترین و پرمخاطب‌ترین سریال نمایش خانگی ایران دانست. نام هنرپیشگانی چون علی نصیریان، ترانه علیدوستی، شهاب حسینی و مصطفی زمانی در فروش اولیه این سریال بی تأثیر نبود.

دانشمندان در عصر شبکه‌های اجتماعی، به شکلی روزافزون از بی‌اطلاعی و جهل عموم مردم شاکی‌اند. مداوماً خطابه‌های آن‌ها را می‌شنویم که همه را به آموختن و آگاهی فرامی‌خوانند. اما مگر آدم دانا کیست؟ چقدر و چه چیز را باید بدانیم که خیالمان راحت شود که دیگر جز بی‌سوادان نیستیم؟ یک کتاب جدید می‌گوید شاید اصلاً این پرسش نادرست باشد، چرا که دانش اساساً مقوله‌ای فردی نیست که کسانی دارای آن و دیگران فاقد آن باشند.

کمبریج در دوران حضور ویتگنشتاین در این دانشگاه، محل رفت و آمد سرشناس‌ترین جاسوس‌های دوطرفه بین بلوک شرق و غرب بود. ویتگنشتاین نیز اگرچه جاسوس نبود، اما در مواضع سیاسی شخصیتی ناجور و تحلیل‌ناپذیر به شمار می‌رفت. نزدیک‌‌ترین دوستانش مارکسیست‌های دوآتشه بودند و خودش تا عمق وجود از چرچیل بیزار بود. با‌وجوداین، نگاه سیاسی‌اش مملو از نخوت اشرافی‌گری بود.