Faradeed

روانشناس شناختی اهل کانادا، کیث اوتلی، داستان را «شبیه ساز پرواز ذهن» می‌خواند. درست مانند خلبانان که روی زمین پرواز را تمرین می‌کنند، افراد نیز هر بار یک رمان جدید را باز می‌کنند، مهارت‌های اجتماعی خود را ارتقا می‌دهند. افرادی که بیشتر رمان و داستان می‌خوانند در تشخیص احساسات دیگران موفق‌تر از سایرین هستند، اما آیا این مسئله از آن‌ها افراد بهتری هم می‌سازد؟

می‌دانید خیلی از روانپزشکانی که به آن‌ها مراجعه می‌کردم دقیقاً به چشم یک ماشین به من نگاه می‌کردند. می‌گفتند باید تفریح کنی و زمان بدهی تا دوره سوگ بگذرد.

بسیاری از افرادی که با وجود رابطه‌ی طولانی مدت با شرکای عاطفی شان، به اپ‌های همدم یاب مراجعه می‌کنند، به دنبال رابطه‌ی جدی جدیدی نیستند، آن‌ها می‌گویند، فقط به دنبال به دست آوردن اعتماد به نفسی هستند که در رابطه‌ی کنونی شان، بنا به دلیلی، مثل خیانت، خدشه دار شده است.

همانطور که فلاسفه همواره گفته‌اند، ما واقعیات زندگی‌مان را برمی‌سازیم. جهان همان جایی است که ما می‌سازیمش. این دیدگاه را روان‌کاوان برای کمک به افرادی که از ترس‌ها و نگرانی‌های خاص رنج می‌برند، استفاده می‌کنند. پژوهش‌های مربوط به داستان زندگی نشان می‌دهد، این روش می‌تواند در سطحی بزرگتر و هنگامی که داستان زندگی‌مان را می‌نگاریم نیز، به ما کمک کند.

به همین خاطر هم هست که وقتی در رختخواب هستید، در خود انگیزۀ عظیمی برای ایجاد تغییری بزرگ در زندگی‌تان احساس می‌کنید. اما به محض اینکه از جایتان بلند شدید، مجدداً خودتان را اسیر چنگال شیوه‌های پیشین زندگی‌تان می‌بینید.

این "چیز‌های بد" ذهن ما را به خود جلب می‌کنند، به مغزمان می‌چسبند و در تصمیماتی که می‌گیریم تأثیر بسزایی دارند.

مطالعات زیادی که تاکنون در این زمینه انجام شده است نشان می‌دهد استرس روی مغز افراد تاثیرات بلندمدت و منفی دارد. اگر فقط برای چند روز در معرض استرس باشیم، عملکرد نورون‌ها در هیپوکامپ—ناحیه مهمی در مغز که مسئول حافظه و استدلال است—مختل می‌شود. فرقی نمی‌کند که آدم‌های سمی از چه طریق شما را دچار استرس کنند. شما باید به هر قیمتی که شده از آن‌ها اجتناب کنید.

پلیس مالزی می‌گوید، این دختر که نامش فاش نشده است، یک نظرسنجی در اینستاگرام با این مضمون راه انداخته است: «خیلی مهم است، کمکم کنین بین مرگ/زندگی انتخاب کنم.» و بعد از آن که اکثریت رای دهندگان گزینۀ مرگ را انتخاب کردند، وی خودکشی کرده است.

فرض کنید به یک بازی حدس زدنی دعوت‌شده‌اید. در این بازی باید با اطلاعات ناقص یک انتخاب اجباری انجام دهید.

«خودت باش» یکی از آن احکام پوچ خودیاری است که وردِ زبان طیف نامتجانسی از هنرمندان است، از گروه راک اودیواسلَیو گرفته تا اپرا وینفری.

آغازشدنِ زبان در کودکان شگفت‌انگیز است، اما رویداد جالب‌تری وجود دارد: پایان زبان در انسان‌های در انتظارِ مرگ

کتاب‌های خودیاری شیرین‌اند و اگر منصفانه نگاه کنیم واقعاً گاهی وقت‌ها می‌توانند کمک‌های بزرگی بکنند. به ما دل و جرئت بدهند، یا باعث شوند تصمیمی بگیریم که مسیر زندگی‌مان را عوض کند. پس اگر کتابی خواندیم و فایده داشت، چرا نباید بقیۀ مشکلات زندگی‌مان را هم با راهنمایی کتاب‌های خودیاری رفع و رجوع کنیم؟ روزنامه‌نگاری انگلیسی در یکی از بحرانی‌ترین دوران‌های زندگی خود، دست به چنین کاری زد تا خود را به شخصیتی بی‌نقص تبدیل کند.

بسیاری از ما همیشه در خلوت حسرت می‌خوریم که ای‌کاش در کودکی لااقل یک زبان دیگر یاد گرفته بودیم. در این صورت، نه این‌همه هزینۀ کلاس زبان روی دستمان می‌ماند و نه لازم بود عذاب حفظ لغت و دستورزبان‌های پیچیده را به جان بخریم. اما تحقیق جدیدی در دانشگاه ادینبورو، نشان می‌دهد ما در بزرگسالی توانایی‌های بیشتری برای آموختن یک زبان تازه داریم و از آن هم بیشتر: اساساً زبان مادری خودمان را هم قبل از بزرگ‌سالی به‌خوبی یاد نمی‌گیریم.

سپس صدای لوییزا به زمزمه‌ای بریده بریده تغییر می‌کند. او می‌گوید: "من زنتو می‌خوام. نه فقط بدنش، بلکه روحش را. " وقتی صحبت می‌کند سرش را به اطراف تکان می‌دهد، اول تند و به تدریج کندتر.

مهم نیست که کدام نوعش را دارید، چراکه درمان یکی است: فقط کافی است اجازه ندهید شما را اذیت کند و انرژی‌تان را بگیرد. پس وقتی اوسی‌دی می‌گوید «چشمک بزن» ساز مخالف نزنید، فقط بگویید «باشد اشکالی ندارد، چشمک می‌زنم». خود را اذیت نکنید فقط بدون ناراحتی و بی‌تفاوت چشمک را بزنید. چشمک‌زدن شما برای کسی اهمیتی ندارد.