Faradeed

آغازشدنِ زبان در کودکان شگفت‌انگیز است، اما رویداد جالب‌تری وجود دارد: پایان زبان در انسان‌های در انتظارِ مرگ

کتاب‌های خودیاری شیرین‌اند و اگر منصفانه نگاه کنیم واقعاً گاهی وقت‌ها می‌توانند کمک‌های بزرگی بکنند. به ما دل و جرئت بدهند، یا باعث شوند تصمیمی بگیریم که مسیر زندگی‌مان را عوض کند. پس اگر کتابی خواندیم و فایده داشت، چرا نباید بقیۀ مشکلات زندگی‌مان را هم با راهنمایی کتاب‌های خودیاری رفع و رجوع کنیم؟ روزنامه‌نگاری انگلیسی در یکی از بحرانی‌ترین دوران‌های زندگی خود، دست به چنین کاری زد تا خود را به شخصیتی بی‌نقص تبدیل کند.

بسیاری از ما همیشه در خلوت حسرت می‌خوریم که ای‌کاش در کودکی لااقل یک زبان دیگر یاد گرفته بودیم. در این صورت، نه این‌همه هزینۀ کلاس زبان روی دستمان می‌ماند و نه لازم بود عذاب حفظ لغت و دستورزبان‌های پیچیده را به جان بخریم. اما تحقیق جدیدی در دانشگاه ادینبورو، نشان می‌دهد ما در بزرگسالی توانایی‌های بیشتری برای آموختن یک زبان تازه داریم و از آن هم بیشتر: اساساً زبان مادری خودمان را هم قبل از بزرگ‌سالی به‌خوبی یاد نمی‌گیریم.

سپس صدای لوییزا به زمزمه‌ای بریده بریده تغییر می‌کند. او می‌گوید: "من زنتو می‌خوام. نه فقط بدنش، بلکه روحش را. " وقتی صحبت می‌کند سرش را به اطراف تکان می‌دهد، اول تند و به تدریج کندتر.

مهم نیست که کدام نوعش را دارید، چراکه درمان یکی است: فقط کافی است اجازه ندهید شما را اذیت کند و انرژی‌تان را بگیرد. پس وقتی اوسی‌دی می‌گوید «چشمک بزن» ساز مخالف نزنید، فقط بگویید «باشد اشکالی ندارد، چشمک می‌زنم». خود را اذیت نکنید فقط بدون ناراحتی و بی‌تفاوت چشمک را بزنید. چشمک‌زدن شما برای کسی اهمیتی ندارد.

وقتی لوییزا ماجرا را برای دوستان و خانواده‌اش تعریف کرد، اکثرا آن را موضوع مهمی نمی‌دانستند. برخی گفتند که احتمالاً تاثیر زایمان سختی بوده که داشته است. لوییزا نیز پذیرفت که احتمالاً حق با آن‌ها است.

لوییزا میان این حالت پریشان و خود نرمالش در نوسان است. یک لحظه خرخر می‌کرد و دندانهایش را نمایش می‌داد و لحظه‌ای بعد برای کمک التماس می‌کرد. هارپ می‌گوید: "اینطور به نظر می‌رسید که درونش ستیزی جریان دارد. "

چرا روز‌های تعطیل باید خوش بگذرد؟ چه کسی حکم کرده است که جمعه‌ها باید صرف مهمانی و گشت و گذار و تفریح شود؟ اگر آدم تنهایی باشید، یا به هر دلیلی از نظر ذهنی شرایط مناسبی نداشته باشید، احتمالاً ترجیح می‌دهید که وقتی بقیۀ اعضای خانواده می‌روند مهمانی، زیر پتوی خودتان مچاله شوید و به عالم و آدم بد و بیراه بگویید. آلن دو باتن حق را به شما می‌دهد، اما حرف‌هایی هم برایتان دارد.

سال ۲۰۱۴، برای لی سیلز، مجری معروف شبکۀ ای. بی. سی، بدترین سال زندگی‌اش بود. بیماری خودش، بعد عمل‌های جراحی پسر کوچکش، و نهایتاً از هم پاشیدن زندگی زناشویی بیست‌ساله‌اش؛ و با این وضعیت، هر شب جلوی دوربین تلویزیون ظاهر می‌شد تا دربارۀ مرگ، گروگان‌گیری و فقر بحث کند. اینجا بود که تصمیم گرفت برود دنبال آدم‌هایی که روزی خبر مشکلاتشان را خوانده بود تا شاید بفهمد که با زندگی چطور باید کنار آمد. حاصل این کار کتابی شد شگفت‌انگیز.

زیست‌شناسان به ما نشان داده‌اند که تجربۀ شادی، غم یا عشق، با کم و زیاد شدن هورمون‌های بخصوصی در بدن در ارتباط است. با‌این‌حال، هنوز ابعاد زیادی از واکنش‌های بدنی ما در مواجهه با تجربه‌های عاطفی شدید، مثل از‌دست‌دادن همسر یا عزیزانمان، ناشناخته است. شواهد نشان می‌دهد دلبستگی‌ها عاطفی چنان قدرتمند است که حتی می‌تواند به فرد این توانایی را بدهد که لحظۀ مرگ خود را عقب یا جلو بیندازد.

از شیرین‌ترین تجربه‌های پدر و مادر، لحظه‌ای است که بچه‌شان دوان دوان از اتاقش بیرون می‌آید و در حالی که چشمانش برق می‌زند نقاشی‌اش را نشان می‌دهد. این نقاشی‌های دم‌دستی که با بی‌حوصلگی رنگ‌آمیزی شده‌اند برای ما عزیزند. نگهشان می‌داریم تا لحظه‌های خوش زندگی‌مان را به یاد داشته باشیم. اما یک روز می‌بینیم همۀ خانه پر شده است از این کاغذ‌های مچاله که امانمان را بریده‌اند. باید چکار کنیم؟ راه‌حلش ساده است: سطل آشغال.

رابطۀ اعضا در خانوادۀ مافیاییِ فیلم «پدرخوانده» چگونه بود؟ تصور اغلبمان از دوستی همان‌طور است: دوست همچون برادر توست و هر چیزی غیر از وفاداری کامل، به هر قیمتی، به‌معنای خارج‌شدن از مرز‌های مقدس دوستی است. اما هر چه سنمان بالاتر می‌رود، این تصور غیرواقعی‌تر می‌شود. با گذشت ایام جوانی، عنوان «دوست» را برای اطرافیان آزادانه‌تر استفاده می‌کنیم و دیگر توقعاتِ آنچنانی و سختگیرانه از آن‌ها نخواهیم داشت. شاید بشود گفت: دیگر واقعاً نمی‌توانیم با کسی دوست شویم.

برخی می‌گویند که خودشیفتگی عصر دیجیتال جای نیاز سابق به گفتار‌درمانی را برطرف می‌کند. چه کسی به روان‌کاو احتیاج دارد وقتی از هر توییت یا پست فیس‌بوکی پوچ و بی‌معنا پاسخ و واکنشی از کسی دریافت می‌کند. ولی مطالعات نشان داده‌اند که هر چقدر زمان بیشتری را در رسانه‌های اجتماعی بگذرانیم، بیشتر احساس انزوا و افسردگی می‌کنیم. به قول یک روان‌کاو: «هیچ چیزی جایگزین ارتباط چهره به چهره انسانی نمی‌شود».

داستان‌های خیالی پر از قهرمان‌ها و شرورهایی هستند که قابلیتی تقریباً جادویی در تشخیص شخصیت دیگران دارند- مثلاً هانیبال لکتر یا شرلوک هولمز. در دنیای واقعی نیز افراد زیادی هستند که ادعا دارند از این قابلیت برخوردارند، ازجمله برخی رهبران سیاسی.

وقتی رفته‌رفته به چهل‌سالگی نزدیک می‌شویم، حسی غریب و گمگشتگی خاصی را تجربه می‌کنیم. دانته این‌طور توصیفش می‌کند: «در میانۀ سفر زندگی، خویش را در جنگلی تاریک می‌یابم». جرقۀ این دوره با درک این موضوع رخ می‌دهد که زندگی‌مان به نیمه رسیده، و مرگ صرفاً چیزی نیست که برای دیگران اتفاق می‌افتد: مرگ آرام‌آرام به استقبال ما هم می‌آید. الیوت ژاک، روان‌شناس کانادایی، این حس قدیمی را یک‌بار دیگر کشف کرد و پرسید: «چرا در میانسالی دچار بحران می‌شویم؟»