Faradeed

اگر ماشینی ساختیم که توانمندی‌هایش فراتر از توانمندی ماست، آیا آن‌ها هم به نوبه خود ممکن است چیزی بیافرینند که از خودشان برترند؟

«فقط، چون چیزی ترند شده به این معنی نیست که حقیقت دارد.» «می‌توانم نشانت دهم که تاکنون چندصد پروفایل را به این شکل پایین کشیده‌ایم.» او مدعی است که اعضای گروه‌های افراطیِ نژاد‌پرست مانند کوکلوس‌کلان و نژادپرستانِ متعهد را شناسایی کرده است. «آمریکایی‌ها داستان‌های جعلی دوست دارند و ما از طریق آن‌ها پول در می‌آوریم. چه کسی اهمیت می‌دهد که این اخبار جعلی است یا صحت دارد؟»

هر تصویری چشم را تمرین می‌دهد و قرارگرفتنِ مداوم درمعرض بدن‌های چاق همان‌قدر ذهن را از نو سیم‌کشی می‌کند که وقتی بی‌وقفه درمعرض بدن‌های لاغر هستید ذهنیتتان عوض می‌شود.

آزمایشگاه پر از ظرف‌های شیشه‌ای مملو از میوه‌های گندیده بود و علاوه بر آن در گوشه‌کنار می‌شد خوشه‌های موز‌های گندیده را که آویزان بود، مشاهده کرد.

شهر ونیز با انبوهی از چاپخانه‌های نزدیک به هم، نقش سیلیکون، ولی امروزی را بازی می‌کرد. صنعت چاپ می‌رفت که خیلی زود نظم اجتماعی را به نحوی دگرگون کند که هیچ‌کس پیش‌بینی نکرده بود و امروزه افراد انگشت‌شماری دربارۀ آن تعمق می‌کنند.

آیا علم تجربی همان تجربه نیست که بار‌ها آزموده و تایید شده است؟ چطور ممکن است تجربه‌ای محدود به یک نفر، در یک مکان خاص، در یک زمان خاص، بدون آنکه در شرایط کنترل‌شده آزموده و به نتایج آماری معنادار منتهی شده باشد، از تجربه علمی بالاتر باشد؟

روزی که اینستاگرام به فیس‌بوک فروخته شد را به خاطر می‌آورم. همه ما با خود می‌گفتیم، واو! این (اینستاگرام) فقط یک اپلیکیشن آی‌فون بود که به قیمتی میلیارد دلاری فروخته شده است.

ما هنوز نمی‌دانیم هوش مصنوعی چطور تصمیم می‌گیرد، اما می‌دانیم مثل انسان‌ها عمل نمی‌کند

آن‌ها نه‌تنها می‌توانند در حل مسائل اقتصادی خدمات ارزشمندی ارائه دهند، بلکه قادرند در عرصه سیاست هم خودی نشان دهند؛ چنانکه به اذعان ال گور، احتمالا ۹۰ درصد کار‌هایی که من در دفترم در ضلع غربی کاخ سفید به پیش می‌برم، بر روی یک ترمینال رایانه‌ای انجام می‌گیرد.

امروزه می‌توان در جریان‌های ضدتکنولوژی سه اردوگاه را از هم جدا کرد. این سه تقریبا کل عرصه سیاسی را دربر می‌گیرند، از نولیبرال‌های دست‌راستی طرفدار بازار گرفته تا سوسیالیست‌های دست‌چپی طرفدار همبستگی، گواینکه مطرح‌ترین چهره‌های چپ هنوز موضعی مشخص درباره این امور نگرفته‌اند.

در پارک‌های تفریحی و بانک‌ها صف‌های ویژۀ افراد اولویت‌دار و وی آی پی تشکیل می‌شود؛ آیا این پدیده جداسازی اجتماعی را تقویت می‌کند یا نشانه‌ای از اثربخشی بیشتر در عصر تکنولوژی است؟ تکنولوژی چطور در صف نایستادن را امکان‌پذیر می‌کند؟ آیا صف ایستادن همواره کلافه‌کننده است؟

الیزابت هولمز شرکتِ «ترانوس» را وقتی فقط ۱۹ سال داشت تأسیس کرد. شرکت ترانوس وعده می‌داد با استفاده از مقدار کمی خون، به‌سرعت، تصویری کامل از وضعیت سلامتی بیمار ارائه کند. هولمز و شرکتش خیلی زود محبوب سیلیکون‌ولی شدند تا جایی که به او لقب استیو جابز حوزۀ پزشکی دادند و مدام عکسش روی جلد مجلاتی، چون فوربس و فورچون چاپ می‌شد. همه چیز خوب بود و ارزش ترانوس روز به روز افزایش می‌یافت تا اینکه ناگهان همه‌چیز فروریخت. مشکل کجا بود؟ «خون کثیف» کتاب هیجان‌انگیزی است که ماجرای ظهور و سقوط ترانوس را شرح می‌دهد و بیل گیتس پیشنهاد می‌کند خواندنش را از دست ندهید.

موسس فیس‌بوک بیش از ۱۵۰ بار در جمع دربارۀ «اجتماع» بحث کرده است. خوانشی دقیق نقشۀ راه او برای آینده را نشان می‌دهد

آیا ممکن است بتوانیم واقعاً با یک ربات احساس صمیمیت کنیم؟ پاسخ به این پرسش واقعاً آسان نیست. فرض کنید رباتی داشته باشید که ده سال در خانۀ شما باشد، گاه‌گاه خاطراتی از روز‌های گذشته یا غم‌ها و شادی‌هایتان تعریف کند، به حرف‌هایتان گوش بدهد و در تصمیم‌گیری مشاورتان باشد. آیا او را دوست خودتان نخواهید دانست؟ گری گاتینگ می‌گوید پاسخ به این پرسش منوط به این است که بدانیم آیا ربات‌ها می‌توانند آگاهی داشته باشند یا نه؟

ما از دنیای دیجیتال هم به‌خوبی سردرنمی‌آوریم: اینترنت ما را با هم آشناتر کرده یا بیگانه‌تر؟ آزادترمان کرده یا بَرده‌تر؟ یا مخلوطی از همۀ این‌ها؟ جواب قاطعی در کار نیست. ما به شکل بی‌سابقه‌ای همه‌جا در حال اظهارات عاشقانه و صمیمانه‌ایم؛ و در عین حال، به نظر می‌رسد سردترین، بدخوترین و خودشیفته‌ترین آدم‌های تاریخ هم هستیم. چه اتفاقی دارد برایمان می‌افتد؟ رمان‌نویس و استاد دانشگاهی کانادایی ماهیت صمیمیت در دنیای آنلاین را بررسی کرده است.