Faradeed | فرادید اخبار

ما از دنیای دیجیتال هم به‌خوبی سردرنمی‌آوریم: اینترنت ما را با هم آشناتر کرده یا بیگانه‌تر؟ آزادترمان کرده یا بَرده‌تر؟ یا مخلوطی از همۀ این‌ها؟ جواب قاطعی در کار نیست. ما به شکل بی‌سابقه‌ای همه‌جا در حال اظهارات عاشقانه و صمیمانه‌ایم؛ و در عین حال، به نظر می‌رسد سردترین، بدخوترین و خودشیفته‌ترین آدم‌های تاریخ هم هستیم. چه اتفاقی دارد برایمان می‌افتد؟ رمان‌نویس و استاد دانشگاهی کانادایی ماهیت صمیمیت در دنیای آنلاین را بررسی کرده است.

به راستی ربات‌ها و هوش مصنوعی تا کجا پیش می‌روند؟ ممکن است بتوانیم واقعاً با یک ربات احساس صمیمیت کنیم؟

در دوران همه‌گیری ویروس کرونا نیز با آزمایشات پزشکی جدید و درمان‌های دارویی جدید رو در رو هستیم. اما کدام‌یک از این‌ها به‌راستی نوآوری‌اند و کدام‌یک شکل‌های جدیدی از محصولات قدیمی؟

این ساعت قرار است کاربردی باشد، احتمالاً کاربردی‌تر از هر ساعت دیگری که تاکنون ساخته شده، اما دقیقه و ساعت را نمی‌شمارد. جایی که باید عقربۀ دوم باشد، نشانکی وجود دارد که در پایان هر سده پیش‌روی می‌کند. بانگ فاختۀ این ساعت در آغاز هر هزاره به گوش خواهد رسید.

ما در حالات ایستای خود آرام نمی‌گیریم. مغز انسان با وانهادن ابزار‌های خود به یکی از نمادین‌ترین ترفند‌های خود متوسل می‌شود، ترفندی که شاید اولین شاخصۀ انسان‌بودن ما باشد. این ترفند سفر زمانی است.

تأیید هویت دو مرحله‎ای - یعنی اضافه کردن یک لایه امنیتی روی اطلاعات ورود به حساب‎های مختلف آنلاین- به ویژه با استفاده از خصوصیات بیومتریک فرد از جمله صدا، اثر انگشت و چهره، هر روز رواج بیشتری پیدا می‎کند.

اگر هم بخواهیم به‌صورت منطقه‌ای به این موضوع نگاه کنیم باید گفت که میزان سرمایه‌گذاری بر روبات‌های خبرنگار در آسیا روبه افزایش است البته در اروپا و امریکا هم شاهد پیشرفت‌هایی در این بخش هستیم.

اگر ماشینی ساختیم که توانمندی‌هایش فراتر از توانمندی ماست، آیا آن‌ها هم به نوبه خود ممکن است چیزی بیافرینند که از خودشان برترند؟

«فقط، چون چیزی ترند شده به این معنی نیست که حقیقت دارد.» «می‌توانم نشانت دهم که تاکنون چندصد پروفایل را به این شکل پایین کشیده‌ایم.» او مدعی است که اعضای گروه‌های افراطیِ نژاد‌پرست مانند کوکلوس‌کلان و نژادپرستانِ متعهد را شناسایی کرده است. «آمریکایی‌ها داستان‌های جعلی دوست دارند و ما از طریق آن‌ها پول در می‌آوریم. چه کسی اهمیت می‌دهد که این اخبار جعلی است یا صحت دارد؟»

هر تصویری چشم را تمرین می‌دهد و قرارگرفتنِ مداوم درمعرض بدن‌های چاق همان‌قدر ذهن را از نو سیم‌کشی می‌کند که وقتی بی‌وقفه درمعرض بدن‌های لاغر هستید ذهنیتتان عوض می‌شود.

آزمایشگاه پر از ظرف‌های شیشه‌ای مملو از میوه‌های گندیده بود و علاوه بر آن در گوشه‌کنار می‌شد خوشه‌های موز‌های گندیده را که آویزان بود، مشاهده کرد.

شهر ونیز با انبوهی از چاپخانه‌های نزدیک به هم، نقش سیلیکون، ولی امروزی را بازی می‌کرد. صنعت چاپ می‌رفت که خیلی زود نظم اجتماعی را به نحوی دگرگون کند که هیچ‌کس پیش‌بینی نکرده بود و امروزه افراد انگشت‌شماری دربارۀ آن تعمق می‌کنند.

آیا علم تجربی همان تجربه نیست که بار‌ها آزموده و تایید شده است؟ چطور ممکن است تجربه‌ای محدود به یک نفر، در یک مکان خاص، در یک زمان خاص، بدون آنکه در شرایط کنترل‌شده آزموده و به نتایج آماری معنادار منتهی شده باشد، از تجربه علمی بالاتر باشد؟

روزی که اینستاگرام به فیس‌بوک فروخته شد را به خاطر می‌آورم. همه ما با خود می‌گفتیم، واو! این (اینستاگرام) فقط یک اپلیکیشن آی‌فون بود که به قیمتی میلیارد دلاری فروخته شده است.

ما هنوز نمی‌دانیم هوش مصنوعی چطور تصمیم می‌گیرد، اما می‌دانیم مثل انسان‌ها عمل نمی‌کند