دروغ را می‌شود سانسور کرد؟
سانستاین، یکی از مشاوران اصلی اوباما و صاحب نظریۀ تلنگر، پس از چند سال حالا با ایده‌ای تازه آمده: اینکه دولت باید مستقیماً ناظرانی را بگمارد تا مانع از انتشار اطلاعات غلط در جامعه شوند. اما ایدۀ اخیر او با پرسش‌های ویرانگری مواجه است: آیا با پیگرد همه‌جانبۀ دروغ‌ها افراد دیگر دردسر گفتن حقیقت را به جان می‌خرند؟
همه فکر می‌کنند نوجوان‌ها دیگر کتاب دستشان نمی‌گیرند و نشانۀ آشکارش هم تیک‌تاک و ویدئو‌های عجیب و غریبی است که در آن بارگذاری می‌کنند. اما در همین تیک‌تاک، کاربرانِ جوانی پیدا شده‌اند که اشتیاقشان به کتاب را با میلیون‌ها نفر به اشتراک می‌گذارند؛ اینفلوئنسر‌های پربیننده‌ای که با اشک‌ها و احساسات خود به کتاب‌های محبوبشان جان تازه‌ای می‌دهند و با ویدئو‌های زیر یک دقیقه‌ای ساده و صمیمی، ناشران بزرگ را قانع کرده‌اند که آیندۀ بازاریابی کتاب در دست آن‌هاست.
هرچند پرونده به نظر حل شده می‌آید و قاتل هم دستگیر شده، اما استفانی معتقد است که آن‌ها قاتل اشتباهی را دستگیر کرده‌اند.
مدت‌هاست کتاب‌های میچ آلبوم بین خوانندگانش به‌عنوان منبع الهام‌بخشی برای گفتگو‌های متفکرانه، امید و ایمان شناخته شده است.
کشف زمان الهام داستان مری شلی توسط ستاره‌شناسان:
گزارش‌ها درباره اینکه شلی واقعا چقدر طول کشید تا داستانش را تمام کند، متفاوت است. یک شب؟ سه شب؟ این هنوز برای برخی محققان محل سوال است. اما ده سال پیش، اخترشناسان دانشگاه ایالتی تگزاس از جداول نجومی و اندازه‌گیری‌های توپوگرافی برای تعیین ساعت دقیق رویای سرنوشت‌ساز شلی بهره بردند. مانند هر افسانه خوب دیگر، همه چیز به موقعیت ماه در آن شب گره خورده بود.
مبنای تجربی‌ای برای اثبات این ادعا وجود ندارد که تفاوت‌های درون هر نسل کمتر از تفاوت‌های مابین چند نسل باشد؛ و با اینکه می‌دانیم که این مرز‌های زمانی ممکن است هم‌پوشانی داشته باشند، باز هم تصور می‌کنیم که خطی آشکار باید تفاوت‌های نسلی را از هم متمایز کند. مفهوم «نسل‌ها» صرفاً راهی نو برای تقسیم‌بندی طیف مکان‌زمان هستند و، درست به اندازۀ «دهه» و «قرن»، من‌درآوردی هستند. به‌این‌ترتیب، پرسش این نیست که «آیا نسل‌ها واقعی‌اند؟». مسئله این است که «آیا کمکی به فهم چیزی می‌کنند یا خیر؟».
برخی از راه‌حل‌ها و پیچش‌های داستان باورنکردنی یا آبکی به نظر می‌رسند اگرچه همین هم آن‌قدر فضای دلچسب و جذاب (البته به معنای تاریک آن) دارد که می‌شود کل کتاب را در یک نشست خواند.
پیتر تیل از اسرار‌آمیزترین چهره‌های سیلیکون‌ولی است. هر چه زاکربرگ و ایلان ماسک، مهندسانی ابرثروتمند هستند که در دیگر موضوعات ساده‌لوح به نظر می‌آیند، پیتر تیل در سخنرانی‌هایش به کارل اشمیت، لئو اشتراوس و رنه ژیرار ارجاع می‌دهد و با استفاده از عهد عتیق دربارۀ آیندۀ جهان فلسفه‌پردازی می‌کند. مکس چفین، نویسندۀ کتاب جدیدی دربارۀ تیل می‌گوید: او مسئول ایجاد ایدئولوژی‌ای است معرف سیلیکون‌ولی شده است: اینکه پیشرفت تکنولوژیک باید بی‌وقفه پیگیری شود؛ بدون درنظرگرفتن هزینه‌ها و خطرات بالقوۀ آن برای جامعه.
رمان آشپزی برای پیکاسو یک داستان جذاب، لذت‌بخش و خردمندانه است که قدرتِ اعتماد، پول، هنر و خلاقیت را در خلال انتخاب‌های مردان و زنانی که در جستجوی راهی به‌سوی عشق، موفقیت و شور زندگی هستند شرح می‌دهد.
هیرومی کاواکامی در «ماری که لگد شد» داستان دختر جوانی را بازگو می‌کند که با لگد کردن ماری زندگی‌اش دستخوش تغییرات بسیاری می‌شود؛ مار تبدیل به زنی می‌شود و به خانه‌ی دختر می‌رود و ادعا می‌کند مادر اوست، و مدام در پی وسوسه‌ی دختر است تا او را به دنیای راحت و آسوده‌ی مار‌ها ببرد.
اسناد و مدارکی که از گذشته‌های دور به جا مانده‌اند، هاله‌ای اسرارآمیز از آن سال‌های سپری‌شده را با خود دارند. اگر گذرتان به آرشیوی غنی یا مجموعه‌ای از کتاب‌های تاریخی خورده باشد، حتماً این احساس قدرتمندِ را هنگام ورق زدن آن‌ها تجربه کرده‌اید. اما انواع و اقسام خطر‌ها نیز در کمین این اسنادند، از رطوبت و آتش و موریانه بگیرید، تا آسیب‌هایی که هنگام استفاده یا فهرست‌برداری از آن‌ها پیش می‌آید. حفاظت از اسناد تاریخی چه اهمیتی دارد و امروزه چگونه انجام می‌شود؟
صادق هدایت، نویسنده روشنفکر و از پیشگامان داستان‌نویسی مدرن ایران، در آوریل سال۱۹۵۱ (۱۳۳۰) در آپارتمانش در پاریس به زندگی خود پایان داد. امیرحسین راجی در نیویورک تایمز، درباره اثر مشهور او بوف کور نوشته است.
کِلی تا چند روز نمی‌تواند به زنی که نامش با او مشترک است، فکر نکند. آن زن در همان شهرِ او زندگی می‌کند، پسری دارد که هنوز می‌تواند نگهش دارد و همۀ زندگی‌اش پیش‌روی اوست.
«نیلی بلای»، روزنامه‌نگار جنجالی نیویورک‌تایمز برای به چالش کشیدن کتاب معروف «دور دنیا در ۸۰ روز» تصمیم عجیبی گرفت و با ماجرا‌های زیادی رو‌به‌رو شد.
«بر استخوان‌های مردگان» در سال ۲۰۰۹ منتشر شد و از شاخص‌ترین رمان‌های توکارچوک است. این رمان ساختاری دارد که تا پایان خواننده را فریب می‌دهد و این شیوه‌ای است که توکارچوک در بسیاری دیگر از آثارش هم به کار بسته است.